Hepsine kulak tıka bebek bakmak elbette zor ama hayattan kopmuyor kimse bende anne olmak için gün sayıyorum kimin ne dediği umurumda değil
Bence de özellikte en yakınımdakiler beni korkutuyor
Bebekten bebeğe değişir. Sen de kendi düzenini oturtunca eşinle ortaklaşa üstesinden gelirsiniz.
He biraz sansliysaniz çocuğu koydugunuz gibi uyur sabaha kadar :))) Ama büyüdükçe düzene giriyor. Genel olarak toparlarsam; onun varligi yeter. Zaten büyüdükçe birbirinizi anlıyorsunuz. Her şey yavaş yavaş kolaylasiyor. Sağlıkla kucağınıza alın ve size bu negatif yükleyen insanlardan uzak durunİnsanlar kendi mutsuzlukları o başka hayatlardan eleştirmeye bayılırlar isterler herkes aynı şeyleri yaşasın hayır öyle değil elbette siz esligi ebeveynlige tercih etmeyin elbette dengede olun esinizide anne oldum diye ihmal etmeyin yoksa sonu derin mesafe
çok güzel özetlemişsiniz duymak istediğim buydu sanırımHayatınızın bir miktar değiştiği gerçeği var evet ama iş biraz da sizde bitiyor aslinda. Bebeğim var diyip kendinizi eve kapatırsanız en basitinden kendinizi kaybedersiniz. Ben kızım ilk doğduğunda bir süre sonra onunla çoğu yere birlikte gittim. Uyku saatlerini, yemek saatlerini ayarladım. Büyüdükçe biraz daha zorlaşıyor. Bunun sebebi de hareketlenmeleri. Şimdi de her yere gidiyoruz. Evet, gerçekten çok yoruluyorum ama kendimi ve onu kısıtlamiyorum. Yani tamamen ona göre degil, ortasını bularak hareket ederseniz ikiniz de mutlu olursunuz.
Uyku konusuna gelinirse; yani bu biraz şans meselesi galiba. İlk zamanlarda çok sık acikacağı için 2-3 saatte bir kalkacaksaniz bu doğru. Bir süre sonra bu acıkma konuları azalacak, diş vb süreçler gelecek yine kalkacaksiniz. Ya da hiçbir sey olmasa bile bebek kalkacak oylesine
Eskisi gibi derin uyuyor muyum, tabii ki hayır.
Kendi ihtiyaclarimi giderebilecegim sekilde plan yapiyorum. Mesela gezmeye gidiyoruz biraz parkta vakit geciriyor sonra hooop gratise gidiyoruz. Benim olcutum 2 yasti. 2 yasina kadar uyku vaktinde evdeydik, her talebi kosulsuz karsilaniyordu(yemek ve uykudan asla taviz vermeden). 2 yastan sonra ise kurallar basladi. Her talebine evet demedim, orta yol buldum vs. Dedigim gibi konfor alanini siz belirleyeceksiniz
Çocuk kendinden vazgeçmek değil, beraber bir şeyler yapmak aslında. 2 buçuk yaşında bir oğlum var, yemek yaparken onu da dahil ederim, bulaşık makinesini boşaltırken, temizlik yaparken, bakım yaparken istediği sürece hep yanımdadır ama 1 yaşında bir kardeşi daha olduğu için bunları ikisiyle birlikte yapmakta çok zorlanıyorum. 
Biraz doğru, biraz abartı.. Ben kızıma hamileyken nedense geceleri artık deliksiz uyuyamayacağımı, gaz sancılarının olabileceğini falan hiç düşünmedim, sadece her şeyin çok güzel olacağını, her şeyi kuralına göre yapabileceğimi düşünüp hiç telaş etmiyordum.. Doğduktan sonra jeton düştü :) Ben ilk iki-üç hafta yeni uyku düzenime alışamadım, ilk 3 ayda ani ağlama krizleri vardı.. 3 ay sonra daha iyi daha sakin oldu, hala çok mızmız ama daha iyi anlaşıyoruz :) Bu süreçte hiç evde durmadım, çıktım gezdim, tatile gittim.. Önceki zamanlar gibi değil tabi ki (ki bunu bilererek ve kabul ederek çocuk istiyoruz) o rahatlık kalmadı ama bebek sahibi olmak kendini tamamen eve kapatmak, her şeyden uzaklaşmak değil..
Yani bunu sorgulamak için biraz geç kalmışsın sanki
yani konforuna düşkünlüğün ve bebeği ne kadar istediğin ile değişebilir bu husus. Öldürmez bir şey olmaz. Her şey geçiyor aklında güzel sevimli anlar kalıyor. Takılma bu kadar
Bekar olmak ile evli olmak arasında nasıl bir sorumluluk farkı varsa anne olmak da öyle bişey el artırıyorsun canım anne olarak evet saha fazla iş yükün var ama ona göre de bi güncelleme geliyor insana. Öyle diyenler kendileri çok zorlananlar emin ol gözünde büyümesin hiçbişey evlat sahibi olmak anne olmak emek isteyen şeyler. Yavruna evine emek vereceksin tabiki sadece burda yorulduğunda yardım istemekten çekinme. Mükemmeliyet arama. Herşey zamanla rayına oturcak ve sen yeni hayatına alısıp seveceksin. Özellikle sabah uyandıgında yanında anne diyen bir bebiş ile ağrın bile olsa geçiyor emin ol. Bebeğini kucağına aldıgında ben hiçbişeyi böyle sevmemişim şimdiye kadar diceksin. Ailenle birlikte mutluluklar sana.
