eşimle 2004 tanıştık ve ailemin istememesine rağmen 2005.te eşimle kaçarak evlendik (iyiki de bunu yapmışım )
ilk evlendiğimizden beri bebek istememize ve korunmamamıza rağmen nazlı kızım bizi bekletmek istedi sanırım. benim ilaç tedavim ve eşimin geçirdiği varkosel ameliyatının ardından 16 ocak 2008.de küçük meleğimin bizimle olduğunu öğrendik.. o kadar tedavinin ardından nasıl sevineceğimi bile bilemediğim bir haberdi benim için... ilk 3 ayımız düşük riskiyle geçti sonrasında ise gayet rahat bir hamilelik geçirdim . bulantısız ,kilosuz ve tabi eşimin anlayışınıda unutmamak lazım (sağ olsun bir dediğimizi iki etmedi )...
son ayımız ise ha geldi ha gelecek diye geçti dr.umuzun sezeryan olabilir dediği 11 eylül perşembe günü bir arkadaşımın tavsiyesi ile bir kase hurmayı yedim ve cumartesi gecesi hafif bir sancı ve nişanımla uyandım kanamamın devam ettiği için 12 gibi hastaneye yatışımız yapıldı ve sancılarımızın artmasını beklemeye başladık.sancılarım 7dk.da bir gelmeye başladığında doğumhanede sancı odasıydaydım ve orada geçiridiğim 12 saati hiç unutacak gibi değildim (bu arada sancılarım başladığında derin derin nefes almam gerektiğini söylediler o zaman hem bebeğim oksijensiz kalmıyormuş hemde sancılarımın şiddeti azaldı )
gece 00:15 gibi 9cm açıklıkla doğumhaneye alındım ve 00:30 da yavrum kollarımdaydı. ağlasam mı gülsem mi bilemedim. burda doğum hikayelerini okudukça merak ettiğim o anı yaşıyodum ve gerçekten her kadının yaşaması gereken anlatılmaz bir duyguymuş. canımdan bir parça kollarımın arasındaydı. onun için onca mücadeleyi vermiş onca sancıyı çekmiştim.. arada geceleri aramıza alıyoruz ve işte şimdi tam bir aile olduk diyoruz. babasıyla beraber izlemesi bile başka . şimdi bile minik meleğime baktıkça iyiki yapmışım diyorum..ve çektiğim sancıları şimdiden unutmaya başladım..
daha bebeğim 5. gününde ama bana öyle bir bakışı var ki sanki şimdi anne diyecek diyorum...
(bu kadar kısa sürede yavurmu dr.umun sözünü dinleyerek aldım.doğum yapacaklara tavsiyem ıkın dediklerinde bunu bütün gücünüzle yapın. dr.um bu kadar sancıyı çektin ve sonuna geldin son 15.dk ve herşey bitecek dedi ve öylede oldu)
inşallah rabbim bu anlatılmaz duyguları dileyen herkese tez zamanda yaşatır...
ilk evlendiğimizden beri bebek istememize ve korunmamamıza rağmen nazlı kızım bizi bekletmek istedi sanırım. benim ilaç tedavim ve eşimin geçirdiği varkosel ameliyatının ardından 16 ocak 2008.de küçük meleğimin bizimle olduğunu öğrendik.. o kadar tedavinin ardından nasıl sevineceğimi bile bilemediğim bir haberdi benim için... ilk 3 ayımız düşük riskiyle geçti sonrasında ise gayet rahat bir hamilelik geçirdim . bulantısız ,kilosuz ve tabi eşimin anlayışınıda unutmamak lazım (sağ olsun bir dediğimizi iki etmedi )...
son ayımız ise ha geldi ha gelecek diye geçti dr.umuzun sezeryan olabilir dediği 11 eylül perşembe günü bir arkadaşımın tavsiyesi ile bir kase hurmayı yedim ve cumartesi gecesi hafif bir sancı ve nişanımla uyandım kanamamın devam ettiği için 12 gibi hastaneye yatışımız yapıldı ve sancılarımızın artmasını beklemeye başladık.sancılarım 7dk.da bir gelmeye başladığında doğumhanede sancı odasıydaydım ve orada geçiridiğim 12 saati hiç unutacak gibi değildim (bu arada sancılarım başladığında derin derin nefes almam gerektiğini söylediler o zaman hem bebeğim oksijensiz kalmıyormuş hemde sancılarımın şiddeti azaldı )
gece 00:15 gibi 9cm açıklıkla doğumhaneye alındım ve 00:30 da yavrum kollarımdaydı. ağlasam mı gülsem mi bilemedim. burda doğum hikayelerini okudukça merak ettiğim o anı yaşıyodum ve gerçekten her kadının yaşaması gereken anlatılmaz bir duyguymuş. canımdan bir parça kollarımın arasındaydı. onun için onca mücadeleyi vermiş onca sancıyı çekmiştim.. arada geceleri aramıza alıyoruz ve işte şimdi tam bir aile olduk diyoruz. babasıyla beraber izlemesi bile başka . şimdi bile minik meleğime baktıkça iyiki yapmışım diyorum..ve çektiğim sancıları şimdiden unutmaya başladım..
daha bebeğim 5. gününde ama bana öyle bir bakışı var ki sanki şimdi anne diyecek diyorum...
(bu kadar kısa sürede yavurmu dr.umun sözünü dinleyerek aldım.doğum yapacaklara tavsiyem ıkın dediklerinde bunu bütün gücünüzle yapın. dr.um bu kadar sancıyı çektin ve sonuna geldin son 15.dk ve herşey bitecek dedi ve öylede oldu)
inşallah rabbim bu anlatılmaz duyguları dileyen herkese tez zamanda yaşatır...