- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 358
- 45
— Alo, anne nasılsın?
— İyiyim kızım, sen nasılsın, keyfin yerinde mi?
— Her şey yolunda anne, peynirli poğaça yapmak için mutfağa girdim ama tarifi bulamıyorum, yazdırsana bana tekrar şu malzemeleri.
— Kızım işte 2 su bardağı ılık süt, 2 kaşık falan tereyağı, sıvı yağ–1 çay bardağı olabilir, un, tuz, şeker ve maya, içi için de peynir, maydanoz.
— Anne, hepsinin ölçülerini versene, ne kadar un konuyor?
— Özlem ölçüsü yok işte, alabildiği kadar un ekleyeceksin, yoğuracaksın kulak memesi kıvamına gelinceye kadar, peynirin tuzluysa tuzunu çok atma dikkat et, göz kararı ayarlarsın işte ölçüsünü.
— Anne, öğrenemedim ben bu göz kararı, kulak memesi kıvamında, alabildiği kadar tarifleri becermeyi. Yok mu bunların tam ölçülü şekilleri, gramla, kiloyla, kaşıkla, bardakla?
— Var kızım, olmaz olur mu, ama sen mutfakta ustalaşınca, o tariflerdeki ölçüleri de kendi beğenine göre değiştireceksin, daha yolun başındasın, deneye yanıla alışacak senin de elin gözün kendi ölçülerine.
— Sağ ol anne ya, çok yardımcı oldun yine!
— Söylenme kızım hadi, hamuru mayalanması için dinlendirmeyi unutma tamam mı, piştiğinde de beni ara…
Yukarıdaki gibi kaç telefon konuşmamız oldu annemle bilmem. Ben yemek yapmayı telefonda annemden talimatlar, tarifler, püf noktaları alarak öğrendim. Bugünlere gelinceye kadar kaç kek, börek, çörek heba oldu, çöpü boyladı. Ama artık ben de annem gibi ustayım mutfakta. Hem de ölçüsüz usta. Kafama göre takılıp tarifi değiştiriyorum, malzemeler ekliyorum, çıkarıyorum, bardak, kaşık, gram ölçüsü aramıyorum.
Artık iyice farkındayım, hayat da göz kararı, kulak memesi kıvamında, alabildiği kadar yaşanıyor. Kesin kurallar yok, nerde, nasıl, kiminle, ne yapacağımızı biz kendi el-göz kararımızla belirliyoruz.
Düşünsenize, tanıştığımız birini hayatımıza ne kadar dâhil edebileceğimize dair bir şey yazmıyor kimsenin alnında. Ara sıra görüşülecek bir arkadaş, hayatı paylaşacak bir dost ya da gerektiği için selamlanılacak bir yüz. Seçim yine bizim, talimat yok, duygularımız, sezgilerimiz göz kararı tartıyor, alabileceği kadar samimiyet, ilgi, paylaşım ekliyor ilişkiye ve bakıyor kulak memesi kıvamına gelmiş mi diye, kaldıracağını düşünüyorsa ilişkinin hamurunun, biraz daha ekliyor sevgiden, şefkatten.
Ben kendi adıma yaşamda ölçüsüz usta olabilmiş değilim, vukuatım çok. Sevgimle boğduğum da oldu, gurur yapıp ilgisizlikten kuruttuğumda. Bağlılıkla bağımlılığı karıştırdım birbirine. Beceremeyip bozduğum ilişkilerden sonra çok çektim elimi eteğimi hayattan. Cesaret edemedim yeni ilişkiler kurmaya, ya yine bir şeyleri fazla eklersem ya da az koyarsam da ilişki kıvamında yaşanamazsa korkusuyla. Mutfaktaki kadar korkusuzca deneme-yanılma yöntemini uygulayamadım. Bu kez elimde kalacak olan şey incinmiş kalbim olacaktı çünkü kabarmayan kek değil.
Şimdi biliyorum cesaret korkuya rağmen adım atmaktır. Artık cesur olmayı seçiyorum. O yüzden korkuma rağmen yeni ilişkiler kuruyorum, içimden geldiği gibi ekliyorum duyguyu, paylaşımı, azar azar. Hamur kaldırıyorsa devamını getiriyorum. Kulak memesi kıvamına ulaşıncaya kadar.
Risk yok değil elbette, bu aralar en çok iş arkadaşlıklarının kıvamı zorluyor beni, bakalım kıvamı tutturabilecek miyim, dediğim gibi, tarifim belli: Göz kararı, kulak memesi kıvamında, alabildiği kadar!
ben bayıldım bu yazıya kızlar ve paylaşmak istedim
sevgilera.s.
alıntıdır
— İyiyim kızım, sen nasılsın, keyfin yerinde mi?
— Her şey yolunda anne, peynirli poğaça yapmak için mutfağa girdim ama tarifi bulamıyorum, yazdırsana bana tekrar şu malzemeleri.
— Kızım işte 2 su bardağı ılık süt, 2 kaşık falan tereyağı, sıvı yağ–1 çay bardağı olabilir, un, tuz, şeker ve maya, içi için de peynir, maydanoz.
— Anne, hepsinin ölçülerini versene, ne kadar un konuyor?
— Özlem ölçüsü yok işte, alabildiği kadar un ekleyeceksin, yoğuracaksın kulak memesi kıvamına gelinceye kadar, peynirin tuzluysa tuzunu çok atma dikkat et, göz kararı ayarlarsın işte ölçüsünü.
— Anne, öğrenemedim ben bu göz kararı, kulak memesi kıvamında, alabildiği kadar tarifleri becermeyi. Yok mu bunların tam ölçülü şekilleri, gramla, kiloyla, kaşıkla, bardakla?
— Var kızım, olmaz olur mu, ama sen mutfakta ustalaşınca, o tariflerdeki ölçüleri de kendi beğenine göre değiştireceksin, daha yolun başındasın, deneye yanıla alışacak senin de elin gözün kendi ölçülerine.
— Sağ ol anne ya, çok yardımcı oldun yine!
— Söylenme kızım hadi, hamuru mayalanması için dinlendirmeyi unutma tamam mı, piştiğinde de beni ara…
Yukarıdaki gibi kaç telefon konuşmamız oldu annemle bilmem. Ben yemek yapmayı telefonda annemden talimatlar, tarifler, püf noktaları alarak öğrendim. Bugünlere gelinceye kadar kaç kek, börek, çörek heba oldu, çöpü boyladı. Ama artık ben de annem gibi ustayım mutfakta. Hem de ölçüsüz usta. Kafama göre takılıp tarifi değiştiriyorum, malzemeler ekliyorum, çıkarıyorum, bardak, kaşık, gram ölçüsü aramıyorum.
Artık iyice farkındayım, hayat da göz kararı, kulak memesi kıvamında, alabildiği kadar yaşanıyor. Kesin kurallar yok, nerde, nasıl, kiminle, ne yapacağımızı biz kendi el-göz kararımızla belirliyoruz.
Düşünsenize, tanıştığımız birini hayatımıza ne kadar dâhil edebileceğimize dair bir şey yazmıyor kimsenin alnında. Ara sıra görüşülecek bir arkadaş, hayatı paylaşacak bir dost ya da gerektiği için selamlanılacak bir yüz. Seçim yine bizim, talimat yok, duygularımız, sezgilerimiz göz kararı tartıyor, alabileceği kadar samimiyet, ilgi, paylaşım ekliyor ilişkiye ve bakıyor kulak memesi kıvamına gelmiş mi diye, kaldıracağını düşünüyorsa ilişkinin hamurunun, biraz daha ekliyor sevgiden, şefkatten.
Ben kendi adıma yaşamda ölçüsüz usta olabilmiş değilim, vukuatım çok. Sevgimle boğduğum da oldu, gurur yapıp ilgisizlikten kuruttuğumda. Bağlılıkla bağımlılığı karıştırdım birbirine. Beceremeyip bozduğum ilişkilerden sonra çok çektim elimi eteğimi hayattan. Cesaret edemedim yeni ilişkiler kurmaya, ya yine bir şeyleri fazla eklersem ya da az koyarsam da ilişki kıvamında yaşanamazsa korkusuyla. Mutfaktaki kadar korkusuzca deneme-yanılma yöntemini uygulayamadım. Bu kez elimde kalacak olan şey incinmiş kalbim olacaktı çünkü kabarmayan kek değil.
Şimdi biliyorum cesaret korkuya rağmen adım atmaktır. Artık cesur olmayı seçiyorum. O yüzden korkuma rağmen yeni ilişkiler kuruyorum, içimden geldiği gibi ekliyorum duyguyu, paylaşımı, azar azar. Hamur kaldırıyorsa devamını getiriyorum. Kulak memesi kıvamına ulaşıncaya kadar.
Risk yok değil elbette, bu aralar en çok iş arkadaşlıklarının kıvamı zorluyor beni, bakalım kıvamı tutturabilecek miyim, dediğim gibi, tarifim belli: Göz kararı, kulak memesi kıvamında, alabildiği kadar!
ben bayıldım bu yazıya kızlar ve paylaşmak istedim
sevgilera.s.
alıntıdır
