Evliliğimizde 3.senemiz. 28 olmak üzereyiz. Artık biz de mi çocuk sahibi olsak gibi konuşmalar geçiyor aramızda. Durup düşünüyorum çevre baskısı yüzünden mi istiyorum diye, yani tam anlamlıyla baskı yüzünden değil. Bir çocuk sahibi olmak, çok sevdiğim eşimle dünyaya bir bebek getirmek, büyümesine şahit olmak ve onunla büyümek, hayata bir insan hazırlamak yetiştirmek, birilerine dokunacak hayırlı bir evlat sahibi olmak fikri beni çok mutlu ediyor. Yaşımız çok ilerlemeden enerjimiz ve heveslerimiz yerindeyken ve kuşak farkı yaşamamak için çok doğru zamanlarmış gibi geliyor. Sonra da endişe duymaya başlıyorum, hala hazır değil miyiz yetersiz miyiz yapabilir miyiz şimdiki zamanda çocuk yetiştirebilir miyiz gibi gibi.. Eşimle aynı fikirlere sahibiz yani bu tamamen ortak bi fikir. Çocuk sahibi olanlar bu endişeler normal mi? Ya da bu endişelerin tamamen geçmesini mi beklemeliyiz?