Evlat aşkı hiç bişeye herşeye bedel oluyor ..

Biri 8 biri 2 buçuk iki erkek annesiyim .
Evlatlarım herşeyim onlar yaşama sebebim benim onlarıız an çok kötü
allahım kimseyi evladıyla sınamasın yaklaşık 2 aydır çalışıyorum işe girdim
normalde çalışma taraftarrı değilim .
Anneye eş değer ne anane ne teyze ne babane olmaz katılmıyorum.
Ne olursa olsun o sevgiyi bir tek anne verir diye düşünüyorum.
Ama hayat mecburi şeyler kılınca ayrılık kaçınılmaz oluyor.
Ayrılık diyorum çünkü onlarda ayrı her an öle geliyor
madddi açıdan buna ihtiyacım var ama çok zor geliyor
ve ne kadar çalışçağımda belli değil.
Ilk oğlumdada çalıştım yaklaşık 2 sene dayanamadım çıktım
her gün ağlamalarla işe gidiyodum ve çoccuğum tv bağımlısı olmuştu
benim eksijliğimi tvle cd le gideriyodu onuda bıraktığımda şimdiki ufak çocuğum gibiydi.
Sil baştan yaşıyorum herşeyi.
Ilk oğlumda olan vicdan azabını bundada ve katlanarak yaşıyorum.
Ilk oğlumu sanki yanında olamadan büyüdü ve okula başladı sanki çocukluğunu yaşayamadı gibi
bu oğlumada aynı şeyleri yaşamak istemiyorum ve şimdi ikisi birden yaşıyo dsanki
gönlüm evde otur aynı hataları yapma annesiz bırakma diyo bi yanım mecbur maddi açıdan ..
Benimle aynı duyguları paylaşan anneler varmı??
Ne yapmayalım çok buruk yaşıyorum .her an iş yerinde aklımdalar çocuklarım kendimi suçlu hisseidyorum ...

şimdi yazacaklarımla içinizi mi rahatlatırım yoksa sizi sinir mi ederim bilemiyorum :)

öncelikle hepimizin çocukları çok değerli.. çalışan veya çalışmayan anne olarak farketmiyor bu duygu.. ancak ben eğer imkanları var ise annelerin çalışmasından yanayım.. güçlü anneler güçlü evlatlar yetiştirir, maddi ve manevi olarak.. önemli olan çocuklarla 7/24 birlikte olmak değil kesinlikle.. şöyle bir çevrenize, akrabalarınıza bakın.. hangisi çocuklarını "ideal" kriterlerde yetiştirebiliyor? kendinize haksızlık etmemenizi öneririm.. çocuklar size saygı duymalı ama bağımlı olmamalı.. bu forumda bir çok konunun ana fikri: anneler genellikle çocuklarının kendilerine bağımlı olmalarını istiyorlar.. onlar gittiklerinde arkalarından ağlamalarını, bir yabancıyı gördüklerinde annelerinin arkalarına saklamanmalarını.. kısaca annelerine "tek" olduklarını hissettirmesini istiyorlar.. sonuç ne biliyor musunuz? bağımlı evlatlar aynı zaman da bağımlı gelinler ve damatlar oluyor..

bunları çalışan bir anne olarak söylüyorum.. size naçizane bir tavsiyem evlatlarınıza "nasıl güçlü olunur? özgüven ve kişilik sahibi olmak neden önemlidir? bir insan tek başına nasıl kendisine yeter? bir kalbin hem eşe, hem anne - baba'ya nasıl yetebileceğini" öğretin.. o zaman ne şimdi ne de gelecekte evlatlarınızdan kaygı duymazsınız

Biraz fazla abartiyorsunuz sanki.dunyadaki calisan tek anne sizsiniz annesiz kalan tek cocuklar da sizinkilermis gibi konusuyorsunuz.
Benim annem de calisan iki kizi olan ve esinden ayri bir bayan. Bizim annemiz sizin gibi de degil sadece dogum izni kadar yanimizda olabildi bize bakti mi hemde cok guzel sartlarda hala da oyle bakar. Annesizligi hissettik mi kimi zaman evet ama krese gittim ben gunum gayet de guzel gecerdi . Kardesimin de bakicisi vardi ki o da hic bir zaman annem yanmda degil diye eziklik yasamadi.
Cocugunuzun sizden ayri kalmasini televzyonla filan gidermesi kismi da kusura bakmayin ama sacma birazcik. Cocugu televzyon karsna oturtup baska hic bir aktivite de bulunmasini saglamazsaniz tabi ki kalkmaz televizyon karsisindan. Ama gunu ayirip su saat boyama su saat ders su saat televixyon derseniz oyle bir sorun olmaz .

office
şimdi yazacaklarımla içinizi mi rahatlatırım yoksa sizi sinir mi ederim bilemiyorum :)

öncelikle hepimizin çocukları çok değerli.. çalışan veya çalışmayan anne olarak farketmiyor bu duygu.. ancak ben eğer imkanları var ise annelerin çalışmasından yanayım.. güçlü anneler güçlü evlatlar yetiştirir, maddi ve manevi olarak.. önemli olan çocuklarla 7/24 birlikte olmak değil kesinlikle.. şöyle bir çevrenize, akrabalarınıza bakın.. hangisi çocuklarını "ideal" kriterlerde yetiştirebiliyor? kendinize haksızlık etmemenizi öneririm.. çocuklar size saygı duymalı ama bağımlı olmamalı.. bu forumda bir çok konunun ana fikri: anneler genellikle çocuklarının kendilerine bağımlı olmalarını istiyorlar.. onlar gittiklerinde arkalarından ağlamalarını, bir yabancıyı gördüklerinde annelerinin arkalarına saklamanmalarını.. kısaca annelerine "tek" olduklarını hissettirmesini istiyorlar.. sonuç ne biliyor musunuz? bağımlı evlatlar aynı zaman da bağımlı gelinler ve damatlar oluyor..

bunları çalışan bir anne olarak söylüyorum.. size naçizane bir tavsiyem evlatlarınıza "nasıl güçlü olunur? özgüven ve kişilik sahibi olmak neden önemlidir? bir insan tek başına nasıl kendisine yeter? bir kalbin hem eşe, hem anne - baba'ya nasıl yetebileceğini" öğretin.. o zaman ne şimdi ne de gelecekte evlatlarınızdan kaygı duymazsınız


BELKİDE HAKLISIN AMA ANNELİK DUYGUSU MU DESEM HİSSİMİ VACDANIMI TETİKLİYO İŞTE BACIM... YİNE HERŞEYDE OLDUĞU GİBİ ZAMANA İHTİYAÇ VAR GALİBA TŞKR EDERİM