- 31 Ocak 2013
- 223
- 26
- Konu Sahibi Calliopeia
- #1
Merhaba kızlar, üniversite son sınıfta ailemden uzakta okuyorum. Ailemle anlaşamıyorum babam şeker hastası olduğu için aniden sinirleniyor ve son sinirlendiğinde ağır hakaretler ederek evden kovdu, annem ise ayrı psikolojik sorunları ve takıntıları olan bir insan.Ben ise onlarla beraber yaşarsam akıl sağlığımı kaybedeceğimden korktuğum için ayrı bir şehre attım kendimi şimdi ise üniversite son sınıftayım.Mezun olduğumda babam maddi olarak kendi ayaklarım üstünde durmamı istiyor bu yüzden beni iş bulup hemen çalışmam konusunda sıkıştırıyor.Çevremde hiç arkadaşım kalmadı çünkü olumsuzluğumu onlara yansıtıyorum beni huysuz ve negatif biri olarak görüyorlar ben de artık çevremdeki insanlara rahatsızlık vermek istemediğim için onlardan uzaklaştım.2 yıllık sevgilim ise bu yılın sonunda ailesiyle yurt dışına taşınacak ve Türkiye'de yalnız kalacağım.
Maddi bakımdan elim kolum bağlı, işsizlik sorunu var malum, çevremde de kimse kalmayınca 1 yıldır durmadan ağlama krizlerine giren, eski haptığı hiçbirşeyden zevk almayan, en iyi arkadaşlarıyla bile konuşmayan, içine kapanık birine dönüştüm. Tabiki benden çok daha kötü durumda olan insanlar vardır yine halime şükretmem lazım ama şu anki durumum psikolojik bir rahatsızlık biliyorum.Devlet hastanesinde doktora gittiğimde daha önce antidepresan yazıp göndermişti üniversite sınavına hazırlandığım dönemde o yüzden tekrar doktora gitmek istemedim ilaç kullanmak istemediğim için.
Bu arada asıl korktuğum şey bunun panik atak olma olasılığı, odamdan dışarı çıkmak istemiyorum, insanların yüzlerine bakamıyorum konuşurken başımı başka yöne çeviriyorum, sanki herkesin arkamdan konuştuğunu düşünüyorum, hem yalnız kalmak istiyorum hem de yalnız olduğum zaman ağlama krizlerine girdiğim için erkek arkadaşımı yanımda istiyorum o da bu durumu farketti hiç arkadaşın yok herkesi kendinden uzaklaştırdın korkuyorum senin için diyor.Gerçekten sevgilimin arkadaşlığına bağımlı oldum, 2 gün görmesem daralıyorum bunalıma giriyorum ve o yurt dışına gidince ne yapacağım bilemiyorum.
Arkadaşlar bana önerebileceğiniz İstanbul da devlet hastahanesinde iyi bir doktor var mı?Yada daha önce böyle birşey yaşayan oldu mu fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim gerçekten bu durumu yaşayan tek benmişim gibi hissediyorum..
Maddi bakımdan elim kolum bağlı, işsizlik sorunu var malum, çevremde de kimse kalmayınca 1 yıldır durmadan ağlama krizlerine giren, eski haptığı hiçbirşeyden zevk almayan, en iyi arkadaşlarıyla bile konuşmayan, içine kapanık birine dönüştüm. Tabiki benden çok daha kötü durumda olan insanlar vardır yine halime şükretmem lazım ama şu anki durumum psikolojik bir rahatsızlık biliyorum.Devlet hastanesinde doktora gittiğimde daha önce antidepresan yazıp göndermişti üniversite sınavına hazırlandığım dönemde o yüzden tekrar doktora gitmek istemedim ilaç kullanmak istemediğim için.
Bu arada asıl korktuğum şey bunun panik atak olma olasılığı, odamdan dışarı çıkmak istemiyorum, insanların yüzlerine bakamıyorum konuşurken başımı başka yöne çeviriyorum, sanki herkesin arkamdan konuştuğunu düşünüyorum, hem yalnız kalmak istiyorum hem de yalnız olduğum zaman ağlama krizlerine girdiğim için erkek arkadaşımı yanımda istiyorum o da bu durumu farketti hiç arkadaşın yok herkesi kendinden uzaklaştırdın korkuyorum senin için diyor.Gerçekten sevgilimin arkadaşlığına bağımlı oldum, 2 gün görmesem daralıyorum bunalıma giriyorum ve o yurt dışına gidince ne yapacağım bilemiyorum.
Arkadaşlar bana önerebileceğiniz İstanbul da devlet hastahanesinde iyi bir doktor var mı?Yada daha önce böyle birşey yaşayan oldu mu fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim gerçekten bu durumu yaşayan tek benmişim gibi hissediyorum..