Gebelikte Bozulan Psikolojim

BalYapanSinek .!.:

İyi geceler herkese. Çok uzun olabilir ne olur anlayışla karşılayın. Okumak zorunda değilsiniz aslında. Birilerine içimdekileri anlatmam gerekiyor. Arkadaşlar ben kendimi pek iyi hissetmiyorum. Hamileyim. Eşim çok istiyordu bi bebeğimizin olmasını. Ben de istiyordum ama onun kadar heyecanlı değildim. Allah nasip etti çok şükür. Ama şimdi kendimden emin olamıyorum. Mutlu olup olmadığımı bile bilmiyorum. Sokakta falan bebek gördüğümde mutlu oluyorum hoşuma gidiyor ve heves ediyorum ama sadece anlık olarak. Biraz kilo verip öyle hamile kalmak istiyordum aslında ama olmadı. Doğru zamanı buymuş demek ki Allah şimdi verdi bebeğimizi diye düşünüyorum. Ama çook korkuyorum. Eşim çok mutlu,heyecanlı,hevesli. Ben de ona ayak uydurmaya çalışıyorum ama içimde bir gram heves yok. Mutlu görünmeye çalışıyorum ama aklımda devamlı sorular ve endişeler var. Eşimin ailesi ve benim ailem de çok mutlu. İki ailenin de ilk torunu olacak. Ancak ben yanımda sürekli bebekten konuşmalarından artık nefret eder oldum. Yok ismi şöyle olsun yok şunları alırız ona yok doğumda hep yanında oluruz bilmem ne. İnsanların hevesini kırmamak adına tek kelime etmiyorum elbette ama bıktım. İsteyen istediğini yapsın,istediği ismi koysun,istediğini alsın umrumda bile değil sanki. Hiç böyle heveslerim yok. Acaba hazır değil miydim anne olmaya? Ya aldığım kiloları veremezsem? Ya 90 küsür kiloyla doğuma girersem? Uykuyu falan geçtim zaten bir daha doğru düzgün uyuyamayacağımı biliyorum. Eşim çok özverilidir. Benden daha iyi annelik yapacak sanki bebeğe. Kendimi kapana kısılmış hissediyorum. İstemiyorum bu bebeği desem değil, istiyorum desem değil. Mutlu uyanamıyorum artık.
Bir de hamilelikten dolayı fiziksel ve duygusal anlamda çökmüş gibiyim. Aşırı yorgunum. Gezmeyi o kadar çok severken şimdi sitenin içindeki bakkala gitmeye mecalim yok. Duş almaya halim yok. Biraz fazla ayakta kalınca bel ağrısından uyuyamıyorum. Ağzımın içi paslanmış gibi. Hiçbir şeyin tadını alamıyorum. Midem bulanıyor her şeyden. Başım çatlıyor. Böyle hissetmekten nefret ettim. Saatlerce ağlamak istiyorum. Doktorum günde 2 sigaraya izin verdi. Ancak o zamanlar mantıklı düşünebiliyorum sanki.
Şu an bu fiziksel sorunlar dışında hamile olduğumu hissedemiyorum. Yani karnımda bi bebek yokmuş gibi. Sanki onu hiç sevmeyecekmişim gibi hissediyorum. Şu an bir sevgi beslemiyorum çünkü. Ama eşim şimdiden karnımı öpüyor onunla konuşuyor psikolojim berbat oldu. Evden dışarı çıkmak istemiyorum. Halim de yok zaten. 89 kilo olmuşum iştahım olmamasına rağmen. Aşırı gazım ve hazımsızlığım var. Bu kilo olayına acayip taktım. Bu yaz için planlarım vardı. Akupunktura başlamıştım gayet güzel kilo veriyordum. Spora da başlayacaktım yazın istediğim şeyleri alıp giyecektim. Kararlıydım. Ama bir anda hamile olduğumu öğrendim. Dedim ya istiyordum ben de aslında ama haşimato hastasıyım. Zor olacağını düşünüyordum. Bir yandan da Allah aratmadı çok şükür diyorum. Hani istemiyordum korunsaydım keşke diye bir şey diyemiyorum çünkü bebek ortaya çıkmadan hevesim vardı. Ne zaman hamile olduğumu öğrendim, o zaman hevesim kaçtı bir anda korkular endişeler üşüştü aklıma. Kimse bebekten bahsetsin istemiyorum. Eşim dışında kimseyle normal muhabbet edemez oldum. Herkes bebekle ilgili bişeyler söylüyor. Aileler yani. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum özet olarak. Sevgi dolu bir insanken bu bebeğe bir sevgi beslememek beni kahrediyor. Sanki bu duygular geçmeyecek gibi. Düzelmeyecek sanki hiçbir şey. Gerçekten mutlu olduğum için gülmüyorum artık. İnsanlar mutlu olmamı bekledikleri için gülüyorum. Okuyorum forumda, bebeğini aşkla bekleyenler,onu aşkla karnında taşıyanlar. Allah’ım öyle olmak için neler vermezdim bir tek ben yaşıyorum sanki bu duyguları. Psikolojik destek almam gerekiyor mu acaba hiçbir fikrim yok.

Genişletmek için tıkla...

BalYapanSinek .!.:

İyi geceler herkese. Çok uzun olabilir ne olur anlayışla karşılayın. Okumak zorunda değilsiniz aslında. Birilerine içimdekileri anlatmam gerekiyor. Arkadaşlar ben kendimi pek iyi hissetmiyorum. Hamileyim. Eşim çok istiyordu bi bebeğimizin olmasını. Ben de istiyordum ama onun kadar heyecanlı değildim. Allah nasip etti çok şükür. Ama şimdi kendimden emin olamıyorum. Mutlu olup olmadığımı bile bilmiyorum. Sokakta falan bebek gördüğümde mutlu oluyorum hoşuma gidiyor ve heves ediyorum ama sadece anlık olarak. Biraz kilo verip öyle hamile kalmak istiyordum aslında ama olmadı. Doğru zamanı buymuş demek ki Allah şimdi verdi bebeğimizi diye düşünüyorum. Ama çook korkuyorum. Eşim çok mutlu,heyecanlı,hevesli. Ben de ona ayak uydurmaya çalışıyorum ama içimde bir gram heves yok. Mutlu görünmeye çalışıyorum ama aklımda devamlı sorular ve endişeler var. Eşimin ailesi ve benim ailem de çok mutlu. İki ailenin de ilk torunu olacak. Ancak ben yanımda sürekli bebekten konuşmalarından artık nefret eder oldum. Yok ismi şöyle olsun yok şunları alırız ona yok doğumda hep yanında oluruz bilmem ne. İnsanların hevesini kırmamak adına tek kelime etmiyorum elbette ama bıktım. İsteyen istediğini yapsın,istediği ismi koysun,istediğini alsın umrumda bile değil sanki. Hiç böyle heveslerim yok. Acaba hazır değil miydim anne olmaya? Ya aldığım kiloları veremezsem? Ya 90 küsür kiloyla doğuma girersem? Uykuyu falan geçtim zaten bir daha doğru düzgün uyuyamayacağımı biliyorum. Eşim çok özverilidir. Benden daha iyi annelik yapacak sanki bebeğe. Kendimi kapana kısılmış hissediyorum. İstemiyorum bu bebeği desem değil, istiyorum desem değil. Mutlu uyanamıyorum artık.
Bir de hamilelikten dolayı fiziksel ve duygusal anlamda çökmüş gibiyim. Aşırı yorgunum. Gezmeyi o kadar çok severken şimdi sitenin içindeki bakkala gitmeye mecalim yok. Duş almaya halim yok. Biraz fazla ayakta kalınca bel ağrısından uyuyamıyorum. Ağzımın içi paslanmış gibi. Hiçbir şeyin tadını alamıyorum. Midem bulanıyor her şeyden. Başım çatlıyor. Böyle hissetmekten nefret ettim. Saatlerce ağlamak istiyorum. Doktorum günde 2 sigaraya izin verdi. Ancak o zamanlar mantıklı düşünebiliyorum sanki.
Şu an bu fiziksel sorunlar dışında hamile olduğumu hissedemiyorum. Yani karnımda bi bebek yokmuş gibi. Sanki onu hiç sevmeyecekmişim gibi hissediyorum. Şu an bir sevgi beslemiyorum çünkü. Ama eşim şimdiden karnımı öpüyor onunla konuşuyor psikolojim berbat oldu. Evden dışarı çıkmak istemiyorum. Halim de yok zaten. 89 kilo olmuşum iştahım olmamasına rağmen. Aşırı gazım ve hazımsızlığım var. Bu kilo olayına acayip taktım. Bu yaz için planlarım vardı. Akupunktura başlamıştım gayet güzel kilo veriyordum. Spora da başlayacaktım yazın istediğim şeyleri alıp giyecektim. Kararlıydım. Ama bir anda hamile olduğumu öğrendim. Dedim ya istiyordum ben de aslında ama haşimato hastasıyım. Zor olacağını düşünüyordum. Bir yandan da Allah aratmadı çok şükür diyorum. Hani istemiyordum korunsaydım keşke diye bir şey diyemiyorum çünkü bebek ortaya çıkmadan hevesim vardı. Ne zaman hamile olduğumu öğrendim, o zaman hevesim kaçtı bir anda korkular endişeler üşüştü aklıma. Kimse bebekten bahsetsin istemiyorum. Eşim dışında kimseyle normal muhabbet edemez oldum. Herkes bebekle ilgili bişeyler söylüyor. Aileler yani. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum özet olarak. Sevgi dolu bir insanken bu bebeğe bir sevgi beslememek beni kahrediyor. Sanki bu duygular geçmeyecek gibi. Düzelmeyecek sanki hiçbir şey. Gerçekten mutlu olduğum için gülmüyorum artık. İnsanlar mutlu olmamı bekledikleri için gülüyorum. Okuyorum forumda, bebeğini aşkla bekleyenler,onu aşkla karnında taşıyanlar. Allah’ım öyle olmak için neler vermezdim bir tek ben yaşıyorum sanki bu duyguları. Psikolojik destek almam gerekiyor mu acaba hiçbir fikrim yok.

Genişletmek için tıkla...