Sizi çok iyi anlıyorum. Ben anksiyeteye yakın bir insanım. Hayatım hep kaygı üzerine kurulu, herşeyi kafaya takan,hayatı kendisine neredeyse zindan eden bir insanım. Özellikle sağlık konusunda ciddi derecede kaygılıyım.
Sürekli bu ruh halinde olmak çok zor ve insan gerçekten başa çıkamıyor, başa çıkmaya çalıştıkça da kısır bir döngüye giriyor.
Böyle durumlarda bol bol dua ediyorum, meditasyon yapıyorum, (siz de deneyin) bunlar biraz iyi hissettiriyordu ancaaak şu korona belası çıktığından beri hiçbirşey fayda etmiyor.
Sürekli bir korku ve yoğun stres içindeyim. Dışarı falan çıkmıyorum ama apartmanda biriyle konuşsam kendimi hastalığı kapmış gibi hissedip panik atak krizi yaşıyorum. Hatta dün ve bugün berbat bir gün geçirdim bu yüzden.. Şimdi de bu saat olmuş uyku yok, bu seferde bebeğe stres zarar verir mi diye düşünüyorum ve bunun stresini yaşıyorum şuan..
Yani diyeceğim o ki yalnız değilsin,umarım en kısa zamanda kafamız, ruhumuz huzura kavuşur, hamileliğimizin ve hayatın tadını çıkarırız..