Geçenlerde bir konu açmıştım özetle kendimi pskolojik olarak iyi hissetmediğim bir zamanda eşimin bana çalış diye tutturmasıydı.. yorumların hepsini okudum kimi yorumu okurken kendimi çok kötü ve suçlu hissettim . Kendimi diğer kadınlarla karşılaştırdım onlar hep çalışmışlar yazdıklarına göre yıllarca evet bende çalıştım . Ama onların yorumlarını okuyup ben neden yapamıyorum artık kaldiramiyorum dedim birkac yorumda beni anlayanlari gordum azıcık da olsa teselli oldu benim için sizin normal hissettiklerinizi hissetmek için ilaç kullanıyorum bırakınca tekrar geriliyorum sonra tekrar kullanıyorum sırf normal hissedebilmek için . şu anda bıraktığım bir donemdeyim doktorum 4 yılın çok uzun bir süreç oldugunu azaltarak bırakmamız gerektiğini söyledi 1 aydır kullanmıyorum . Her neyse şu anki durumlara gelirsek geçen gece ağlayarak uyandım ve bu yaşımda ilk defa altımı ıslatmışım , iştahım gittikçe azalıyor ne yesem midem bulanıyor ve yemek istemiyorum artik eşim de içten içe tedirgin olmaya başladı . Dün yaz okulu sınavım vardı eşim beni uyandırdı ama gitmeyecegim diye ağlamaya başladım baya yalvardi yakardı neden böylesin anlamıyorum artık gözümün önünde eriyor gibisin , önceden koşa koşa gidersin diye ama gitmek istemiyordum çünkü derslerin yüzüne dahi bakamadim calisamadim ve kendimi ezik bitmiş hissettim . Sorunlarımı anlattım lütfen anla artık beni , yok zannettiğin birşey olmaz zannettiğin depresyon beni bu hale getiriyor depresyon diye birşeyin varlığını kabullen artık kendimi tasiyacak gücüm yok gerçekten kendi isteğimle yapmıyorum bunlari diye vs konuştum randevu aldı bana beraber gideceğiz atlatacagiz diye ve bu gün dışarı cikardi sahile gidelim dedi inanın oraya gidecek bile halim yoktu oturduk bir banka konuştuk ayrıntılı anlattım durumumu iyi hissetmediğimi soyledim . İyi hissetmem için elinden geleni yapacağını bundan sonra daha anlayışlı olacağını söyledi ben anlattıkça onun gözleri doldu orada anladım beni ne kadar sevdiğini işten çıkmamı söyledi hatta anlamadığım halde derslerini çalışmana bile yardımcı olurum ezberinde vs diye ama ben cikmayacagim yada farklı bir iş bakacağım gücüm yettikce destek olmaya calisacagim yoruldum derken o benim için dolan gözleri aklıma gelecek 1 aylık bir krizi böyle yavaşça aşıyormuşuz gibi hissettim kendimi insallah Rabbim güç kuvvet verir ve tekrar eski nesemi bulurum ve tek dileğim düşmanım dahi yaşamasın yaşadıklarımı
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Geçenlerde açmış olduğum , herkesi iki ayrı fikre bölen ve benim kendimi bazı yorumları okudukça suçlu hissettiğim konu ve şu anki sonuçlar
- Konu Sahibi hibbo
- Başlangıç Tarihi
- 16 Haziran 2011
- 14.662
- 60.306
Açıköğretim Fakültesi öğrencisi değil misiniz ? Neden bu kadar strese giriyorsunuz ? Kalan derslerinizi sonraki dönem verebilirsiniz.
- 29 Mayıs 2021
- 3.358
- 14.248
- 30 Temmuz 2022
- 1.997
- 6.043
Kocası geçinemedikleri için zorla konu sahibini işe sokmuştu. Konu sahibi de çalışmak istemiyordu, okuyor bir yandan
- 29 Mayıs 2021
- 3.358
- 14.248
İyi de adam keyfinden istememiştir. Tek kişinin çalışması evi geçindirmesi zor bu devirde. Bunun için uykuda ağlayacak ne var. Milyonlarca kadın çalışmak zorunda hatta insanlar birkaç aylık bebeğini bırakıpta işe gidiyor. Acaba geçmişten kaynaklı bir sıkıntısı mı var?
- 30 Temmuz 2022
- 1.997
- 6.043
İlaç bırakma süreci de kötü hissetmenizi arttırıyorsa doktoru mutlaka bilgilendirin daha kötü oluyorsa belki ona göre bir çözüm önerir
- 21 Mart 2023
- 1.090
- 2.070
- 29
15 yaşından beri majör depresyon, kaygı bozukluğu ve son üç senedir de manik nöbetler ile yaşamaya çalışıyorum. Size verebileceğim tek tavsiye terapiye başlamanız. Maddi durumunuz el verdiğince gerekirse ayda bir kere gidin ama gidin. 4 sene aynı ilacı kullandıysanız bağımlılık yaratmış olabilir ama bence farklı bi ilaçla tedavinize devam edin. İlaç çok olmuş hadi keselim sen hayatına devam et tarzı birşey değil bu hastalıklar. Ben de çalışmakta çok zorlanıyorum çünkü iş yerindeki stresten nöbetlerim çok sık olmaya başlıyor. Mide problemleri vs cabası. Dört senedir evliyim dört iş yeri değiştirdim bu süreçte. Çareyi öyle buldum bir nebze. İşe giriyorum bir sene kadar dayanabiliyorum sonra bir süre ara verip toparlayıp tekrar başlıyorum. Başka çaremiz var mı? Şu ekonomide eşinizi maddi konularda yalnız bırakmaya gönlünüz el vermiyor eminim. Bu konuda tekimdir sanıyordum. Benim eşim başta durumumu anlamadığı için bu konuda kavgalarımız çok oluyordu. Bir sene terapiye birlikte gittik hem o beni anladı hem ben onu anladım. Masraflı mı evet ama paranın karşılayamayacağı çok şeye sahip olduk bu süreçte. Daha samimi daha sağlam daha güçlü bir ilişkimiz oldu. Ben onu, o beni anladı.
Evet bu hastalıklar çok zor. Ama bir şekilde hayata tutunmaya devam etmek zorundayız. Eşinizin anlayışlı ve sevgi dolu olduğu besbelli
Birbirinize sahip olduğunuz için şanslısınız.
Evet bu hastalıklar çok zor. Ama bir şekilde hayata tutunmaya devam etmek zorundayız. Eşinizin anlayışlı ve sevgi dolu olduğu besbelli
Birbirinize sahip olduğunuz için şanslısınız.
Kronik galiba yada anksyeteden ötürü oluyor bilemiyorum
- 21 Mart 2023
- 1.090
- 2.070
- 29
Önceki konudaki ve buradaki birkaç yorumu okudum. Hem öfkelendim hem de üzüldüm.
Buradaki asıl sorun empati eksikliği ve ruhsal hastalıkların "şımarıklık" olarak görülmesi.
Arkadaşlar depresyon kaygı bozukluğu bunlar insanların hayatlarını ciddi manada zorlaştıran ve tedavi edilmesi gereken hastalıklardır. Lütfen bu hastalıkları sevgilimden ayrıldım çok kötüyüm tribi ile karıştırmayın.
Depresyon hiçbir şey yapmak istememek, kaygı bozukluğu da yapsam ne yaşarım diye kafayı yemektir. Fizyolojik altyapıları vardır. Beyniniz düzgün yaşamanız için gerekli hormonları salgılatamaz. Ruh gibi yaşarsınız.
Kalp rahatsızlığı olan insana "Ne demek 100 metre koşamam, bu kadarı da şımarıklık." diyebilir misiniz? Depresyonda olan insana niye rahat rahat " Çalış işte ne var bunda" diyebiliyorsunuz?
Üstüne üstlük ülkedeki çalışma şartları ve ortamları İsviçreye fark atar oldu da benim mi haberim yok?
Buradaki asıl sorun empati eksikliği ve ruhsal hastalıkların "şımarıklık" olarak görülmesi.
Arkadaşlar depresyon kaygı bozukluğu bunlar insanların hayatlarını ciddi manada zorlaştıran ve tedavi edilmesi gereken hastalıklardır. Lütfen bu hastalıkları sevgilimden ayrıldım çok kötüyüm tribi ile karıştırmayın.
Depresyon hiçbir şey yapmak istememek, kaygı bozukluğu da yapsam ne yaşarım diye kafayı yemektir. Fizyolojik altyapıları vardır. Beyniniz düzgün yaşamanız için gerekli hormonları salgılatamaz. Ruh gibi yaşarsınız.
Kalp rahatsızlığı olan insana "Ne demek 100 metre koşamam, bu kadarı da şımarıklık." diyebilir misiniz? Depresyonda olan insana niye rahat rahat " Çalış işte ne var bunda" diyebiliyorsunuz?
Üstüne üstlük ülkedeki çalışma şartları ve ortamları İsviçreye fark atar oldu da benim mi haberim yok?
Her bir kelimeniz icin teşekkür ederim , beni anlayan insanlar olması beni sevindiriyor fakat bir yandan da üzüyor benimle aynı şeyleri yaşadıkları için ne kadar zor olduğunu anlıyorum çünkü . Evet hayata tutunmaya devam etmek zorundayız kendimi sürekli telkin etmeye çalışıyorum bu konuda bir yerlerde düşüyorum hep ama sonrasında yine toparlamaya çalışıyorum . Terapiye 3 sene evvel gitmiştim 1 sene boyunca çok iyi gelmişti tekrar ihtiyacım olduğunu düşünüyorum
- 10 Eylül 2022
- 1.399
- 935
- 32
"Bunun için uykuda ağlayacak ne var" diyebilme hakkına sahip değilsiniz kimisi dünyayı sırtlar gıkı çıkmaz, kimisi omuzuna toz değer bittim der.
Ruh ve sinir hastalıkları için sizin tarzınızdaki " bunda ne var " "aman boşver " " sen çok güçlüsün yaa" "bunu kafaya takma bile " yaklaşımı en büyük yıkımlardan birisidir. Hiç bir zaman depresyona girmediğiniz belli ve lütfen empati yapın. Herkes herşeyi aynı güçte atlatamaz. Size göre çok basit olabilir ama bu ancak size göredir.
Depresyon içinde öyle dünyanın yerinden oynamasına gerek yok sizin deyiminizle uykusunda ağlaması için sebebe dahi ihtiyacı yok.
Hiç bir neden olmadan bir stres yada tetikleyici olmadan kız kardeşimi gözlerimin önünde yitiriyorduk derin depresyon / kolon kanseri (2 evre) / 38kg ye düşme (evet tüm kilosu 38idi) / klinik tedavisi 68 gün / iş görememe (yemek dahi yiyemez hale gelmişti) / bir yığın ilaç sonrası 2 kür kemoterapi! Evet hepsi stres üzüntü ve sinirlerinin tamamen yıpranmasında kaynaklıydı ve kız kardeşim 26 yaşındaydı!
Kız kardeşim de benim gibi lisans mezunuydu ve YL tez dönemini yeni bitirmişti dediğim gibi, Erasmus programı için TR de bölüm 1. Si olarak 2 yıl Almanya ve İtalya da okudu . Bir insanın psikolojik olarak neyi kaldırıp neyi kaldıramayacağını biz bilemeyiz. Ruhen neye ihtiyacı var bunuda biz bilemeyiz. Eğitimi, kişisel gelişimi, maddi olanakların imkanı, sosyallik gibi konularda dahi üst konumda olsada o insana " ama bunda ne var yaa" demek yapacağınız en en en büyük kötülük. Yaşadığın hayatın hayalini kuran, senin gibi olmak isteyen, ailemiz gibi ailesi olsun isteyen, başarılarının hiç birini elde edememiş onca insan var sen neyi takıyorsun kafaya diye düşünmekte en yanlış düşüncelerden biridir.
Velhasıl bağlamak istediğim konu şudur psikolojiden depresyondan profesyonel şekilde anlamıyorsanız benim ve ailemin yaptığı hatayı siz yapmayın bunu acı şekilde deneyimlediğimiz için söylüyorum. Burası sosyal medya hiç tanımadığınız hiç görmediğiniz sadece SİZCE olan bir düşünceyi dile getirmeniz o kadar dibe çekebilir ki.. Yazıyı okuyup cevap yazmamanız daha yardımcı olur buna emin olun.
H hibbo Konu sahibi canım benim.. seni anlamayı ve içindeki boşluğu, nedenleri, korkularını, kaygılarını, hislerini seni tetikleyen herşeyi dinlemeye her zaman hazır bir ablan var burada. Ben kardeşim ile sınandım ve sınavı başarılı atlattık. Şuan depresyonda olan kim var ise dertli olan kim var ise onların bir bir yanında olmak için en küçük bir katkı da olsa onlara dokunabilmeyi kendime görev bildim. İstediğin zaman bana özelden yazabilirsin istediğin kadarda seni dinlerim bıkmadan usanmadan ..
Çıldıracağım cidden , tabiki keyfinden istemedi ama bende keyfimden evde oturayım demedim kaç kez söyleyeceğim kronik depresyon ve anksiyete yaşıyorum ilaçla belirli bir zaman ayakta kalıyorum bırakınca tekrar aynı ve bu bildiğiniz ilaclardan değil öyle yıllarca kullanırım rahat yaşarım diyemezsiniz belirli bir dönem kullanip bırakmanız lazım depresyona girince sandığınız gibi ağlayıp çikolata yiyip yataklara kapanmıyoruz sevgilimden ayrıldım tribi yasamiyoruz yaşarken ölmek gibi birşey bu birşeyler yapmak istiyorsun ama daha dibe batiyorsun bazen parmagini dahi kipirdatacak halin kalmiyor ölmek istiyorsun uykuya dalmisken aaaa ben hazır dalmisken bir aglayayim demiyorum bilinç altım buna neden oluyor gidin arastirin yada bir yakininizin sevdiklerinizin başina gelince arastirmak zorunda kalın başka bisey demiyorum size
- 30 Mayıs 2015
- 4.688
- 10.547
- 33
Kardeşiniz için çok üzüldüm , bu acıları tecrübe etmemenizi dilerdim .. keşke bunları hiç kimse yaşamasa , yaşayanlar ile empati kurulabilse çok zor bir durum bir söz vardır acını yaşayabiliyorsan canlısın , başkasının acısını hissedebiliyorsan insansın diye . Keşke sizin gibi anlayışlı empati duygusu gelişmiş insanlarla karşılaşsak hepimiz . Etrafımızdaki çoğu insan sadece canlı olmaktan ibaret insan olarak yaratıldıklarini unutmuş vaziyette dilerim bizim yaşadıklarımız tecrübe etmezler bu tip düşünen bir insanın bunları kaldirabilecegini zannetmiyorum çünkü .. yazdiklarinizin her bir kelimesi için teşekkür ederim beni içtenlikle düşünerek ince ince yazdığınız , tek tek açıklama yaptığınız için bana gosterdiginiz inceligin ve naifligin hayatınız boyunca size de karsilastiginiz insanlar tarafından gösterilmesini temenni ederim beni anlayan ve düşünen güzel kalbiniz incilmesin .
- 29 Mayıs 2021
- 3.358
- 14.248
Çıldırmalık bir durum yok hanımefendi. Madem böyle büyük bir rahatsızlığınız var ben bunu bilemem yazınızda belirteceksiniz. Farkındaysanız cevabın sonunda acaba geçmişten kaynaklı bir sıkıntısı mı var demişim.
daha öncesinde de bunu yazmışım. hemen ''bir yakininizin sevdiklerinizin başina gelince arastirmak zorunda kalın'' diye beddua etmek yerine sıkıntınızı bu konuda açıklayabilirdiniz veya geçmiş konunuzu alıntılayabilirdiniz.
- 10 Eylül 2022
- 1.399
- 935
- 32
Keşke daha fazlası gelse elimden hatta sussakta sarılsak hıçkıra hıçkıra ağlasak..Kardeşiniz için çok üzüldüm , bu acıları tecrübe etmemenizi dilerdim .. keşke bunları hiç kimse yaşamasa , yaşayanlar ile empati kurulabilse çok zor bir durum bir söz vardır acını yaşayabiliyorsan canlısın , başkasının acısını hissedebiliyorsan insansın diye . Keşke sizin gibi anlayışlı empati duygusu gelişmiş insanlarla karşılaşsak hepimiz . Etrafımızdaki çoğu insan sadece canlı olmaktan ibaret insan olarak yaratıldıklarini unutmuş vaziyette dilerim bizim yaşadıklarımız tecrübe etmezler bu tip düşünen bir insanın bunları kaldirabilecegini zannetmiyorum çünkü .. yazdiklarinizin her bir kelimesi için teşekkür ederim beni içtenlikle düşünerek ince ince yazdığınız , tek tek açıklama yaptığınız için bana gosterdiginiz inceligin ve naifligin hayatınız boyunca size de karsilastiginiz insanlar tarafından gösterilmesini temenni ederim beni anlayan ve düşünen güzel kalbiniz incilmesin .
Aslında içindeki yalnızlığı her kelimede okudum, üşenmedim diğer açtığın postu okudum yorum yaptıktan sonra.
Depresyonunu şöyle bir devirde içini dökerek atamazsın bak yukarıda olduğu gibi ego şişirmek için seni aşağıya çeken nice nice insanlarla karşılaşacaksın.
Yalnızlaşmaya çalışman ve gerçekten yalnızca seni anlayan insanlarla seni dinleyen insanlarla iletişimde kalmalısın. Psikiyatrin bu konularda senin için kesinlikle yetersiz kalıyor, hangi şehirdesin bilmiyorum fakat ruh ve sinir hastalıkları hastanesinin kliniği mevcut olan bir hastaneden yatılı şekilde tedavi desteği alman senin için en iyisi olacak.. Kardeşim oradaki kanımızı buz edecek deneyimlerini 1 yıl kadar sonra bize gülerek anlatabilir hale geldi .. her dinlediğimde ablası olduğum halde onu bu kadar yalnızlaştırıp ona bu durumları yaşamasına sebep olduğum için içimi parçalar kendimi suçlar ağlarım kendimden utanırım..
O aksine ben o çukura düşmeseydim bunları deneyimlemeseydim kendimi orada kendim bulmasaydım atlatamazdım hiç bir insan en dibe düşmeden yukarıya sıçrayamazdım bu kadar kuvvetli bu gücü kendimde bulamazdım diyor..
Şunu lütfen asla unutma bizi en korkutan ve hayatımın travması haline gelen tek konudur. Kendini bir gün uyandığında bir anda çok mutlu, herşeyi atlatmış, çok güçlü ve pozitif hissedersen ne olur o gün yalnız kalma. Kardeşim 5. Kattan kendini attı o günün gecesi
şuan bunları hatırlamak bile beni kahrediyor keşke daha fazlasını yapabilmem canım senin için keşke..Lütfen olurda özelden yazmak istersen her zaman buradayım her zaman dinlerim seni.. lütfen çekinme hiç bir zaman
- 29 Mayıs 2021
- 3.358
- 14.248
kardeşiniz için çok üzüldüm. Çok geçmiş olsun. farkındaysanız cevapta acaba geçmişten kaynaklı bir sıkıntısı mı var derken başka bir sebep olabileceğinide kastetmiştim. Çevremde sinir hastası ve depresyon geçiren biri var yok değil. Tedavi görüyor yanında herkes destek sürekli alttan alıyoruz ama artık o bunu kullanmaya başladı. Ve yıllarca bize birçok şeyi şart koşarak hakkımızda dedikodu yaparak bize hayatı zindan etti. Bugün yaşadığım ve yaşayamadığım birçok şeyde geçmişin izleri var. Geceleri ağlayarak uyudum sabah şiş gözlerle 6'da okula, işe kalktım. O yüzden bir yorumla niyet okumaya çalışmayın. Yaşamayan bilmez diyorsunuz ya harbiden yaşamayan bilmez...
- 21 Mart 2023
- 1.090
- 2.070
- 29
Estağfurullah ne demek. Evet aynı şeyleri yaşayan insanları görmek üzücü bir yandan da sevindirici. Koyu bir feminist olarak kendime en çok kızdığım ve kendimi en çok hırpaladığım konulardan birisi çalışma konusuydu. Hâlâ da öyle ama insanız nihayetinde. Bazen dağı sırtlasak gıkımız çıkmıyor ama bazen de elimize diken batsa yıkılıyoruz. Benim iyileşme sürecim hep iki ileri bir geri oluyor bu işin doğası maalesef bu benim için. Umarım siz yakın zamanda tamamen sağlığınıza kavuşursunuz
Benzer Konular
