- 28 Kasım 2007
- 1.059
- 52
- 688
- 32
Hayatın bizi mecbur bıraktığı istikamette ilerlerken gözümüze takılır
bazen,
geride bıraktıklarımız...
Yaşadıklarımız... olaylar... insanlar... geride kalanların en
değerlisi
fotoğraf albümleridir çoğu zaman...
Bazı insanlar sadece fotoğraf karesi olarak kalmışlardır
hayatımızda...
yalnızca albüme baktıkça hatırlanırlar... teğet geçen hayatlarımızın
fotoğraf karesinde buluşturduklarından bazılarınınsa, isimleri bile
gelmez
aklımıza... bazılarınınki ise hiç unutulmamıştır, bir an bile...
Hiç bitmeyecek mutlulukları anlatır bazen fotoğraflar, beraber
çıkılan
yolculukların ilk adımlarını... bazen uzaklarda kalmıştır mutluluk; bir
fotoğraftaki koltuğun iki ucuna oturanlar kadar...
İnsan kaybolur bazen, hayata yön verirken yaptığı tercihlerin
izleri
arasında dolaşırken... gençliğin verdiği enerji yavaş yavaş tükenip ilk
beyazlar düştüğünde saça, tükenen zamanın hesabını yaparken tüketilen
zaman
eskisinden daha çok yer tutmaya başlar hayatımızda... eskiden zevk
alarak
yaptığımız şeyler “gazı kaçmış gazoz” tadı verir artık böyle
zamanlarda...
zevk aldığımız, zamanımızı harcadığımız, yaptığımız şey değildir
aslında...
zamanını bizimle harcayabilenlerdir... bize bu zevki tattıranlardır...
"Takvim yapraklarıyla birlikte tükenen, sevdiğimizi insanlara
ayırdığımız zamandır birazda..."
Bazen elimizdeki bowling topu misali adımlarımız; yıkıverir,
kukalar
gibi dizilmiş hayallerimizi... top bizim elimizden çıkmıştır bir
kere...
“keşke” demekten başka bir şey yapılamaz böyle zamanlarda... ve büyük
ihtimalle de sonsuzluğa giden sessiz geminin tek yolcusu olunacak güne
kadar
da yapılamayacaktır...
Ve artık ufacık şeylerle mutlu olmaya çalışır insan... öğrenir
de...
O kadar ihtiyacımız vardır ki mutlu olmaya...
bazen,
geride bıraktıklarımız...
Yaşadıklarımız... olaylar... insanlar... geride kalanların en
değerlisi
fotoğraf albümleridir çoğu zaman...
Bazı insanlar sadece fotoğraf karesi olarak kalmışlardır
hayatımızda...
yalnızca albüme baktıkça hatırlanırlar... teğet geçen hayatlarımızın
fotoğraf karesinde buluşturduklarından bazılarınınsa, isimleri bile
gelmez
aklımıza... bazılarınınki ise hiç unutulmamıştır, bir an bile...
Hiç bitmeyecek mutlulukları anlatır bazen fotoğraflar, beraber
çıkılan
yolculukların ilk adımlarını... bazen uzaklarda kalmıştır mutluluk; bir
fotoğraftaki koltuğun iki ucuna oturanlar kadar...
İnsan kaybolur bazen, hayata yön verirken yaptığı tercihlerin
izleri
arasında dolaşırken... gençliğin verdiği enerji yavaş yavaş tükenip ilk
beyazlar düştüğünde saça, tükenen zamanın hesabını yaparken tüketilen
zaman
eskisinden daha çok yer tutmaya başlar hayatımızda... eskiden zevk
alarak
yaptığımız şeyler “gazı kaçmış gazoz” tadı verir artık böyle
zamanlarda...
zevk aldığımız, zamanımızı harcadığımız, yaptığımız şey değildir
aslında...
zamanını bizimle harcayabilenlerdir... bize bu zevki tattıranlardır...
"Takvim yapraklarıyla birlikte tükenen, sevdiğimizi insanlara
ayırdığımız zamandır birazda..."
Bazen elimizdeki bowling topu misali adımlarımız; yıkıverir,
kukalar
gibi dizilmiş hayallerimizi... top bizim elimizden çıkmıştır bir
kere...
“keşke” demekten başka bir şey yapılamaz böyle zamanlarda... ve büyük
ihtimalle de sonsuzluğa giden sessiz geminin tek yolcusu olunacak güne
kadar
da yapılamayacaktır...
Ve artık ufacık şeylerle mutlu olmaya çalışır insan... öğrenir
de...
O kadar ihtiyacımız vardır ki mutlu olmaya...
