daha evli degilim, hayatim boyunca da hep bol flörtlü bol gezmeli, sorumsuz sorumsuz yasamali hayat eglenceli gelirdi ama fikrim çok degisti. hayatimdaki insanla yasamak bana eglenceli geliyor. neredeyse her gün beraberiz, kisa donemlerle beraber yaşiyoruz hayat cok keyifli geçiyor. her carsamba haftalik menüyü belirler pazar alisverisi yapariz, her ay buzluga bir seyler hazirlariz, biri hamur acar digeri icindekileri kapatir falan, keyifli geliyor. Beraber fayans ovalamak bile event gibi geliyor. her seyden bir oyun uydurabiliyoruz. tabii 365 gün ayni eve girdikten sonra işler nasil degisir bilmiyorum. ama yakin cevremde uzun yillar evli olmasina ragmen hala birlikte olmaktan keyif alan, aile ziyaretinde bile fısır fısir konusup gülüşen, heryere elele giden insanlar var.
kkda okudugun bir derdim var sayfasi. buraya tabii ki dertli olanlar yazacak. cok da kafaya takmamak lazim.
sen yoldaki isaretleri iyi izle, ayan beyan açık seyleri "yanyanayken her sey guzel, ayri oldugumuz icin böyle, is yerinde sorunlari oldugu icin boyle, nenesi hasta ondan böyle" diye aklamazsan sanmiyorum degisecegini
benim mutsuz yakin arkadaslarimin hepsine daha evlenmeden en az on kere "iyyy ayril kanka" demisimdir. hepsi ayan beyan belliydi sorunlari. ama beyaz gelinlik gözlerini kör edip evlendiler. sonra cok degisti dediler, mutsuzlar. bir yakin arkadasim dangalagin tekinden nihayet(!) evlenme teklifi aldi. cok mutlu. eger evlenirse cok pisman olacak çünkü adam agir sorunlu. ama kiz inatla bunu göremiyor. simdi evlense kkya konu acsa "her sey harikaydi niye böyle oldu anlamiyorum" falan diyecek. ama herseyin harika oldugu falan yok. sadece kimse gormek istemeyenler kadar kör degil:)
bence meselenin özü bu
