Dünyanın en asosyal insanı oldum 1 senedir evden çıkmıyorum

sarmankedimveben .!.:

Hepinize merhaba öncelikle işlerin bu dereceye nasıl geldiğini hiç anlayamadım ama şöyle bir başlarsam eğer, lisedeyken en yakın arkadaşım 2 erkekti keşke bunu yapmayıp kızlarla bağ kurmaya çalışsaydım çünkü gerçekten erkek arkadaş bir yere kadar oluyor sonra istesen de istemesen de o bağ bir şekilde kopuyor. Her neyse biriyle bağım erken koptu diğer arkadaşımla bağımız hiç kopmamıştı. Ta ki sevgilim hayatıma girene kadar oraya daha sonra değineceğim. Lisenin iki senesinden sonra ortaokuldan kalan kız arkadaşımın olduğu okula geçiş yaptım ama bu okulda pek arkadaş edinemedim. Gel zaman git zaman üniversite sınavı geldi ve ben kendi şehrimden 2 saat uzaklıkta bir şehirde okumaya başladım. Başlamadan önce de kendi şehrimden bir erkek arkadaşım oldu, onun hayatımda bu kadar yer kaplayacağını ve bu kadar kısıtlayıcı bir insan olduğunu bilsem asla hayatıma almazdım neyse ben hayatımda hiç tek başıma otobüse binmeyen bir insanım mecbur kalmadığım sürece asla tek başıma çarşıya dahi çıkmam bu okuduğum şehirde de böyle oldu asla tek başıma çıkmadım. Her neyse ben üniversitede de yapamadım en fazla 1 ay dayanabiliyordum sonra babam gelip beni alıyordu hep aynı döngüydü yania. Düzgün arkadaş edinemedim kaç defa insanlar beni yalnız görmesin diye okulun tuvaletinde ders saatini beklediğimi biliyorum, çok zordu. Ortaokuldan kalan kız arkadaşım asla vefalı biri değildir işi düştükçe arar ya da yazar. Velhasıl kelam ben yaşadığım şehrin ünisine geçiş yaptım bu konuda beni en çok darlayan kişi erkek arkadaşım oldu o olmasa belki geçiş yapmazdım çünkü sonlara doğru bir arkadaş bulmuştum. Tatil oldu eve geldim ve neyi farkettim biliyor musunuz benim hiç ama hiç arkadaşım kalmamış sadece sevgilim ve ailem var. Lisedeki erkek arkadaşım da sevgilim yüzünden yok olmuştu. Yapayalnız kaldım insan bazen sadece bi kız arkadaşıyla bi mekanda oturup gündemi konuşmak istiyor o bile yok. Ben de tabi böyle olmayacağı için ufak ufak adımlar atmaya başladım mesela eskiden arkadaşım olan ama arama soğukluk giren insanlara ufak ufak yazmaya başladım ama eskisi gibi değil bir mesafe var arada herkesin iyi kötü bir ortamı arkadaş grubu var ben yalnızım ve beni en çok üzen şey ameliyat olduğumda ortaokuldan kalma yakın kız arkadaşımın bi ziyarete bile gelmemesi oldu başka da ziyaretime gelebilecek kimse yoktu zaten o da gelmedi Sizce ben bu süreçten sonra hayata nasıl devam etmeliyim yalnız olmak çok zor eskiden böyle değildim arkadaşlarım vardı

Genişletmek için tıkla...

Prenses bella .!.:

Bence sorunun bambaşka bi boyutu var. Mesela neden toplu taşımaya tek binemiyosunuz, çarşıya gidemiyosunuz? Hiç bu konuda yardım aldınız mı ? normal değilki bu durum. Başka şehirdede yapamamışsınız, bu tarz biri ile arkadaşlık etmekte ayrı sıkıntı bence siz bu konuya yoğunlaşın gerekirse yardım alın

Genişletmek için tıkla...

Vasfiyeteyzeniz .!.:

Eskiden böyle değildim diyorsun da eskiden de böyleymişsin işte. Ortaokulda bi tane yakın arkadaş lisede iki erkek arkadaş o kadar

Genişletmek için tıkla...

sarmankedimveben .!.:

Biraz seçiciydim aslında sonucunda da az arkadaş hiç arkadaş oldu

Genişletmek için tıkla...

sarmankedimveben .!.:

Hepinize merhaba öncelikle işlerin bu dereceye nasıl geldiğini hiç anlayamadım ama şöyle bir başlarsam eğer, lisedeyken en yakın arkadaşım 2 erkekti keşke bunu yapmayıp kızlarla bağ kurmaya çalışsaydım çünkü gerçekten erkek arkadaş bir yere kadar oluyor sonra istesen de istemesen de o bağ bir şekilde kopuyor. Her neyse biriyle bağım erken koptu diğer arkadaşımla bağımız hiç kopmamıştı. Ta ki sevgilim hayatıma girene kadar oraya daha sonra değineceğim. Lisenin iki senesinden sonra ortaokuldan kalan kız arkadaşımın olduğu okula geçiş yaptım ama bu okulda pek arkadaş edinemedim. Gel zaman git zaman üniversite sınavı geldi ve ben kendi şehrimden 2 saat uzaklıkta bir şehirde okumaya başladım. Başlamadan önce de kendi şehrimden bir erkek arkadaşım oldu, onun hayatımda bu kadar yer kaplayacağını ve bu kadar kısıtlayıcı bir insan olduğunu bilsem asla hayatıma almazdım neyse ben hayatımda hiç tek başıma otobüse binmeyen bir insanım mecbur kalmadığım sürece asla tek başıma çarşıya dahi çıkmam bu okuduğum şehirde de böyle oldu asla tek başıma çıkmadım. Her neyse ben üniversitede de yapamadım en fazla 1 ay dayanabiliyordum sonra babam gelip beni alıyordu hep aynı döngüydü yania. Düzgün arkadaş edinemedim kaç defa insanlar beni yalnız görmesin diye okulun tuvaletinde ders saatini beklediğimi biliyorum, çok zordu. Ortaokuldan kalan kız arkadaşım asla vefalı biri değildir işi düştükçe arar ya da yazar. Velhasıl kelam ben yaşadığım şehrin ünisine geçiş yaptım bu konuda beni en çok darlayan kişi erkek arkadaşım oldu o olmasa belki geçiş yapmazdım çünkü sonlara doğru bir arkadaş bulmuştum. Tatil oldu eve geldim ve neyi farkettim biliyor musunuz benim hiç ama hiç arkadaşım kalmamış sadece sevgilim ve ailem var. Lisedeki erkek arkadaşım da sevgilim yüzünden yok olmuştu. Yapayalnız kaldım insan bazen sadece bi kız arkadaşıyla bi mekanda oturup gündemi konuşmak istiyor o bile yok. Ben de tabi böyle olmayacağı için ufak ufak adımlar atmaya başladım mesela eskiden arkadaşım olan ama arama soğukluk giren insanlara ufak ufak yazmaya başladım ama eskisi gibi değil bir mesafe var arada herkesin iyi kötü bir ortamı arkadaş grubu var ben yalnızım ve beni en çok üzen şey ameliyat olduğumda ortaokuldan kalma yakın kız arkadaşımın bi ziyarete bile gelmemesi oldu başka da ziyaretime gelebilecek kimse yoktu zaten o da gelmedi Sizce ben bu süreçten sonra hayata nasıl devam etmeliyim yalnız olmak çok zor eskiden böyle değildim arkadaşlarım vardı

Genişletmek için tıkla...

kahvetelvesi .!.:

Belki de klinik bir durumu saçma bulmanız saçma değil mi arkadaşlar?

Genişletmek için tıkla...

Vasfiyeteyzeniz .!.:

Üniversite kazanmış biri için tek başına otobüs dolmuş kullanamamak sence normal mi canım ?

Genişletmek için tıkla...

ellerimlekazidim .!.:

Klinik bir durum değil ki sevgilisi istemiyor diye okulunu değiştirmiş, tuvalette oturmuş?

Genişletmek için tıkla...

aysesum .!.:

Kendinizi kandırmayı bıraksanız mı artık? Kız arkadaşınız vefalı çıkmamış, sevgiliniz yüzünden var olanda gitmiş. Toplu taşımaya arkadaşınızla binince neresi keyifli biri bana anlatsın. Sınıfta tek gözükün ne var bunda. Niye illa yanınızda biri olmak zorunda.

Burdaki yorumlar size ağır gelebilir. Ama gözünüzü açın diye bence gerekli.

Genişletmek için tıkla...

sarmankedimveben .!.:

Hepinize merhaba öncelikle işlerin bu dereceye nasıl geldiğini hiç anlayamadım ama şöyle bir başlarsam eğer, lisedeyken en yakın arkadaşım 2 erkekti keşke bunu yapmayıp kızlarla bağ kurmaya çalışsaydım çünkü gerçekten erkek arkadaş bir yere kadar oluyor sonra istesen de istemesen de o bağ bir şekilde kopuyor. Her neyse biriyle bağım erken koptu diğer arkadaşımla bağımız hiç kopmamıştı. Ta ki sevgilim hayatıma girene kadar oraya daha sonra değineceğim. Lisenin iki senesinden sonra ortaokuldan kalan kız arkadaşımın olduğu okula geçiş yaptım ama bu okulda pek arkadaş edinemedim. Gel zaman git zaman üniversite sınavı geldi ve ben kendi şehrimden 2 saat uzaklıkta bir şehirde okumaya başladım. Başlamadan önce de kendi şehrimden bir erkek arkadaşım oldu, onun hayatımda bu kadar yer kaplayacağını ve bu kadar kısıtlayıcı bir insan olduğunu bilsem asla hayatıma almazdım neyse ben hayatımda hiç tek başıma otobüse binmeyen bir insanım mecbur kalmadığım sürece asla tek başıma çarşıya dahi çıkmam bu okuduğum şehirde de böyle oldu asla tek başıma çıkmadım. Her neyse ben üniversitede de yapamadım en fazla 1 ay dayanabiliyordum sonra babam gelip beni alıyordu hep aynı döngüydü yania. Düzgün arkadaş edinemedim kaç defa insanlar beni yalnız görmesin diye okulun tuvaletinde ders saatini beklediğimi biliyorum, çok zordu. Ortaokuldan kalan kız arkadaşım asla vefalı biri değildir işi düştükçe arar ya da yazar. Velhasıl kelam ben yaşadığım şehrin ünisine geçiş yaptım bu konuda beni en çok darlayan kişi erkek arkadaşım oldu o olmasa belki geçiş yapmazdım çünkü sonlara doğru bir arkadaş bulmuştum. Tatil oldu eve geldim ve neyi farkettim biliyor musunuz benim hiç ama hiç arkadaşım kalmamış sadece sevgilim ve ailem var. Lisedeki erkek arkadaşım da sevgilim yüzünden yok olmuştu. Yapayalnız kaldım insan bazen sadece bi kız arkadaşıyla bi mekanda oturup gündemi konuşmak istiyor o bile yok. Ben de tabi böyle olmayacağı için ufak ufak adımlar atmaya başladım mesela eskiden arkadaşım olan ama arama soğukluk giren insanlara ufak ufak yazmaya başladım ama eskisi gibi değil bir mesafe var arada herkesin iyi kötü bir ortamı arkadaş grubu var ben yalnızım ve beni en çok üzen şey ameliyat olduğumda ortaokuldan kalma yakın kız arkadaşımın bi ziyarete bile gelmemesi oldu başka da ziyaretime gelebilecek kimse yoktu zaten o da gelmedi Sizce ben bu süreçten sonra hayata nasıl devam etmeliyim yalnız olmak çok zor eskiden böyle değildim arkadaşlarım vardı

Genişletmek için tıkla...