Merhaba, ben 5 senedir evli ve bir cocuk sahibiyim. Gizli bir narsisle evli oldugumu yaklasik bir senedir ögrendim.. Bu evlilikte birseylerin eksik oldugunu aslinda en basinda anlamistim, yinede insan konduramiyor. Hal ve tavirlari olsun davranislark olsun hic bir sekilde acik vermedi. Ben icten ice bazen bir seyler seziyordum ama bukadarini asla hayal bile etmezdim.
Esime gelecek olursak.. cok sevilen sayilan, efendiligi ve karekteriyle övgü toplayan, herkesin yardimina kosan, degisik kurumlarda söz sahibi olan, isinde basarili, alcak gönüllü, sosyal bir insan.
Bizim tanisma evlilik sürecimiz cok uzun olmadi, nasil olup bitti nasil gözümü boyamis sonradan anladim. Kirmizi hali sermemisti ayaklarimin altina ama akliniza gelecek herseyi yapmisti. Nekadar sansli oldugumu düsünüyordum.. bukadar iyi olabilirmi bir insan diye düsünürdüm…
Evlendik ve cocuk olana kadar inisli cikisli ama güzel bir evlilik vardi, cocuktan sonra aslinda gözlerim acilmaya basladi. Ben dogumda 3 gün sanci cekerken, o yanimda bekledigi icin nekadar yoruldugundan bahseder. Ben cocukla sabahlara kadar ayakta uykusuz dururken o sabah uyaninca uykusuz oldugunu söylerdi. Yani demek istedigim empati merhamet sifir. Bense kiyamayip o bari uyusun rahat etsin nasilsa calisiyor derdim.. bu tür örnekleri say say bitirrmem..
Ruhumu enerjimi hayat sevincimi aliyor benden, sürekli elestiri sürekli kendimi anlatmak zorunda kalmam, sürekli yanlis anlasilmamak icin ugrasmak, bütün sorumluklari üstüme yigmasi, ev ile alakasinin olmamasi, evli ama bekar gibi davranmasi.. beni cok yipratti.
Piskolojik siddet bunlar.. ama küfür etmez, ama evini gecindirir, ama birsey almak istedigimde gezmek istedigimde imkanlari sunar, insan icinde sohbetiyle muhabbetiyle ortami senlendirir. Iki yüzlüdür malesef.. bu yüzdendirdki kimseye anlatamadim anlasilmaktan korktugum icin.
Beni kalpten sevdiginede insnmiyorum, menfaatlerini seviyor, insanlara güzel aile profili cizdigimiz icin onu cok seviyor, evi cekip cevirdigim icin herseyi üstlendigim icin bunlari cok seviyor.. ama hayat böyle gecermi? O mutlu olabiliyor belki ama ben mutlu oluyormuyum?
Terapiye basliyorum yakin zamanda, onun gitmesi gerekirken ben gidiyorum :) ikna edebilirsem onunda gitmesi icin elimden geleni yapicam. Demem o ki, kendimce bir yol cizdim, disaridan destek alip oluru varmi yokmu nasil devam edebiliriz gibi konularin üstüne gidicem. Olmuyorsada enazindan denedim cabaladim ve olmadi diyip bitiricem.
Benim gibi ayni durumda olanlar varsa konusmak isterim, veya aydinlatmak..
Sevgilerimle.. kendinize iyi bakin, kendinize deger verin :)
Esime gelecek olursak.. cok sevilen sayilan, efendiligi ve karekteriyle övgü toplayan, herkesin yardimina kosan, degisik kurumlarda söz sahibi olan, isinde basarili, alcak gönüllü, sosyal bir insan.
Bizim tanisma evlilik sürecimiz cok uzun olmadi, nasil olup bitti nasil gözümü boyamis sonradan anladim. Kirmizi hali sermemisti ayaklarimin altina ama akliniza gelecek herseyi yapmisti. Nekadar sansli oldugumu düsünüyordum.. bukadar iyi olabilirmi bir insan diye düsünürdüm…
Evlendik ve cocuk olana kadar inisli cikisli ama güzel bir evlilik vardi, cocuktan sonra aslinda gözlerim acilmaya basladi. Ben dogumda 3 gün sanci cekerken, o yanimda bekledigi icin nekadar yoruldugundan bahseder. Ben cocukla sabahlara kadar ayakta uykusuz dururken o sabah uyaninca uykusuz oldugunu söylerdi. Yani demek istedigim empati merhamet sifir. Bense kiyamayip o bari uyusun rahat etsin nasilsa calisiyor derdim.. bu tür örnekleri say say bitirrmem..
Ruhumu enerjimi hayat sevincimi aliyor benden, sürekli elestiri sürekli kendimi anlatmak zorunda kalmam, sürekli yanlis anlasilmamak icin ugrasmak, bütün sorumluklari üstüme yigmasi, ev ile alakasinin olmamasi, evli ama bekar gibi davranmasi.. beni cok yipratti.
Piskolojik siddet bunlar.. ama küfür etmez, ama evini gecindirir, ama birsey almak istedigimde gezmek istedigimde imkanlari sunar, insan icinde sohbetiyle muhabbetiyle ortami senlendirir. Iki yüzlüdür malesef.. bu yüzdendirdki kimseye anlatamadim anlasilmaktan korktugum icin.
Beni kalpten sevdiginede insnmiyorum, menfaatlerini seviyor, insanlara güzel aile profili cizdigimiz icin onu cok seviyor, evi cekip cevirdigim icin herseyi üstlendigim icin bunlari cok seviyor.. ama hayat böyle gecermi? O mutlu olabiliyor belki ama ben mutlu oluyormuyum?
Terapiye basliyorum yakin zamanda, onun gitmesi gerekirken ben gidiyorum :) ikna edebilirsem onunda gitmesi icin elimden geleni yapicam. Demem o ki, kendimce bir yol cizdim, disaridan destek alip oluru varmi yokmu nasil devam edebiliriz gibi konularin üstüne gidicem. Olmuyorsada enazindan denedim cabaladim ve olmadi diyip bitiricem.
Benim gibi ayni durumda olanlar varsa konusmak isterim, veya aydinlatmak..
Sevgilerimle.. kendinize iyi bakin, kendinize deger verin :)