Biz üç kardeşiz.İki kız bir erkek.
Ben en büyük olanım,kızkardeşim üç yaş küçük benden.En küçüğümüz de erkek.
Çocuk olduğumu hatırlamıyorum,kendimi çocuk gibi hissetmedim.Hep gölgede kalan,ayak işlerine koşan,biraz da çirkince bir çocuktum.Kızlardeşim güzel bir bebekti,çok sevilirdi.Hem de herkes tarafından.Ben kara kuru,suratsız bir çocukmuşum,biraz da ezik.
Görünmemek çok üzerdi beni,en güzel eşyalar ona alınırken benim carlayarak aldırmam ve ailenin carlak kızı olmam bundandır,ama anlatamam kimselere,anlatamıyorum da..
Görünmek için çalışkan olmalıydım.Oldum da..Çalışkan bir çocuk ve ailenin yüz akı oldum.Öğretmenlerim beni tanımalıydı,adımı bilmeliydi.Akıllarda iz bırakmalıydım.Nitekim öğretmenlerim her zaman daha vicdanlı oldu.Beni gördüler,bildiler ve sevdiler.
Bu arada kız kardeşim tam tersimdi,büyümek istemedi.Ailemin çiçekli okları bana çevrildi ve ben ailenin yıldızı oldum.İçten içi sevinmiştim ama yaş aldıkça farkına varıyorsun her şeyin.Olay kızkardeşde bitmiyor.Sorunun merkezi aile.
Kızkardeşimin yanında oldum hep,maddi manevi destekçisi.Arkasında oldum.
Oysa o tam tersimdi.Her seferinde beni sömüren alacağını aldıktan sonra tekmeyi basan.Benden nefret eden,aynı bluzdan yanlışlıkla aldım diye bana saldıran,beni darp etmeye çalışan,benden yüklğ miktar borç alıp da ödemeyen,o da yetmezmiş gibi ultra lüks yaşayan biri …
En acısı da ne biliyor musunuz,hala ailenin gözbebeği.
Ailemi doktora götüren ben,maddi manevi destekçisi olan ben,ama ailenin gözbebeği olan o.
En pahalı hediyeler ona alınırken ben ne de olsa iş güç sahibi olduğum için yine görünmüyorum.
Bugün psikoloğum gözümü açtı.
Herkesin annesi babası olduğun için istediğin gibi bir yuva kurman mümkün değil.Öncelikle bundan vazgeç,dedi.
Senden büyük Allah var,dedi.
Ailenin büyümesine izin ver,dedi.
Travmalarımın sorumluluğunu almak çok ağır.Çok yorgunum.
Aile evinden ayrılıp kendi evimi almak istiyorum.Bir arabam var,birikmiş param yok.Kiraya çıkmak çok pahalı.Onun yerine ev kredisi öderim diye düşünüyorum.
Buna kız kardeşim niyet etse ,destek fazlasıyla çıkılırdı ama ben her zamanki gibi kendimle başbaşayım.
Çok yorgunum,tükendim,yalnızım,terkedilmiş,kullanılmış,bitik durumdayım.
Haksızlığa uğramış ama hakkı teslim edilmemiş bir insanım..Kullanılmış bir kenera atılmış gibi hissediyorum.
Bu duyguyu çocukluğumdan beri atamıyorum.
Ben en büyük olanım,kızkardeşim üç yaş küçük benden.En küçüğümüz de erkek.
Çocuk olduğumu hatırlamıyorum,kendimi çocuk gibi hissetmedim.Hep gölgede kalan,ayak işlerine koşan,biraz da çirkince bir çocuktum.Kızlardeşim güzel bir bebekti,çok sevilirdi.Hem de herkes tarafından.Ben kara kuru,suratsız bir çocukmuşum,biraz da ezik.
Görünmemek çok üzerdi beni,en güzel eşyalar ona alınırken benim carlayarak aldırmam ve ailenin carlak kızı olmam bundandır,ama anlatamam kimselere,anlatamıyorum da..
Görünmek için çalışkan olmalıydım.Oldum da..Çalışkan bir çocuk ve ailenin yüz akı oldum.Öğretmenlerim beni tanımalıydı,adımı bilmeliydi.Akıllarda iz bırakmalıydım.Nitekim öğretmenlerim her zaman daha vicdanlı oldu.Beni gördüler,bildiler ve sevdiler.
Bu arada kız kardeşim tam tersimdi,büyümek istemedi.Ailemin çiçekli okları bana çevrildi ve ben ailenin yıldızı oldum.İçten içi sevinmiştim ama yaş aldıkça farkına varıyorsun her şeyin.Olay kızkardeşde bitmiyor.Sorunun merkezi aile.
Kızkardeşimin yanında oldum hep,maddi manevi destekçisi.Arkasında oldum.
Oysa o tam tersimdi.Her seferinde beni sömüren alacağını aldıktan sonra tekmeyi basan.Benden nefret eden,aynı bluzdan yanlışlıkla aldım diye bana saldıran,beni darp etmeye çalışan,benden yüklğ miktar borç alıp da ödemeyen,o da yetmezmiş gibi ultra lüks yaşayan biri …
En acısı da ne biliyor musunuz,hala ailenin gözbebeği.
Ailemi doktora götüren ben,maddi manevi destekçisi olan ben,ama ailenin gözbebeği olan o.
En pahalı hediyeler ona alınırken ben ne de olsa iş güç sahibi olduğum için yine görünmüyorum.
Bugün psikoloğum gözümü açtı.
Herkesin annesi babası olduğun için istediğin gibi bir yuva kurman mümkün değil.Öncelikle bundan vazgeç,dedi.
Senden büyük Allah var,dedi.
Ailenin büyümesine izin ver,dedi.
Travmalarımın sorumluluğunu almak çok ağır.Çok yorgunum.
Aile evinden ayrılıp kendi evimi almak istiyorum.Bir arabam var,birikmiş param yok.Kiraya çıkmak çok pahalı.Onun yerine ev kredisi öderim diye düşünüyorum.
Buna kız kardeşim niyet etse ,destek fazlasıyla çıkılırdı ama ben her zamanki gibi kendimle başbaşayım.
Çok yorgunum,tükendim,yalnızım,terkedilmiş,kullanılmış,bitik durumdayım.
Haksızlığa uğramış ama hakkı teslim edilmemiş bir insanım..Kullanılmış bir kenera atılmış gibi hissediyorum.
Bu duyguyu çocukluğumdan beri atamıyorum.