Selam arkadaşlar şuan cok sinirlemiyim beni hoş gorun ben 25yasinda 5yillik evliyim 2çocugum var kayinvalidemlerle yaşıyoruz bu yaz ayrılcaz ınş.benim sorunum berbat bi çocukluk yaşamak annemle babamın kavgalari babamın karı kiz düşkünlüğü annemi sürekli dövmesi ve abimi bana sadece bağırırdi defalarca boşanma eşiğinden dönüldü falan ben aynı şeyleri yasamak kaygısıyla evlenindim ana cok sabırlı bi kocam var bana ve çocuklarima düşkün evine bağlı kırk yılda bi çıkar akşam ama ben kendimi yer bitiririm gelene kadar telefonu calsa mesaj gelse gözüm döner oda hep benim yanımda bakar sadece küçük bi çapkınlıgi oldu oda yeni evliykendi cok basit bi olaydı ana ben günlerce ağladım hala cok pişman annem bana düşkün olduğuna inanmiyo sana değil sade çocuklsrina diyo niye ayrı eve çıkmadi kac senedir diyo bide ben anneme gitmek istemiyorum huzursuz bi evleri var oda kocam göndermiyo saniyo her gittiğimde beni dolduruyor kocamın eksileri Cok telefon oynar bazen yalvarırim bırak diye ana genelde mutluyuz bana sarılmadan uyumaz kalabalıkta hep gözlerime bakıp gülümser surat yapmassam asla kizmaz ana ben tahammülsüzüm pireyi deve yapıyorum hep şimdi arkadaşına okey oynamaya gitti ben dünyanın lafını saydım ağladım sonra farkettimki kocama değil babama hissettiklerimi sayıyorum ben oda kizip kapıyı vurup gitti gelince napiyim nasıl davranıyim bi akıl verin kendimi tuketiyirum çocuklarimla oynayacagima cam silen kaş bıyık alacagima Pogaca yapıp buzluga kaldıran tuhaf bi kadin oluyorum artık civil civil bi anne neşeli bi eş olmak istiyorum