61 günlük, 34. Haftasında erken doğum yapmış prematüre annesiyim. Malesef kızım beni ememedi, emzirme danışmanı ona ilave olarak haftalarca kaşıkla besleme memeye alışması için çabaladım ama tutamadı tutsa bile ememedi çene geriliği sebebi ile durumu kabullendim sağıp verdim. Ama bu sürede çok yıprandım sağım yapmak değil her kafadan ayrı bir ses çıkması yargılanmak yordu, sağlık ocağında ki ebemiz bile emmeyen bebek yoktur sen daha fazla çabala dedi. Herkesin yorum yapma hakkı doğuyor adeta. Eşim bile eskiden daha fazla kafaya takardın şimdi sanki ben yaptım bitti der gibisin annelik bitmez diyor bu durumda onlar sebebi ile kendimi suçluyor ve yetersiz hissediyorum içim o kadar sıkılıyor ki... Zaten zor bir bebek süt alerjisi sebebi ile iştahsız günler geçiriyoruz bu baskı ile kendimi çaresiz hissediyorum. Umarım rabbim bir yavru daha nasip ederse bunları yaşamam.. Siz bu tür zamanlar da kendinizi nasıl telkin ediyorsunuz?