- 26 Şubat 2007
- 158
- 4
- 58
G Ö L G E
Onunla tanıştığımızda her yer günlük güneşlikti.Üstümde kotum,spor ayakkabılarım vardı.Saçlarım pırıl pırıldı.Gözlerim ışıltılı.Sıcaktım.Üşümüyordum.Çok kısa bir süre sonra beraber olmaya başladık.Hemen ardından da o bana evlenme teklif etti.Evlendik.Evlendiğimizin ertesi günü sabah perdeyi açtım.Güneşi göremedim.Her yer karanlıktı.Anlamadım.Çünkü aslında mevsim yazdı.Ama çok umursamadım.Daha ertesi gün yine karanlıktı.Sanki önünde biri duruyordu güneşin.Bir sene geçti böyle.Önce depresyona girdim güneşsizlikten.
İkici sene kemiklerim çatırdamaya başladı.
Üçüncü sene romatizma oldum nemden.
Dördüncü sene beni uzun senelerdir görmeyen bir arkadaşıma denk geldim yolda.Kamburum çıkmış bir halde görünce beni "Ne oldu sana? diye sordu.
"Senin ne parlak saçların,ne dik bir sırtın vardı."Güneşsiz gökyüzünü gösterdim.
"Size bir şey olmuyor mu?Kaç senedir güneş yok.Ben mi çok hassasım acaba ?"dedim.
Gülümsedi."Birinin gölgesinde kalmışsın sen." dedi.
"Nedemek o? "dedim.
"Birinin gölgesinde kalmışsın işte......"dedi."Güneş var şuanda.Senin için yoktur ama.Bir arkadaşımın daha başına gelmişti bu.En sonunda kadın bir buza dönüştü.Kimse kıramadı.Hiçbirşey ısıtmadı onu."
"Peki," dedim anlamaya çalışarak,"Güneş var mı ki?Şu an gerçekten güneşli mi hava?"
"Evet".dedi.Baktım,hakikaten saçları pırıl pırıldı.Gözleri ışıltılı.Üşümüyordu da.İncecik bir gömlekle dolaşabiliyordu sokakta.Öpüştük ayrıldık.Kafamda bir düşünceyle eve döndüm bende.Gölgesindemi kalmıştım hakikaten birinin?
O eve geldi sonra."Ne düşünüyorsun bakayım ? dedi.
"Güneşi ne kadar özlediğimi.........."dedim.
Başka soru sormadı.
Ertesi gün ayrıldık.
Onunla tanıştığımızda her yer günlük güneşlikti.Üstümde kotum,spor ayakkabılarım vardı.Saçlarım pırıl pırıldı.Gözlerim ışıltılı.Sıcaktım.Üşümüyordum.Çok kısa bir süre sonra beraber olmaya başladık.Hemen ardından da o bana evlenme teklif etti.Evlendik.Evlendiğimizin ertesi günü sabah perdeyi açtım.Güneşi göremedim.Her yer karanlıktı.Anlamadım.Çünkü aslında mevsim yazdı.Ama çok umursamadım.Daha ertesi gün yine karanlıktı.Sanki önünde biri duruyordu güneşin.Bir sene geçti böyle.Önce depresyona girdim güneşsizlikten.
İkici sene kemiklerim çatırdamaya başladı.
Üçüncü sene romatizma oldum nemden.
Dördüncü sene beni uzun senelerdir görmeyen bir arkadaşıma denk geldim yolda.Kamburum çıkmış bir halde görünce beni "Ne oldu sana? diye sordu.
"Senin ne parlak saçların,ne dik bir sırtın vardı."Güneşsiz gökyüzünü gösterdim.
"Size bir şey olmuyor mu?Kaç senedir güneş yok.Ben mi çok hassasım acaba ?"dedim.
Gülümsedi."Birinin gölgesinde kalmışsın sen." dedi.
"Nedemek o? "dedim.
"Birinin gölgesinde kalmışsın işte......"dedi."Güneş var şuanda.Senin için yoktur ama.Bir arkadaşımın daha başına gelmişti bu.En sonunda kadın bir buza dönüştü.Kimse kıramadı.Hiçbirşey ısıtmadı onu."
"Peki," dedim anlamaya çalışarak,"Güneş var mı ki?Şu an gerçekten güneşli mi hava?"
"Evet".dedi.Baktım,hakikaten saçları pırıl pırıldı.Gözleri ışıltılı.Üşümüyordu da.İncecik bir gömlekle dolaşabiliyordu sokakta.Öpüştük ayrıldık.Kafamda bir düşünceyle eve döndüm bende.Gölgesindemi kalmıştım hakikaten birinin?
O eve geldi sonra."Ne düşünüyorsun bakayım ? dedi.
"Güneşi ne kadar özlediğimi.........."dedim.
Başka soru sormadı.
Ertesi gün ayrıldık.
