Gebelik depresyonuyla baş edemiyorum

nazis53 .!.:

Öncelikle merhaba canım , kimseye cevap Yazmadım bugüne kadar .. sana yazasım geldi yargılamak kimseye düşmez insana bazen bir yabancı ile dertleşmek çok daha iyi geliyor.. Ailevi durumun için cok üzgünüm korkularını anlayabiliyorum ama bebeğinin bunları yaşamaması adına daha iyi bir anne olacağına çokça eminim eşinle bu konuyu açıkça Konuştunmu düzgün bir üslup ile sebebini ne diyor? Bu arada malesef bazı erkekler baba olduğunu baba olduktan sokra çocuk doğunca yada çocuk baba diyince alıyolar maalesef Benimkide böyle bende 35 haftalık gebeyim aynı şeyleri benzer şeyleri yaşadım.. Stres malesef yaramıyor ilerleyen haftalarda Rabbim sana o mental sağlığı verecek emin ol bana bende öyle diyordum ama şuan kendimi çok güçlü hissediyorum

Genişletmek için tıkla...

1ferahnur .!.:

Merhaba ablalarım çevremde hiç bir yetişkin kadın ve sorabileceğim akıl alabileceğim kimsem olmadığı için buraya yazmak size danışmak istedim lütfen yargılayıcı olmayın çünkü çok fazla bunaldım çözüm bulamasamda ilk defa birilerine derdimi anlatıcam baştan söyleyim biraz uzun oldu özür dilerim 21 yaşındayım 2 ay sonra 22 olucam 1.5 yıldır evliyim çocuk esirgemede büyüdüm aile ortamı bilmiyordum anneannemler yeterince sahip çıkmadılar bende reşit olunca biraz mecburi çoğunlukla sevdiğim için bir evlilik yaptım eşimle aramda hiç sorun yoktu maddi olarakta allaha şükür iyiydik fakat benim geçmişimde depresyon uzun bir rol oynamıştı anksiyetem devam ediyor şuan 19 haftalık hamileyim 12 haftalıkken son doktor randevuma gittim eşime bişeyler oldu öğrendiğimizden beri sadece işiyle arkadaşlarıyla vakit geçirir oldu hep tek kalıyorum evde zaten hep çok çalışıyordu ama böyle bir dönemde 2 katına çıkmasını kaldıramadım parayı öne sürdü hep en başından beri aylardır tek başıma çabalıyorum bazen eve 1 saat gelip geri çıkıyor 2-3 gün gelmediği oluyor aldatmadığına eminim dükkanda oluyor çoğunlukla benim annem uyuşturucu İÇİN hastanede bırakıp gitmiş 15 yaşında doğurmuş beni bende şuan acaba yetebilir miyim doğumdan sonra da bu kadar tek kalırsam napıcam diye düşünmekten deliye döndüm ve bazen eşimle kavga ediyoruz evden gidiyor sancı giriyor kasıklarıma bir kere kanamam oldu tek başıma hastaneye gittim 2 hafta önce yine sancım oldu ve eşime yazdım eve 2 saat sonra geldi neden geciktin diyince unuttum dedi bebekle aramda kesinlikle bağ falan yok başkasının olsa daha mutlu olabilirdim sağlıklı bi aile ortamı sunamayız diye 10 hafta olmadan aldırmak bile istedim ömür boyu günahına girmek istemedim ama kıyamadım da nankörlük etmek istemedim böyle bi mucizeye fakat eşim benimle ilgilenmedikçe hamile olmasaydım böyle olmazdı gibi bir düşünce var kafamda silemiyorum onun çocuğuymuş gibi bahsediyorum karnımda hareket etmesi bile sinirimi bozuyor ve ne uykuma ne yeme içmeme ne de hastaneye gitmiyorum en son kavgalarımızdan sonra (7 haftadır) bebeği kaybetmek istemiyorum cani birisi değilim ama bana bişe olması beni endişelendirmiyor hiç bir yere çıkmak istemiyorum sadece benimle ilgilenmesini istedim hep ve en çok bunu eksik etti ben bu bebeği doğurduğumda bakabilecek mental sağlığa sahip değilim ama annem gibi olmak istemiyorum asla bu durumu düzeltmek istiyorum kaç kez konuştum kaldıramıyorum beni etkiliyorsun bağ kuramıyorum stresten tek etkilenen ben değilim vs herşeyi anlattım beni sevdiğinden eminim tam olarak sorumluluk arttığı İÇİN kaçıyor bence şuan fakat benim psikolojimi çok göz aradı etti ne yapabileceğimi bilmiyorum bu bebeğe nasıl ısınıcam çevremde ne bir büyüğüm var ne de eşim destek olmazsa doğumdan sonra yanımda durabilecek bir akraba onun da ailesi yok çünkü ve benim arkadaşım falan hiç yok çok fazla çıkmaza girdim ölmek istiyorum öldürmek istemiyorum yardım edin nolur

Genişletmek için tıkla...

1ferahnur .!.:

Merhaba ablalarım çevremde hiç bir yetişkin kadın ve sorabileceğim akıl alabileceğim kimsem olmadığı için buraya yazmak size danışmak istedim lütfen yargılayıcı olmayın çünkü çok fazla bunaldım çözüm bulamasamda ilk defa birilerine derdimi anlatıcam baştan söyleyim biraz uzun oldu özür dilerim 21 yaşındayım 2 ay sonra 22 olucam 1.5 yıldır evliyim çocuk esirgemede büyüdüm aile ortamı bilmiyordum anneannemler yeterince sahip çıkmadılar bende reşit olunca biraz mecburi çoğunlukla sevdiğim için bir evlilik yaptım eşimle aramda hiç sorun yoktu maddi olarakta allaha şükür iyiydik fakat benim geçmişimde depresyon uzun bir rol oynamıştı anksiyetem devam ediyor şuan 19 haftalık hamileyim 12 haftalıkken son doktor randevuma gittim eşime bişeyler oldu öğrendiğimizden beri sadece işiyle arkadaşlarıyla vakit geçirir oldu hep tek kalıyorum evde zaten hep çok çalışıyordu ama böyle bir dönemde 2 katına çıkmasını kaldıramadım parayı öne sürdü hep en başından beri aylardır tek başıma çabalıyorum bazen eve 1 saat gelip geri çıkıyor 2-3 gün gelmediği oluyor aldatmadığına eminim dükkanda oluyor çoğunlukla benim annem uyuşturucu İÇİN hastanede bırakıp gitmiş 15 yaşında doğurmuş beni bende şuan acaba yetebilir miyim doğumdan sonra da bu kadar tek kalırsam napıcam diye düşünmekten deliye döndüm ve bazen eşimle kavga ediyoruz evden gidiyor sancı giriyor kasıklarıma bir kere kanamam oldu tek başıma hastaneye gittim 2 hafta önce yine sancım oldu ve eşime yazdım eve 2 saat sonra geldi neden geciktin diyince unuttum dedi bebekle aramda kesinlikle bağ falan yok başkasının olsa daha mutlu olabilirdim sağlıklı bi aile ortamı sunamayız diye 10 hafta olmadan aldırmak bile istedim ömür boyu günahına girmek istemedim ama kıyamadım da nankörlük etmek istemedim böyle bi mucizeye fakat eşim benimle ilgilenmedikçe hamile olmasaydım böyle olmazdı gibi bir düşünce var kafamda silemiyorum onun çocuğuymuş gibi bahsediyorum karnımda hareket etmesi bile sinirimi bozuyor ve ne uykuma ne yeme içmeme ne de hastaneye gitmiyorum en son kavgalarımızdan sonra (7 haftadır) bebeği kaybetmek istemiyorum cani birisi değilim ama bana bişe olması beni endişelendirmiyor hiç bir yere çıkmak istemiyorum sadece benimle ilgilenmesini istedim hep ve en çok bunu eksik etti ben bu bebeği doğurduğumda bakabilecek mental sağlığa sahip değilim ama annem gibi olmak istemiyorum asla bu durumu düzeltmek istiyorum kaç kez konuştum kaldıramıyorum beni etkiliyorsun bağ kuramıyorum stresten tek etkilenen ben değilim vs herşeyi anlattım beni sevdiğinden eminim tam olarak sorumluluk arttığı İÇİN kaçıyor bence şuan fakat benim psikolojimi çok göz aradı etti ne yapabileceğimi bilmiyorum bu bebeğe nasıl ısınıcam çevremde ne bir büyüğüm var ne de eşim destek olmazsa doğumdan sonra yanımda durabilecek bir akraba onun da ailesi yok çünkü ve benim arkadaşım falan hiç yok çok fazla çıkmaza girdim ölmek istiyorum öldürmek istemiyorum yardım edin nolur

Genişletmek için tıkla...