- Konu Sahibi KuzeyinGelini
- #1
Biliyordum, sen vardın içimde ama nedense kimse inanmıyordu. Ben hissediyordum seni. Belki komik gelecek ama adet günüm gelmemişti bile. "Anneler hisseder" diyordum herkese. Dayanamadım test yaptım, sonuç negatif çıktı. Bir yandan diyordum "Daha var günüme, geçmiş olması gerek pozitif çıkması için" bir yandan da nedense korkuyordum varlığının olmadığını düşündükçe.
SAT 6 Kasım'dı. 7 Aralık oldu ve eşimle gecenin bir yarısı hastaneye gittik, test yaptırmaya. Eşim yol boyunca "Negatif çıkacak, günün geçmiştir yorgunluktan" diyip durdu. Bense sürekli "Bak gör ben hamileyim" dedim. Hastaneye gidene kadar dürekli engeller çıktı yol boyunca, trafiğe kapanan yollar mı dersiniz, önümüze kedi fırlaması mı dersiniz. Bunlar olunca içimden diyorum "Hamile değilim demek ki Allah engel çıkarıyor karşıma, git yat evinde diyor bana."
Nihayet hastanedeyiz. Kan verdim. Sonuç 1 saat sonra. "Eve gidip yatalım sabah alırız" dedi eşim. Bense Sabaha kadar uyuyamazdım bu durumda. Gözlerim doldu. Dayanamadı eşim bana :) Gittik MC'te yemek yedik. Yemek boyunca plan yaptık, hamileysem ne olacak, hem iş hem yüksek lisans hem evlilik.
1 saat nasıl geçti hem anlamadım hem de hiç geçmek bilmedi gibi birşey oldu. Döndük hastaneye, sonucun bulunduğu zarf elimde. Aman Rabbim, açamıyorum zarfı. Eşim aldı elimden, "Dayanamıyorum ben bakayım" dedi. Kaptım elinden, "Ben açacağım" dedim. Açtım. Yaaa neden yazmıyor POZİTİF ya da NEGATİF diye. Referans değerleri var ama ona göre çok küçük bebeğim henüz 1,5 haftalık görünüyor. Hemen döndüm geriye, laboratuardaki bayana dedim "Sonuç pozitif mi şimdi?" Bayan da sağolsun "Cevap veremem doktorunuza gösterin" demez mi... Dedim "Eğer hamileysem tabiki doktora gideceğim ama birşey söyleyin, sabaha kadar nasıl dayanayım, siz benim yerimde olsaydınız..." Vicdana geldi zannedersem, "Pozitif" dedi. Döndüm arkama, eşimle gözgöze geldik, benim ağzım kulaklarımda, "Pozitif, Hamileyim" dedim galiba, hatırlamıyorum ne dediğimi. O an hatırladığım tek şey, koca hastanede hastaların önünde dudak dudağa olmamızdı :)
Bindik arabaya, ilk önce annemi aradım, bu arada saat 2:00. Uykulu annem aldı müjdeyi. Sıra ablamda, gecenin yarısı attı çığlığı.
Doktor araştırması yaptık ve karar verdik ablamın doktoruna gitmeye ama o da ikinci randevuda hastaneden ayrıldı. Çok üzüldük, güvenemez olduk doktorlara. Dolaş dolaş dolaş nihayet Yasemin Hanımı bulduk. Çok sevdik doktorumuzu. Annem her kontrolde yanımda oldu, artık anlıyordu usg göüntüsünü.
9 aylık yolculuk sezaryen kararımla son bulacaktı. Hazırlıklar tamamlandı. Son kez eşimin koynunda yalnız yalnız yattım. O gece sondu, son kez duşa girdim, kahvaltı hazırladım. Evden çıktık, annemler kapıda.
Gittik hastaneye. Oda yokmuş, sancı odasında hazırlayacaklarmış beni. Herkes köpürdü, ben onları sakinleştiriyorum. Zaten sancı odasına gitmeye cesaretim olsa normal doğum yaparım. Bizimkilerin sinirleri geçsin diye kabullendim herşeyi. Herkesi öptüm girdim sancı odasına. Korktuğum gibi değildi, bağıran falan yoktu. Hazırlığım tamamlandı, çıktım sedyeye yatarak sancı odasında, bizimkiler kapıda, eşimin eli ellerimde, annem ağlıyor, babaannem dua ediyor, ablamın gözleri üzerimde. Benimse aklım onlarda, "Korktuğum gibi değildi içerisi, rahattım, sakin olun, ben çıkana kadar sezaryenden zaten oda boşalır, açıkta kalmam" dedim. Bizimkiler " Sen düşünme bunları" diyor. Ameliyathaneden içeri girdim. Artık yalnızım, bebeğim içimde sadece.
Yarım saat doktorumu bekledim, bu arada son hazırlıklarım yapıldı. Doktorumun elleri yanaklarımda olunca benim yüzümde güller açtı, ona çok güveniyordum, bir rahatlık geldi bana. Anestezi uzmanı "İğneni yapıyorum, birazdan uyuyacaksın" dedi. "Saat kaç" dedim. "10 buçuk" dedi. Uyumuşum. Gözlerim nasıl kapandı anlamadım.
Bir ses... "Nurcan, hadi aç gözlerini" Duyuyorum ama açamıyorum, sesim de çıkmıyor. Bıraksınlar beni uyuyayım. "Beni duyuyor musun?" dedi. Başımı salladım. "Aç gözlerini, topla kendini hadi bakalım" dedi. Tüm gücümle açmaya çalışıyorum olmuyor. Tam bu sırada başka bir ses "Erkek demiş doktor ama kızı oldu" dedi. Ben gözlerimi nasıl açtığımı bilmiyorum bunu duyunca (kız istiyordum) Dedim "Benim mi kızım oldu?" "Hayır başkasının, senin oğlun oldu" dediler. (Şimdi düşünüyorum da ya gerçekti bu olay ya da ben kendime geleyim diye yaptılar bunu) Dedim "Bebeğim nasıl, kilosu boyu sağlığı?" "Gayet iyi, şimdi seni sedyeye alacağız ağrın olacak korkma" dediler. Yan sedyeye taşıdılar beni, aman Allah'ım, o ne acııııı, o ana kadar hiçbirşey yoktu, sanki karnıma bışakları saplıyorlar, "AAAAAAHHHH" diyorum var gücümle. İçimdende "Yandın kızım sen, bu ağrı geçmez" diyorum.
Hemen ağrı kesici yaptılar, kapı açıldı, eşim karşımda ama bulanık görüyorum, mırmırmır çıkan sesimle "Yaklaş bulanıksın" diyorum.
Bir odaya girdik ki anlatamam, oturma grubu plazma tv, 2+1 resmen oda, kliması var. Süpermiş bu hastane. Sonra öğrendim ki oda boşalsın diye beni içerde uyutup durmuşlar, bizimkilerde durumu anlayınca hastanenin idaresiyle ve başhekimiyle tartışmışlar. Başhekimde oda boşalmayınca ve durum anlaşılınca fiyat farkı almadan bize suit oda vermiş. Her şerde bir hayır vardır diyelim.
Oğlumu getirdiler, dünyanın en güzel yavrusu benim yavrum. Herkese öyle gelir gerçi. Rabbim herkese bunu yaşatsın.
SAT 6 Kasım'dı. 7 Aralık oldu ve eşimle gecenin bir yarısı hastaneye gittik, test yaptırmaya. Eşim yol boyunca "Negatif çıkacak, günün geçmiştir yorgunluktan" diyip durdu. Bense sürekli "Bak gör ben hamileyim" dedim. Hastaneye gidene kadar dürekli engeller çıktı yol boyunca, trafiğe kapanan yollar mı dersiniz, önümüze kedi fırlaması mı dersiniz. Bunlar olunca içimden diyorum "Hamile değilim demek ki Allah engel çıkarıyor karşıma, git yat evinde diyor bana."
Nihayet hastanedeyiz. Kan verdim. Sonuç 1 saat sonra. "Eve gidip yatalım sabah alırız" dedi eşim. Bense Sabaha kadar uyuyamazdım bu durumda. Gözlerim doldu. Dayanamadı eşim bana :) Gittik MC'te yemek yedik. Yemek boyunca plan yaptık, hamileysem ne olacak, hem iş hem yüksek lisans hem evlilik.
1 saat nasıl geçti hem anlamadım hem de hiç geçmek bilmedi gibi birşey oldu. Döndük hastaneye, sonucun bulunduğu zarf elimde. Aman Rabbim, açamıyorum zarfı. Eşim aldı elimden, "Dayanamıyorum ben bakayım" dedi. Kaptım elinden, "Ben açacağım" dedim. Açtım. Yaaa neden yazmıyor POZİTİF ya da NEGATİF diye. Referans değerleri var ama ona göre çok küçük bebeğim henüz 1,5 haftalık görünüyor. Hemen döndüm geriye, laboratuardaki bayana dedim "Sonuç pozitif mi şimdi?" Bayan da sağolsun "Cevap veremem doktorunuza gösterin" demez mi... Dedim "Eğer hamileysem tabiki doktora gideceğim ama birşey söyleyin, sabaha kadar nasıl dayanayım, siz benim yerimde olsaydınız..." Vicdana geldi zannedersem, "Pozitif" dedi. Döndüm arkama, eşimle gözgöze geldik, benim ağzım kulaklarımda, "Pozitif, Hamileyim" dedim galiba, hatırlamıyorum ne dediğimi. O an hatırladığım tek şey, koca hastanede hastaların önünde dudak dudağa olmamızdı :)
Bindik arabaya, ilk önce annemi aradım, bu arada saat 2:00. Uykulu annem aldı müjdeyi. Sıra ablamda, gecenin yarısı attı çığlığı.
Doktor araştırması yaptık ve karar verdik ablamın doktoruna gitmeye ama o da ikinci randevuda hastaneden ayrıldı. Çok üzüldük, güvenemez olduk doktorlara. Dolaş dolaş dolaş nihayet Yasemin Hanımı bulduk. Çok sevdik doktorumuzu. Annem her kontrolde yanımda oldu, artık anlıyordu usg göüntüsünü.
9 aylık yolculuk sezaryen kararımla son bulacaktı. Hazırlıklar tamamlandı. Son kez eşimin koynunda yalnız yalnız yattım. O gece sondu, son kez duşa girdim, kahvaltı hazırladım. Evden çıktık, annemler kapıda.
Gittik hastaneye. Oda yokmuş, sancı odasında hazırlayacaklarmış beni. Herkes köpürdü, ben onları sakinleştiriyorum. Zaten sancı odasına gitmeye cesaretim olsa normal doğum yaparım. Bizimkilerin sinirleri geçsin diye kabullendim herşeyi. Herkesi öptüm girdim sancı odasına. Korktuğum gibi değildi, bağıran falan yoktu. Hazırlığım tamamlandı, çıktım sedyeye yatarak sancı odasında, bizimkiler kapıda, eşimin eli ellerimde, annem ağlıyor, babaannem dua ediyor, ablamın gözleri üzerimde. Benimse aklım onlarda, "Korktuğum gibi değildi içerisi, rahattım, sakin olun, ben çıkana kadar sezaryenden zaten oda boşalır, açıkta kalmam" dedim. Bizimkiler " Sen düşünme bunları" diyor. Ameliyathaneden içeri girdim. Artık yalnızım, bebeğim içimde sadece.
Yarım saat doktorumu bekledim, bu arada son hazırlıklarım yapıldı. Doktorumun elleri yanaklarımda olunca benim yüzümde güller açtı, ona çok güveniyordum, bir rahatlık geldi bana. Anestezi uzmanı "İğneni yapıyorum, birazdan uyuyacaksın" dedi. "Saat kaç" dedim. "10 buçuk" dedi. Uyumuşum. Gözlerim nasıl kapandı anlamadım.
Bir ses... "Nurcan, hadi aç gözlerini" Duyuyorum ama açamıyorum, sesim de çıkmıyor. Bıraksınlar beni uyuyayım. "Beni duyuyor musun?" dedi. Başımı salladım. "Aç gözlerini, topla kendini hadi bakalım" dedi. Tüm gücümle açmaya çalışıyorum olmuyor. Tam bu sırada başka bir ses "Erkek demiş doktor ama kızı oldu" dedi. Ben gözlerimi nasıl açtığımı bilmiyorum bunu duyunca (kız istiyordum) Dedim "Benim mi kızım oldu?" "Hayır başkasının, senin oğlun oldu" dediler. (Şimdi düşünüyorum da ya gerçekti bu olay ya da ben kendime geleyim diye yaptılar bunu) Dedim "Bebeğim nasıl, kilosu boyu sağlığı?" "Gayet iyi, şimdi seni sedyeye alacağız ağrın olacak korkma" dediler. Yan sedyeye taşıdılar beni, aman Allah'ım, o ne acııııı, o ana kadar hiçbirşey yoktu, sanki karnıma bışakları saplıyorlar, "AAAAAAHHHH" diyorum var gücümle. İçimdende "Yandın kızım sen, bu ağrı geçmez" diyorum.
Hemen ağrı kesici yaptılar, kapı açıldı, eşim karşımda ama bulanık görüyorum, mırmırmır çıkan sesimle "Yaklaş bulanıksın" diyorum.
Bir odaya girdik ki anlatamam, oturma grubu plazma tv, 2+1 resmen oda, kliması var. Süpermiş bu hastane. Sonra öğrendim ki oda boşalsın diye beni içerde uyutup durmuşlar, bizimkilerde durumu anlayınca hastanenin idaresiyle ve başhekimiyle tartışmışlar. Başhekimde oda boşalmayınca ve durum anlaşılınca fiyat farkı almadan bize suit oda vermiş. Her şerde bir hayır vardır diyelim.
Oğlumu getirdiler, dünyanın en güzel yavrusu benim yavrum. Herkese öyle gelir gerçi. Rabbim herkese bunu yaşatsın.
