Eşimle bebekleri çok sevmemize rağmen evliliğimizin ilk 1,5 yılı çocuk yapmayı düşünmedik. bizim için en doğru zaman kendimizi o sorumluluğu kaldırabileceğimize hazır hissettiğimiz zamandı. Bu süre zarfında hem ailelerimizden hemde çevremizden oldukça baskı gördük. Bu baskılar sayesinde hazır olduğumuzun farkına vardık.
1,5 yıl sonunda allahında izniyle bebeğe karar verdik. Allahıma şükürler olsun bu yolda bizi fazla bekletmedi.
Adetim düzensizdi devamlı gecikirdi. 2 ay her adet günümde hemen test yapar ve hayal kırıklığı yaşardım. 3. ay biraz geçmesini bekledim. Bir süre geçtikten sonra annemle konuşurken konu açıldı ve annem test yapmam konusunda bana ısrar etti hatta testimi bile aldı. Yine hayal kırıklığına uğrayacağım düşüncesiyle yarın yaparım dedim ve konuyu kapattım. O gece gözüme uyku girmedi sabah 4e kadar zor dayandım ve 4te testi yaptım.bir yandan artık anne olmak istiyordum ama bir yandanda içimde tuhaf bi endişe, bi korku vardı ya hamileysem diye... testi yaptım sonuç pozitifti... o an ne yapacağımı şaşırdım artık içimde benimle yaşayan bi canlı vardı. Artık istediğimiz olmuş, hamileydim. Bunun rahatlığıyla yatağıma gittim, eşime sarıldım ama uyumak ne mümkün.. eşime işe gitmek için uyandığında verdim müjdemi.. inanamadı.. mutluluğu her halinden belliydi. Her şey kesinleşmeden kimseye söylememe kararı aldık.akşama doktora gidip öyle söyleyecektik. Doktora gittiğimizde kesesi bile tam oluşmamıştı.
O an her şeylere değerdi.
İşte bebeğimle yolculuğum o gün başladı..
9 ay hiç anlaşılmadı.. 1 ay, 2 ay, 3 ay derken bir bakmışız 9 ay olmuş bile.. bu zamana kadar hiçbir aksilik yaşamadım her şey yolundaydı.korkmama rağmen kendimi en başından beri normal doğuma hazırlamıştım.bebeğimi normal doğumla dünyaya getirecektim. 8. aya kadar tahmini doğum tarihi 9 ocaktı.ama son ayda doktorumu değiştirdim ve o 18-22 aralık olacağını söyledi.bu bizim için sevindirici bi haberdi bebeğimizi daha erken kucağımıza alacaktık. Ama bebeğimiz bizi biraz bekletmek istedi. Aralık 18 den sonra doktora 2 günde bir gitmeye başladık.herşey yolunda olduğu için doktorum normal olmasını bekledi. Doktorum belki alırız düşüncesiyle 29 aralıkta kontrole çağırdı. gittik. Her şey normaldi bebişimin keyfi içerde yerindeydi. Durum böyle olunca doktorumuz 2 gün için yaş kaybetmesini istemedi ve 1 ocağa tekrar gün verdi.
Benim yine ümidim yoktu çünkü hep doğum olur düşüncesiyle gittiğimiz zamanlarda başka bi güne erteledi doktorumuz. 1 ocak gecesi annem ve kayınvalidem bizde kaldılar. O gece komşularımızla bursa’nın en güzel manzaralı yerine tophaneye havai fişek gösterilerini izlemeye gittik. bu bebişimle bir bedende olduğumuz son geceymiş meğer..
Sabah kalktık. Bende yine hiçbir değişiklik yok. ne ağrı ne sızı.. annemlere gelmelerine gerek olmadığını nasıl olsa doktorun başka bi güne erteleyeceğini söyledim. ama bizi yalnız bırakmak istemediklerini söylediler.
Ve hastaneye gittik. Muayene olurken doktorumuz; bebeğin rahatının yerinde olduğunu ama ona yeterince süre verdiğimizi, daha ertelersek Allah göstermesin bi aksilikle karşı karşıya kalabileceğimizi söyledi. Doktor sezeryan için yer olup olmadığına bakacağını, eğer varsa akşam 5-6 gibi ameliyata alacaklarını söyledi. ben şaşkındım çünkü hiç beklemiyordum. Kontrol için tekrar başka bi gün çağıracak diye beklerken o gün bebeğimi kucağıma alacaktım.
Eşim giriş işlemlerini yaptı.bize bir oda verdiler.kimseye haber verip meraklandırmak istemedik.arayan yakınlarımızada yer olursa olacağımı ama kesin olmadığını söyledik.(ben ameliyata girdikten sonra herkese doğruyu söylemişler).
Önc bi hemşire geldi. Ameliyat için beni giydirdi.daha sonra sonda takmak için başka bi hemşire.. ben yavaş yavaş heyecanlanmaya başladım.yaklaşık 1 saat sonra saat 5 gibi ameliyata götürmek için geldiler. O an kendimi zor tuttum ağlamamak için.mümkün olduğu kadar kimsenin gözüne bakmamaya çalışıyordum.yoksa kendimi tutamayacağım biliyorum.önce eşim öptü beni daha sonra kayınvalidem.en sonunda annem gelince yanıma ben o anda koptum.tabiki annemde.. asansörde yanımdaki kişiyle konuşunca biraz rahatladım. Ameliyathane hiçte umduğum gibi soğuk biryer değilmiş. İçeride müzik çalıyodu(ebru gündeşin evet şarkısı..kaç kez dinlediğimizi saymadım.). yaklaşık 1 saat kadar ameliyathanede bekledim. En son saati sorduğumda 17:55 di. Ondan çok kısa bir süre sonra narkoz verildi ve bayılmışım.ayıldığımda bebişimi benden ayırmışlar, hatta çoktan odaya çıkarmışlardı.odaya çıkarken öyle ağlamışkı sanki beni annemden ayırmayın der gibi. Beni odama çıkaran kişi bebeğimin ilk 18:04 te çığlık attığını söyledi.odaya gittiğimde bebişim uyuyodu.onu ilk uyurken gördüm. Allahıma bana bu mucizeyi yaşattığı için defalarca şükrettim. O anı sadece yaşayanlar bilir , kelimelele anlatılabilecek bir şey değil. Yüce rabbim isteyen, dileyen herkese versin.onun mutluluğu başka hiçbirşeyde yok.onu izlemek, koklamak, dokunmak bambaşka bi duygu. Hele emzirmek..
Suan kızım 52 günlük.bilseydim bukadar muhteşem bi duygu olduğunu asla 1,5 yıl ertelemezdim. Allah onun acısını göstermesin..
Canım kızım iyiki varsın, iyiki bizimlesin…
SENİ ÇOK SEVİYORUZ.
1,5 yıl sonunda allahında izniyle bebeğe karar verdik. Allahıma şükürler olsun bu yolda bizi fazla bekletmedi.
Adetim düzensizdi devamlı gecikirdi. 2 ay her adet günümde hemen test yapar ve hayal kırıklığı yaşardım. 3. ay biraz geçmesini bekledim. Bir süre geçtikten sonra annemle konuşurken konu açıldı ve annem test yapmam konusunda bana ısrar etti hatta testimi bile aldı. Yine hayal kırıklığına uğrayacağım düşüncesiyle yarın yaparım dedim ve konuyu kapattım. O gece gözüme uyku girmedi sabah 4e kadar zor dayandım ve 4te testi yaptım.bir yandan artık anne olmak istiyordum ama bir yandanda içimde tuhaf bi endişe, bi korku vardı ya hamileysem diye... testi yaptım sonuç pozitifti... o an ne yapacağımı şaşırdım artık içimde benimle yaşayan bi canlı vardı. Artık istediğimiz olmuş, hamileydim. Bunun rahatlığıyla yatağıma gittim, eşime sarıldım ama uyumak ne mümkün.. eşime işe gitmek için uyandığında verdim müjdemi.. inanamadı.. mutluluğu her halinden belliydi. Her şey kesinleşmeden kimseye söylememe kararı aldık.akşama doktora gidip öyle söyleyecektik. Doktora gittiğimizde kesesi bile tam oluşmamıştı.
O an her şeylere değerdi.
İşte bebeğimle yolculuğum o gün başladı..
9 ay hiç anlaşılmadı.. 1 ay, 2 ay, 3 ay derken bir bakmışız 9 ay olmuş bile.. bu zamana kadar hiçbir aksilik yaşamadım her şey yolundaydı.korkmama rağmen kendimi en başından beri normal doğuma hazırlamıştım.bebeğimi normal doğumla dünyaya getirecektim. 8. aya kadar tahmini doğum tarihi 9 ocaktı.ama son ayda doktorumu değiştirdim ve o 18-22 aralık olacağını söyledi.bu bizim için sevindirici bi haberdi bebeğimizi daha erken kucağımıza alacaktık. Ama bebeğimiz bizi biraz bekletmek istedi. Aralık 18 den sonra doktora 2 günde bir gitmeye başladık.herşey yolunda olduğu için doktorum normal olmasını bekledi. Doktorum belki alırız düşüncesiyle 29 aralıkta kontrole çağırdı. gittik. Her şey normaldi bebişimin keyfi içerde yerindeydi. Durum böyle olunca doktorumuz 2 gün için yaş kaybetmesini istemedi ve 1 ocağa tekrar gün verdi.
Benim yine ümidim yoktu çünkü hep doğum olur düşüncesiyle gittiğimiz zamanlarda başka bi güne erteledi doktorumuz. 1 ocak gecesi annem ve kayınvalidem bizde kaldılar. O gece komşularımızla bursa’nın en güzel manzaralı yerine tophaneye havai fişek gösterilerini izlemeye gittik. bu bebişimle bir bedende olduğumuz son geceymiş meğer..
Sabah kalktık. Bende yine hiçbir değişiklik yok. ne ağrı ne sızı.. annemlere gelmelerine gerek olmadığını nasıl olsa doktorun başka bi güne erteleyeceğini söyledim. ama bizi yalnız bırakmak istemediklerini söylediler.
Ve hastaneye gittik. Muayene olurken doktorumuz; bebeğin rahatının yerinde olduğunu ama ona yeterince süre verdiğimizi, daha ertelersek Allah göstermesin bi aksilikle karşı karşıya kalabileceğimizi söyledi. Doktor sezeryan için yer olup olmadığına bakacağını, eğer varsa akşam 5-6 gibi ameliyata alacaklarını söyledi. ben şaşkındım çünkü hiç beklemiyordum. Kontrol için tekrar başka bi gün çağıracak diye beklerken o gün bebeğimi kucağıma alacaktım.
Eşim giriş işlemlerini yaptı.bize bir oda verdiler.kimseye haber verip meraklandırmak istemedik.arayan yakınlarımızada yer olursa olacağımı ama kesin olmadığını söyledik.(ben ameliyata girdikten sonra herkese doğruyu söylemişler).
Önc bi hemşire geldi. Ameliyat için beni giydirdi.daha sonra sonda takmak için başka bi hemşire.. ben yavaş yavaş heyecanlanmaya başladım.yaklaşık 1 saat sonra saat 5 gibi ameliyata götürmek için geldiler. O an kendimi zor tuttum ağlamamak için.mümkün olduğu kadar kimsenin gözüne bakmamaya çalışıyordum.yoksa kendimi tutamayacağım biliyorum.önce eşim öptü beni daha sonra kayınvalidem.en sonunda annem gelince yanıma ben o anda koptum.tabiki annemde.. asansörde yanımdaki kişiyle konuşunca biraz rahatladım. Ameliyathane hiçte umduğum gibi soğuk biryer değilmiş. İçeride müzik çalıyodu(ebru gündeşin evet şarkısı..kaç kez dinlediğimizi saymadım.). yaklaşık 1 saat kadar ameliyathanede bekledim. En son saati sorduğumda 17:55 di. Ondan çok kısa bir süre sonra narkoz verildi ve bayılmışım.ayıldığımda bebişimi benden ayırmışlar, hatta çoktan odaya çıkarmışlardı.odaya çıkarken öyle ağlamışkı sanki beni annemden ayırmayın der gibi. Beni odama çıkaran kişi bebeğimin ilk 18:04 te çığlık attığını söyledi.odaya gittiğimde bebişim uyuyodu.onu ilk uyurken gördüm. Allahıma bana bu mucizeyi yaşattığı için defalarca şükrettim. O anı sadece yaşayanlar bilir , kelimelele anlatılabilecek bir şey değil. Yüce rabbim isteyen, dileyen herkese versin.onun mutluluğu başka hiçbirşeyde yok.onu izlemek, koklamak, dokunmak bambaşka bi duygu. Hele emzirmek..
Suan kızım 52 günlük.bilseydim bukadar muhteşem bi duygu olduğunu asla 1,5 yıl ertelemezdim. Allah onun acısını göstermesin..
Canım kızım iyiki varsın, iyiki bizimlesin…
SENİ ÇOK SEVİYORUZ.