arkadaslar merhaba, biz yine iştahsız bir döneme girdik. onun böyle yemeyen bir cocuk olması bütün hayatımı etkiliyor desem dogrudur.

esimle sinirden tartısıyoruz, yemegı yuzunden tartıstıgımızı anlıyor aglıyor

biliyorum yanlıs yapıyorum cogu zaman ama anne yüregi dayanmıyor oyle ac gezmesıne. gecen hafta hasta oldu 1 hafta ateşı yuksek gezdı ve bıraz karpuz ve sutten baska hıc bır sey koymadı agzına

tv karsısında yıyordu, hasta oldugu donem artık dayanmadık ve babasıyla 2 kere zorla yedırdık aa bak demek zorlamak gerekıyormıus butun tabagı bıtırdı dedık meger cocugu delı gıbı tıksındırmısız, sımdı mama sandalyesını tv onunde gorunce cıyak cıyak aglıyor.. bırde hep ben o annelerden olmayacagım bılınclı olacagım yemek saatınde bızle ısterse yıyecek ıstemezse yemeyecek derdım ama bır kere cocugu olunca ınsanın, aslında olayın ne kadarda kontrol dısı oldugunu goruyor

kendı edındıgım bır kac tecrubeyı paylasmak ıstıyorum 1) ASLA ama ASLA ZORLAMAYIN.. mutlaka ters etkı yapıyor. o an yıyor belkı ama sonra 5 gun yemıyor. yemekten soguyor. 2) döke saça kendı yediğinde azda olsa yıyor.. 3) bir anne için cok zor ama cıdden AÇ BIRAKMAK biraz olsun işe yarıyor. gecen gun oglen yemegını 2 kasık yedı uyudu. sonra kalkınca dısarı cıktık, dısarda hapur hupur yedı kendı yemegını cunku cok acıkmıstı artık. yanı aclık duygusunu baya bır hıssetmelerı gerekıyor bazen.. bazen cok umutsuzluga kapılıorum ne yapıcagımı bılemıyorum, esımle artık bır beslenme uzmanına danısmayı dusunuyoruz. sanırım sorun psikolojık.. anne olmak cıdden zormus dıyorum cogu zmaan