Eşimin ilgisizliği beni çıldırtıyor. Arkadaşlar bana yardım edin lütfen ben 4 ay önce 2. bebeğimi dünyaya getirdim. 3 yaşında bir oğlum var . eşim doğum yaptığım günden beri bana ilgisiz davranıyor. tabiki bende ona karşılık olrak ilgisiz ve isteksizim. Geçmişte her evlilikte olduğu gibi bizde sorunlar yaşadık birbirimize kızdık küstük hatta boşanmayı bile düşündük . Sorunlarımız varken bir de ikinci çocuğu oğlumuz yalnız kalmasın diye yaptık. ben her şeyin daha iyi olacağını düşünürken doğumumla beraber herşey daha da kötüye gitti.
benden kaynaklanan sorun şu, aslında doğumuma 1 ay kala yaşadığım streslerin birikmesi... Kayınvalidem doğumuma bir ay kala yanıma geldi ve bana hiç destek olmadı bende bu duruma çok kızdım. tamam yaşlı ama yinede bana biraz destek olabilirdi diye düşünüyorum. çünki eşim çok rahat bir adamdır. Eşim hakkında bir şey söylesem bana verdiği cevap ama o çok yoruluyor. Aslında haklı ama bunun devamlı olması insanı çileden çıkarıyor. eşim eğitimli biri yani anlayacağınız mürekkep yalamış ama her mürekkep işe yaramıyor:)Eşim çok egoist ve öylede yetiştirlmiş.Her neyse 2. bebeğimin adını koyarken oğlum beğenmediği için son ana kadar karar veremedik.Doğuma 2 hafta kala benim aklıma gelen ve oğlumun kabul ettiği bir ismi koymaya ben karar verdim. eşimin annesi ve ailesi bu ismi beğenmedi. her görüştüğümüzde bu ne biçim isim buda neymiş gibi sözlerle beni çok kızdırdılar. eşimde isim konusunda bana hiç bir şey söylemedi. doğum oldu ve ben hala oğlumun isminin ne olacağını bilmiyordum. çünki eşimle hiç konuşamadık . (yok annesi yok iş vs..)ben doğumda karar verdiğim ismi herkese söyledim. tabiki bu durum eşimin annesinin hiç hoşuna gitmrdi ve aramızda hafiften sürtüşmeleri başlattı. doğumdan 1 hafta sonra memeleketine gitti. giderkende eşime ne dei bilmiyorum ama o gün bu gün aramız limoni ben kırkım içindeyken eşimle hiç konuşmadım her gece ağladım. bu durum beni çok öfkelendirdi. kızdırdı . ve ben eşime karşı ilgisizleşmeye başladım.eşimin beni hayatında en son sıraya koyduğundan eminim annesi kardeşleri yeğenleri derken dışarıdan biri olduğum için sıralmada en son sıradayım. ayrıca biz eşimle kültür çatışması da yaşıyoruz. (bu benden kaynaklanmıyor.)Onun ailesi yani sülalesi benden çok kıymetli bir eş için en son planda olmak çok acı birşey. hiç söz hakkınız yok. her kes senin hakkında senin adına karar alabilir ama sen kendi kararlarını alırken onların onaylaması gerekir. aslında silik biri değilim ama huzursuzluk olmasın diye bana ters olan şeylere cevap bile vermiyorum.
Herşey bir yana bugüne gelene kadar çok kötü günlerden geçtik hem benim annem hem eşimin annesi kanser ve aynı hastalık..sağlıkla ilgili çok kötü anlarımız oldu. bizim birbirimize destek olmamız gerekirken başkaları için yaşamaya kalktık. hamileliğim sırasında da çok stresli anlar yaşadım eşimin ablasının hastalığı nedeniyle . yeni bebeğimimz bize bir umut olacaktı. bize huzur verecekti diye düşünürken doğumdan sonra yaşadıklarım beni çok üzdü
Bebeğim 4 aylık ve ben eşimden bir güzel söz duymadım saçımı bir kez olsun okşamadı. Konuşmaktanda ben artık sıkıldım. çünki hep ters tepti ben her zaman için haksızdım ona göre. 16 yıldır eşimi tanıyorum ve bana her tartışmamızda söyleği şey eşimin mutlu olması için hiç caba saf etmiyormuşum ve ben onun mutluluğu için uğraşmıyormuşum vs.. yani anlayacağınız önemli olan o, biz değil o mutlu olursa biz mutlu olmak zorundayız çünki onun hayatı. yani bizim hayatımız değil.
benim sorunum bu arkadaşlar ...
benden kaynaklanan sorun şu, aslında doğumuma 1 ay kala yaşadığım streslerin birikmesi... Kayınvalidem doğumuma bir ay kala yanıma geldi ve bana hiç destek olmadı bende bu duruma çok kızdım. tamam yaşlı ama yinede bana biraz destek olabilirdi diye düşünüyorum. çünki eşim çok rahat bir adamdır. Eşim hakkında bir şey söylesem bana verdiği cevap ama o çok yoruluyor. Aslında haklı ama bunun devamlı olması insanı çileden çıkarıyor. eşim eğitimli biri yani anlayacağınız mürekkep yalamış ama her mürekkep işe yaramıyor:)Eşim çok egoist ve öylede yetiştirlmiş.Her neyse 2. bebeğimin adını koyarken oğlum beğenmediği için son ana kadar karar veremedik.Doğuma 2 hafta kala benim aklıma gelen ve oğlumun kabul ettiği bir ismi koymaya ben karar verdim. eşimin annesi ve ailesi bu ismi beğenmedi. her görüştüğümüzde bu ne biçim isim buda neymiş gibi sözlerle beni çok kızdırdılar. eşimde isim konusunda bana hiç bir şey söylemedi. doğum oldu ve ben hala oğlumun isminin ne olacağını bilmiyordum. çünki eşimle hiç konuşamadık . (yok annesi yok iş vs..)ben doğumda karar verdiğim ismi herkese söyledim. tabiki bu durum eşimin annesinin hiç hoşuna gitmrdi ve aramızda hafiften sürtüşmeleri başlattı. doğumdan 1 hafta sonra memeleketine gitti. giderkende eşime ne dei bilmiyorum ama o gün bu gün aramız limoni ben kırkım içindeyken eşimle hiç konuşmadım her gece ağladım. bu durum beni çok öfkelendirdi. kızdırdı . ve ben eşime karşı ilgisizleşmeye başladım.eşimin beni hayatında en son sıraya koyduğundan eminim annesi kardeşleri yeğenleri derken dışarıdan biri olduğum için sıralmada en son sıradayım. ayrıca biz eşimle kültür çatışması da yaşıyoruz. (bu benden kaynaklanmıyor.)Onun ailesi yani sülalesi benden çok kıymetli bir eş için en son planda olmak çok acı birşey. hiç söz hakkınız yok. her kes senin hakkında senin adına karar alabilir ama sen kendi kararlarını alırken onların onaylaması gerekir. aslında silik biri değilim ama huzursuzluk olmasın diye bana ters olan şeylere cevap bile vermiyorum.
Herşey bir yana bugüne gelene kadar çok kötü günlerden geçtik hem benim annem hem eşimin annesi kanser ve aynı hastalık..sağlıkla ilgili çok kötü anlarımız oldu. bizim birbirimize destek olmamız gerekirken başkaları için yaşamaya kalktık. hamileliğim sırasında da çok stresli anlar yaşadım eşimin ablasının hastalığı nedeniyle . yeni bebeğimimz bize bir umut olacaktı. bize huzur verecekti diye düşünürken doğumdan sonra yaşadıklarım beni çok üzdü
Bebeğim 4 aylık ve ben eşimden bir güzel söz duymadım saçımı bir kez olsun okşamadı. Konuşmaktanda ben artık sıkıldım. çünki hep ters tepti ben her zaman için haksızdım ona göre. 16 yıldır eşimi tanıyorum ve bana her tartışmamızda söyleği şey eşimin mutlu olması için hiç caba saf etmiyormuşum ve ben onun mutluluğu için uğraşmıyormuşum vs.. yani anlayacağınız önemli olan o, biz değil o mutlu olursa biz mutlu olmak zorundayız çünki onun hayatı. yani bizim hayatımız değil.
benim sorunum bu arkadaşlar ...