Merhaba, kolaylıklar diliyorum. Yaşadığınız şey çok zor, bebekle ilgili süreçler böyle maalesef. Bütün kararlar, bütün sorumluluklar sizin üzerinizde. Akıl veren var ama sizi anlayan yok, destek olan yok. Doktorlar bakıyorlar karar verin diye ama tamamen de deneyimsizsiniz, neye dayanarak karar vereceğinizi bilmiyorsunuz. Yüzde yüz diyemiyorlar bir şeye, çünkü istisnaları var. Küçücük bir ihtimal bile olsa göz ardı edilemiyor. Hepimiz böyleyiz. Bebeklerle deneyimi olup da bu söylediğimi anlamayacak insan yoktur sanırım.
O yüzden sizi çok iyi anlıyorum. İki kere düşük yaşadım. Sürecin başındalardı ama dünyam başıma yıkılmıştı. Çok yılgın, çok üzgün hissediyordum. Niye ben yaşadım bunu deyip üzülüyordum. İki hamileliğimin de ne olursa olsun devam etmesini istemiştim. Gerçeklerle yüzleşememiş, kaçmıştım. İlkinin kalp atışları duyulur mu duyulmaz mı diye tedirginlikle beklerken, sırf olumsuzu duymamak için uzun süre doktora gitmemiş, ne hamile ne değil, arafta yaşamıştım. İkincisinde "nolur gitme, seninle vedalaşmaya hazır değilim" derken sancı ve kanamayla mecbur bırakılmıştım vedalaşmaya.
Bir düşük, bir sağlıklı doğum, bir düşük, bir sağlıklı doğum. Şimdi iki oğlum var çok şükür. Devam etmeyen gebeliklerim her ne kadar üzücü olsa da, sonrasında sağlıklı olmayan bebeklerimin beni yolun başında bırakmalarına şükreder oldum. Ne kadar çok hissederseniz veda etmesi o kadar güç oluyor. Sağlıklı gebeliklerimin ilerleyen haftalarında hep kaybetme korkusu yaşadım. Hep bir aksilik olacak mı diye bekledim. Dediğim gibi hafta ilerledikçe bir yandan daha da korkutucu oldu. Bebeklerimle daha çok bağ kurmuştum. Ultrasonda hareketlerini görmüş, karnımda tekmelerini hissetmiş, kalp atışlarını duymuştum. Siz de şimdi bunları düşünüyor olmalısınız. Ama şimdi kurduğunuz bağın gün geçtikçe daha da derinleştiğini ve kuvvetlendiğini söylemek zorundayım. Annelik öyle bir şey. Sonsuz bir sevgi duyarken bile gün geçtikçe sevginizini - nasıl oluyorsa- daha da sonsuzlaştığını hissediyorsunuz.
İki kere kürtaj oldum ve o halimi hiç unutmuyorum. Yeniden başlamanın yılgınlığı, aynı süreçler. Ya tekrar hamile kalamazsam? Ya yine düşük yaparsam? Çevreden gelen tepkiler. Her ay hamilelik haberimi bekleyen ama beni strese sokan aileler. Şimdi sağlıkla doğan bebeklerimi görünce iyi ki denemişim, korkuma rağmen iyi ki adım atabilmişim diyorum. Çünkü sağlıklı gebelik karanlıktan aydınlığa geçiş gibi. Dünyanız aydınlanıyor, umut dolu oluyorsunuz. Sağlıksız gebeliklerimi düşündüğümde hep karanlık, hep puslu. Şükürler olsun sağlıklı ilerleyen gebeliklerim hep güneş dolu. Aynısını size de diliyorum.
Allah size de çocuklarınıza sağlıkla kavuşma şansını verir inşallah. Karar çok zor, maalesef bütün sorumluluk ve vicdanıyla sizin üzerinizde. Hakkınızda hayırlısı olsun. Sizinkiyle aynı durumu yaşamadım, ama yazdıklarınızı çok iyi anladım, o yüzden kendi deneyimimi paylaşmak istedim.
Dualarımız sizinle..