30 yıllık hayatımın sadece 2,5-3 saatini doğum sancılarını yaşayarak geçirdim. son 5 dk daha şiddetliydi ve onun verdiği güçle kesintisiz ıkınarak oğlumu dünyaya getirmeyi başardım. bir arkadaşım önermemişti. "epiduralde sancıyı hissetmediğin için doğum biraz daha uzun sürer ve zaten anesteziyi belli açılma olduktan sonra yapıyorlar. zaten eninde sonunda sancı duyuyorsun" demişti. ayrıca anestezi yapan kişinin bu işte çok tecrubeli olması gerekiyor. ben hiç düşünmemiştim. acısı tatlısıyla doğumu tecrube etmek istedim. dikişlerin geçmesi biraz zaman almıştı ben de ama yine de hissettiğim şey "bunu ben başardım" olmuştu! hayatım boyunca edindiğim hiç bir başarı bu kadar gurur verici değildi. ya da hayatım da o ana kadar hiç bişey başarmamıştım! benim hissettiklerim bunlardı.
bence doğum anına fazla odaklanmayın, o nasılsa bir yolunu bulup çıkacak. sadece onun beden ve ruh sağlığına odaklanın! gelişimine odaklanın! herşeyin yolunda gideceğine kendinizi inandırın! ben öle yapmıştım! "ya şöyle olursa, ya böyle olursa" diyerek ya da kötü tecrubeler dinleyerek kendinizi korkutmayın! bebeğiniz geliyor! ne şekilde geleceğini doktorunuzun kararına bırakın ve içinizde yaşattığınız mucizrenin tadına varın. zaman kısıtlı! sancılardan korkmayın! bu eninde sonunda bitecek, aklınızdan çıkarmayın! ama bunu psikolojinizin kaldıramayacağını düşünüyorsanız o zaman zorlamayın.. ama anne olan her kadın bence bunu yaşamalı! anne adaylarımız için sağlıklı doğumlar dilerim.