- 17 Temmuz 2013
- 10.974
- 17.793
- 298
Merhaba arkadaşlar.
İçimi dökmek istiyorum, uzunca yazacağım şimdiden uyarıyorum.
Şu aralar sağlık problemleri yaşıyorum ve maalesef aşırı belirsizlik, son senelerde biraz köreltebildiğim en kötü senaryoyu düşünme hallerimin tekrar ayyuka çıkması derken uzun zamandır iyi giden psikolojim tekrar uçurumun kenarında gezinir vaziyette.
Geçen hafta ameliyata girdim beklenmedik bir sebeple ameliyat esnasında doktor parça alıp ameliyattan vazgeçti...
İnsanların hastaneye doluşması, teselli vermesi, işi abartıp karşımda ağlamaları, kendi ameliyat tecrübelerinden örnek vermeleri...
Gerçekten ben canımla uğraşırken sözde yalnız hissetmemeyeyim, kötü günde yanımda olan insanlar beni rahatsız etti.
Biliyorum kimi samimi kimi sosyal gereklilik için arıyor ama ben kimseyle görüşmek istemiyorum. İnsanların moralini yüksek tut demesi beni resmen geriyor.
Moralim zaten yüksekti ama o kadar çok bu cümleyi duymak, beni daha depresif bir hale sokuyor.
Amaçlarına ulaştılar. Gerçekten anlık ağlama krizleri geliyor ama ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.
Resmen ağlarken suçlu hissediyorum.
Beni teselli etmeye çalışan insanları teselli etmek zorundaymışım gibi.
Kimsenin hayatının mükemmel olmadığını biliyorum, ben istisna değilim. Geçmişim benim için zaten ağır bir yüktü. O yükten kurtuldum ama içinde yorgun bir savaşçı var.
Bir parçam en kötü ve en çaresiz anlarımda hep hayata tutunup direniyor. Güçlüyüm ama şu aralar güçsüzüm, pes etmek istiyorum.
Ameliyata girmeden önce bir yanım ölüp kalsam kurtulurum dedi. Diğer yanım hiç bir şey olmayacak dedi.
Aklım sürekli en kötü senaryoda. Yakında tekrar ameliyat olacağım büyük bir ihtimalle. Ya kansersem ben yaşayamam diye delirmek üzereyim.
Benim babam kanserden vefat etti. Kendisini hiç sevmezdim ama düşmanımın başına gelsin istemeyeceğim bir hastalık bu. Hep bundan korktum. Şimdi geldi beni buldu sanki.
Gerçeği söylemek gerekirse kansersem buna nasıl dayanacağım düşüncesi yok bende.
İşte burası can alıcı nokta. Ben bu süreci kaldıracak bir psikolojide değilim. Bir yanım savaşa hazır, diğer yanım sürekli "kansersem intihar ederim, o sürece dayanamam" diyor.
Şimdi intihara meyillisin diyebilirsiniz, acil psikatriste git diyebilirsiniz.
Merak etmeyin. Zaten terapistim var. Geçmişte intihar etmek istediğim çok zaman oldu. Hiçbir zaman yeltenmedim. Yine etmem. Yumurta kapıya dayanınca hep mücadele eden tipim. İntihar edecek olsam çoktan ederdim.
Sadece üzgünüm...
Neyse ağladım rahatladım. Muhtemelen 5 dakika sonra bu konuyu açtığıma pişman olup kendime kızacağım.
Öyle işte...
İçimi dökmek istiyorum, uzunca yazacağım şimdiden uyarıyorum.
Şu aralar sağlık problemleri yaşıyorum ve maalesef aşırı belirsizlik, son senelerde biraz köreltebildiğim en kötü senaryoyu düşünme hallerimin tekrar ayyuka çıkması derken uzun zamandır iyi giden psikolojim tekrar uçurumun kenarında gezinir vaziyette.
Geçen hafta ameliyata girdim beklenmedik bir sebeple ameliyat esnasında doktor parça alıp ameliyattan vazgeçti...
İnsanların hastaneye doluşması, teselli vermesi, işi abartıp karşımda ağlamaları, kendi ameliyat tecrübelerinden örnek vermeleri...
Gerçekten ben canımla uğraşırken sözde yalnız hissetmemeyeyim, kötü günde yanımda olan insanlar beni rahatsız etti.
Biliyorum kimi samimi kimi sosyal gereklilik için arıyor ama ben kimseyle görüşmek istemiyorum. İnsanların moralini yüksek tut demesi beni resmen geriyor.
Moralim zaten yüksekti ama o kadar çok bu cümleyi duymak, beni daha depresif bir hale sokuyor.
Amaçlarına ulaştılar. Gerçekten anlık ağlama krizleri geliyor ama ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.
Resmen ağlarken suçlu hissediyorum.
Beni teselli etmeye çalışan insanları teselli etmek zorundaymışım gibi.
Kimsenin hayatının mükemmel olmadığını biliyorum, ben istisna değilim. Geçmişim benim için zaten ağır bir yüktü. O yükten kurtuldum ama içinde yorgun bir savaşçı var.
Bir parçam en kötü ve en çaresiz anlarımda hep hayata tutunup direniyor. Güçlüyüm ama şu aralar güçsüzüm, pes etmek istiyorum.
Ameliyata girmeden önce bir yanım ölüp kalsam kurtulurum dedi. Diğer yanım hiç bir şey olmayacak dedi.
Aklım sürekli en kötü senaryoda. Yakında tekrar ameliyat olacağım büyük bir ihtimalle. Ya kansersem ben yaşayamam diye delirmek üzereyim.
Benim babam kanserden vefat etti. Kendisini hiç sevmezdim ama düşmanımın başına gelsin istemeyeceğim bir hastalık bu. Hep bundan korktum. Şimdi geldi beni buldu sanki.
Gerçeği söylemek gerekirse kansersem buna nasıl dayanacağım düşüncesi yok bende.
İşte burası can alıcı nokta. Ben bu süreci kaldıracak bir psikolojide değilim. Bir yanım savaşa hazır, diğer yanım sürekli "kansersem intihar ederim, o sürece dayanamam" diyor.
Şimdi intihara meyillisin diyebilirsiniz, acil psikatriste git diyebilirsiniz.
Merak etmeyin. Zaten terapistim var. Geçmişte intihar etmek istediğim çok zaman oldu. Hiçbir zaman yeltenmedim. Yine etmem. Yumurta kapıya dayanınca hep mücadele eden tipim. İntihar edecek olsam çoktan ederdim.
Sadece üzgünüm...
Neyse ağladım rahatladım. Muhtemelen 5 dakika sonra bu konuyu açtığıma pişman olup kendime kızacağım.
Öyle işte...
sen çok güçlü bir kadınsın
Her şey gönlünüzce olsun çok güzel olsun inşallah ❤
