Merhaba hanımlar
Biliyorsunuz hepimizin çalışan bayan ve ya ev hanımı olması farketmeksizin ortak bazı sorunlarımız var.Ev işleri,çocukların ihtiyaçları, kendi sosyal ihtiyaçlarımız,zamanımızın getirdiği bazı zorluklar...derken kendimizi sürekli meşgul,bir yerlere yetişmeye çalışırken yorgun ve gergin hissediyoruz.Sahsen ev işlerini oldum olası sevemedim.Beni bıraksalar herkesten uzak bir köşede sakince kitap okumak isterdim.Ve sanatsal güzeliği olan birşeyler yapmak.Ama işte hayatta hayaller ve gerçekler arasında bir köprüde gelip gidiyoruz.Evlilik,çocuklar,maddi ve manevi sorumluluklar derken insan kendini unutuyor.Yillarca yapmak zorunda olduklarim ve yapmak istediklerim arasında bir denge kurmak için kendimi geliştirmeye çalıştım.Oyle zannediyorum ki genelde kadınlar ev işlerinin hiç bitmemesi ve çocukların dertlerinden dolayı beylere sitem ederken aslında onların fiziksel olarak yardımından ziyade duygusal anlamda destek görmek, verdikleri emeğin takdir edilmesini bekliyor.Ayrica tüketim odaklı yaşam tarzi manevi değerlerin ve sosyal dayanışmanın içini boşaltıyor. Çocuklar her gördüğünü istiyor,aileler kendini almaya mecbur hissediyor.Bu durumda çocuklarımız isteklerinin kolayca gerçekleşebileceğini düşündükleri bir dunya içinde büyüyorlar ve istekleri karsilanmadiginda hircinlasip öfke krizlerine giriyorlar.Tuketim alışkanlıklarımizi kontrol edemediğimiz için bir süre sonra evlerimizde fazla eşyalar yüzünden nefes alamaz hale geliyoruz.Kimyasal ürünler -organik alternatifler arasında neyi sececegimize karar veremiyoruz.Cocuklarimizi nasıl iyi geliştirebiliriz,ekran süresini nasıl azaltabiliriz?Gerek kendimiz için gerek ailemiz için düşünüp karar vermemiz gereken o kadar çok şey var ki.insan şaşkına dönüyor. Sizin için de çok bunaltıcı değil mi?Iyi bir aile olmak,ev ve zaman yönetimi hakkında Siz neler hissediyorsunuz?
Biliyorsunuz hepimizin çalışan bayan ve ya ev hanımı olması farketmeksizin ortak bazı sorunlarımız var.Ev işleri,çocukların ihtiyaçları, kendi sosyal ihtiyaçlarımız,zamanımızın getirdiği bazı zorluklar...derken kendimizi sürekli meşgul,bir yerlere yetişmeye çalışırken yorgun ve gergin hissediyoruz.Sahsen ev işlerini oldum olası sevemedim.Beni bıraksalar herkesten uzak bir köşede sakince kitap okumak isterdim.Ve sanatsal güzeliği olan birşeyler yapmak.Ama işte hayatta hayaller ve gerçekler arasında bir köprüde gelip gidiyoruz.Evlilik,çocuklar,maddi ve manevi sorumluluklar derken insan kendini unutuyor.Yillarca yapmak zorunda olduklarim ve yapmak istediklerim arasında bir denge kurmak için kendimi geliştirmeye çalıştım.Oyle zannediyorum ki genelde kadınlar ev işlerinin hiç bitmemesi ve çocukların dertlerinden dolayı beylere sitem ederken aslında onların fiziksel olarak yardımından ziyade duygusal anlamda destek görmek, verdikleri emeğin takdir edilmesini bekliyor.Ayrica tüketim odaklı yaşam tarzi manevi değerlerin ve sosyal dayanışmanın içini boşaltıyor. Çocuklar her gördüğünü istiyor,aileler kendini almaya mecbur hissediyor.Bu durumda çocuklarımız isteklerinin kolayca gerçekleşebileceğini düşündükleri bir dunya içinde büyüyorlar ve istekleri karsilanmadiginda hircinlasip öfke krizlerine giriyorlar.Tuketim alışkanlıklarımizi kontrol edemediğimiz için bir süre sonra evlerimizde fazla eşyalar yüzünden nefes alamaz hale geliyoruz.Kimyasal ürünler -organik alternatifler arasında neyi sececegimize karar veremiyoruz.Cocuklarimizi nasıl iyi geliştirebiliriz,ekran süresini nasıl azaltabiliriz?Gerek kendimiz için gerek ailemiz için düşünüp karar vermemiz gereken o kadar çok şey var ki.insan şaşkına dönüyor. Sizin için de çok bunaltıcı değil mi?Iyi bir aile olmak,ev ve zaman yönetimi hakkında Siz neler hissediyorsunuz?
