Yüreğimdeki Gülüşün Gizli Sahibi,
......... Ruhumdaki Çiçeği Besleyen Toprak,
♥ Yeni Bir Günde Yeniden Doğan Umudum,
......... Yanlışlarım Arasında Seçtiğim Tek Doğrum,
♥ Beraberken Huzur Bulduğum,
... ......... Kaybetmekten Korktuğum,
♥ Seni Çok Özlüyorum.♥
Şafak 86
22 Şubat 2011... Günlerden Salı...
Hayatımın en sıkıntılı günüydü. Yüzüne bakıp bakıp ağlıyordum. Önümüzde uzunluk-kısalık kavramını çözemediğimiz sanki sonsuzzz bir 15 ay vardı.. Önümüzü göremiyorduk. Bitmez diyorduk. 15 ayda neler olmaz ki? İnsanlar evlenir, çocukları olur, insanlar ölür, hasta olur, iyileşir...vs. 460 günde hayat çok değişebilir.. Peki ben nasıl sokağa çıkacağım, nasıl işe gideceğim, nasıl alışveriş yapacağım yalnız başıma? BU 1-2 ay değil ki! Tam 15 ay. Ben bu işleri hiç yalnız yapmadım ki, nereye nasıl gidilir bilmem bile... Herşeyden önemlisi nasıl nefes alırım ki sensiz? Balığı sudan çıkartınca nasıl nefesiz kalırsa ben de öyle kaldım işte 22 şubat Salı'yı 23 Şubat çarşambaya bağlayan gece... İlk kez bensiz bir otobüse binip km'lerce uzağa gittin.. Ve otobüs terminalden ayrıldığı anda şehir bomboş kaldı! Nefes alamadım!
Günler geçmedi, aylar geçmedi, ağladım sızladım, hasta oldum, öldüm öldüm dirildim sanki....
22 Şubat 2012... Günlerden çarşamba...
Geriye bakınca nasıl da geçmiş zaman.. Ne kadar az kalmış kavuşmamıza... Meğer geçiyormuş zaman.
İnsan her türlü zorluğa alışıyormuş. Zor da olsa her türlü acıya dayanıyormuş. Ve acıdan ölmüyorsa insan, demek ki daha da güçleniyormuş, olgunlaşıyormuş
Bu duyguların hiç birisi abartılarak anlatılmadı.. her bir kelime yürekten çıkıp yazıldı.. Ve burada anlatılandan kat kat daha fazla bir acı yaşandı.. Kelimelerin tarif edemediği bir acı..