- 5 Eylül 2009
- 41
- 13
- 29
Merhaba arkadaşlar... Ben üniversite 3. sınıf öğrencisiyim ve 21 yaşındayım. Hem okuyorum hem çalışıyorum aileme yük olmak istemiyorum. Ailemden başlayacak olursam babam eskiden bir alkolikti sürekli annemle gözümün önünde kavga ederlerdi yeri geldi anneme bıçak çekti yeri geldi vurdu vs. bende babasından nefret eden bir kız olarak yetiştim.Hep maddi problemler yüzünden evimiz eşyalarımız dağıldı babam çalışkan bir adam değildi,bağıran çağıran sürekli kendi kendine sorun çıkaran birisi ki bu durum şuan değişmedi bir sürü oraya buraya borcu var çok değil yakında yine aynı şeyler tekrar edecek.Annem neden boşanmadı diye sorarsanız da onu da şöyle açıklayayım bu yüzden annemle konuşmadığım günler bile oldu boşansaydın boşan boşan diye ama anladımvki baba evine artık 22 yıl sonra istenmiyorsun kardeşin bile seni arayıp sormuyor,anneminde çalışması gerek. Küçük kardeşim var onunla uğraşıyor şuanda maalesef ki...Bende zaten kendim kazanıp kendim harcıyorum ya da biriktiriyorum onlar başka şehirde ailemden ayrıyım.İnanın hayatımda en çok kıskandığım ve özendiğim şey etrafımdaki kızların "o güzel, iyi, çalışkan, evladı için herşeyi yapan" babaları oldu...Ama şükür tabii yine de okuduk, okuyoruz adam edildik fakat bu insanın içinde bi boşluk olarak kalıyor. Şuanda bir de çalışıp okumak öyle zor ki gece gidiyorum bir cafede baristalık yapıyorum, her gün kendine bugünler geçicek önümde çok güzel günler var daha çok gencim diyorum annemde bende kardeşimde huzurlu günler göreceğiz diyorum kendi kendime ama öyle yoruluyor ki bazen insan..Zaten okulumda uzadı 1 yıla... İnanın bu ara yüzümden hüzün gitmedi sürekli düşünüyorum ama sürekliii ..Arada işte sıkıntılar çıkıyor acaba çıkarılır mıyım bir şey olur mu diyorum, terreddüte düşüyorum.. Bu ara da en yakın bir arkadaşımla aram açık biraz onu takıyorum, kalabalıktan insanlardan bıktım kimseye de güvenim kalmadı hele de iş ortamında hiç kimseye güvenmiyorum.Acaba dost yok mu bu hayatta? Ya da herşey çıkar üzerine mi kurulu? Yoksa ben mi dost olarak görüyorum.. Herkes sahte geliyor yapmacık konuşmalar, dedikodular, çıkar çabası, gereksiz gelip geçici olayların büyütülmesi.Böyle tanımadığım bir insana benden yaşça büyük birine derdimi anlatasım var ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum.Bu ara ben eski ben değilim.Eskiden çok gamsızdım herşeye güler geçerdim ama artık öyle değilim. Etrafımdaki arkadaşlarımın çoğu hep mutlular sanki.İnsanların beni artık beni istemediğini kimseye mutluluk vermediğimi düşünmeye başladım.
