Duygusallığı yenememek

Merhaba
1 kızım var 28 yaşındayım çocukluğumdan beri duygusal bir yapım var annem hiç sevmezdi bunu çok uğraştı değiştirmek için ama başaramadı hep direndim . Çocukken arkadaşlarımın başına kötü bir şey gelse üzülürdüm biri teneffüste kantinden birsey alamasa ya kendiminkinden verirdim ya ben de yemezdim. Erken yaşta anne babasını kaybeden arkadaşlarım oldu günlerce üzüldüm ağladım onlar için . Lise üniversite çalışma hayati derken günden güne çok daha duygusallaştım ve anne olduktan sonra tüm dirayetim kırıldı. Haber okuyamıyorum kötü şeylerden çok çabuk etkileniyorum bir film bir kitap bir reklam beni günlerce etkiliyor kısacası bu dünyadaki acıların aslında gerçek olmadığını düşünüp uykuya dalmaya çalışıyorum bazen. Dert dinleyemem zaten ama çok icsellestiririm . Bu dünyada aci çeken bu kadar insan olmasına dayanamıyorum . Bu hafta çok sevdiğim bir yakınımız anne karnındaki bebeğinin nadir görülen bir hastalığı olduğunu öğrendi ve malesef bebeği kaybedecek onun için günlerdir üzülüyorum bu duugusal yapım beni bazen pollyanna gibi davranmaya zorluyor olumsuz bir şey duyarsam etkilenirim diye zihnim kandırıyor beni benim gibi olanlariniz var mi acaba merak ediyorum

Dünya hassas kalpliler için cehennemdir…
Hiç psikolojik yardım aldınız mı bunun için? Oldukça zor bir durum dediğiniz gibi hayattan zevk almanızı etkilemiş. Belki yardım alırsanız daha iyi olabilir.

selam matilda…

Bence kesınlıkle bı yardım alın terapi iyi gelecektir. Buarada, yengeç stelyum musunuz

Biz Dünya okuluna eğitim için geldik zaten. Burası öyle bir okul ki, öğretme metodu dualite prensibi üzerinedir. Mesela insanın sevgi deneyimlemesi için duygusuz temalı bir olay yaşaması gibi. Barışın ve birlik bilincinin oluşması için savaşın olması gibi. Eğer insanlarda bu şuur olsaydı, bu olayların hiçbirine ihtiyaç duyulmayacaktı.

Bir olay olduğu zaman görünenin arkasını görmeye çalıştığınızda o olay hiçbir şekilde sizi sarsmıyor. İlahi sistem öyle kusursuz çalışıyor ve elleri o kadar üzerimizde ki, her olayın birkaç tane anafikri mutlaka oluyor. Hiçbir şey boşa ve tesadüfen yaşanmıyor. Erhan Kolbaşı hocanın çok sevdiğim bir sözü vardır. Olayla olay olmayın. Zor bir süreç ama imkansız değil.