- Konu Sahibi kumral_melek
- #41
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Doğum sonrası depresyon
- Konu Sahibi kumral_melek
- Başlangıç Tarihi
- Konu Sahibi kumral_melek
- #42
- Konu Sahibi kumral_melek
- #43
canım çok ayrıntıya girmek istemiyorum ama sorduğun fiziksel şiddetse evet bi kez oldu ,ama beni en çok sarsan işin psikolojik tarafıydı,ağlamadan geçirdiğim tek bir olaysız gün hatırlamıyorum 9 ay boyunca, kınayacaksınız belki ama "allahım bu da ölse de kurtulsa" diye dua ederdim kalan bebeğim için,ölmedi,tutundu bana ve gerçekten ucuz atlattı meleğim
- Konu Sahibi kumral_melek
- #44
pirayecim inşallah bebeğinle sen yaralarınızı çabuk sararsınız canım yaa....bebeğin ne kadar da çok hayata gelmeyi istemiş bak annesini bırakmamış:))
- Konu Sahibi kumral_melek
- #45
valla hayat işte boşuna ağlayarak doğmuyoruz 
ama benım oğlum doğarken hiç ağlamadı hepte inşallah öyle olur bütün bebişler inşallah (amin)
ama benım oğlum doğarken hiç ağlamadı hepte inşallah öyle olur bütün bebişler inşallah (amin)- Konu Sahibi kumral_melek
- #46
Ben de doğum sonrası depresyonuna girdim. Ama gerek eşim, gerek kayınvalidem ve diğer kişiler benim kendi kendime yaptığımı ve abarttığımı düşündüler. Anlatamadım sıkıntırlarımı ya da anlamak istemediler.
En sonunda oğlum bir yaşındayken doktora gittim ve ileri derecede depresyonda olduğumu öğrendim.Ancak o zaman insanlar bana inanıp, alttan almaya başladılar.
O kadar ilerlemişti ki kendimi öldürmeyi, hatta arkamda bırakıp perişan etmemek için oğlumu da kendimle götürmeyi düşünüyodum.
İlaç tedavisinden sonra Allah' a şükür bu düşünceler aklımdan çıktı.Ama ben gerek manevi yalnızlık gerekse maddi zorluklar nedeniyle bir türlü tam olarak atlatamadım.Hala tedavi görüyorum ve sıkıntılar üstüste bindikçe herhalde daha uzunca bir süre görücem.
Size tavsiyem, kimsenin lafıyla hareket etmemeniz. Eğer ki kendinizden, çocuğunuzdan, hayattan bıktığınızı hissediyosanz, ölümü düşünüyosanız ve artık hiçbir şeye tahammülünüz kalmadıysa bir an önce psiyatrise gitmenizdir. Benim kendim yaptığımı düşündükleri için hep beni suçladılar, ama sonunda hastalık olduğu ortay çıkınca, olan sadece bana oldu. Hala düzelebilmiş değilim.Ve şunu fark ettim ki, eğer insan kendini düşünemezse, ne kocası ne de başkası onu düşünmez.
Bu dünyada en önemli şey önce kendimiziz.
En sonunda oğlum bir yaşındayken doktora gittim ve ileri derecede depresyonda olduğumu öğrendim.Ancak o zaman insanlar bana inanıp, alttan almaya başladılar.
O kadar ilerlemişti ki kendimi öldürmeyi, hatta arkamda bırakıp perişan etmemek için oğlumu da kendimle götürmeyi düşünüyodum.
İlaç tedavisinden sonra Allah' a şükür bu düşünceler aklımdan çıktı.Ama ben gerek manevi yalnızlık gerekse maddi zorluklar nedeniyle bir türlü tam olarak atlatamadım.Hala tedavi görüyorum ve sıkıntılar üstüste bindikçe herhalde daha uzunca bir süre görücem.
Size tavsiyem, kimsenin lafıyla hareket etmemeniz. Eğer ki kendinizden, çocuğunuzdan, hayattan bıktığınızı hissediyosanz, ölümü düşünüyosanız ve artık hiçbir şeye tahammülünüz kalmadıysa bir an önce psiyatrise gitmenizdir. Benim kendim yaptığımı düşündükleri için hep beni suçladılar, ama sonunda hastalık olduğu ortay çıkınca, olan sadece bana oldu. Hala düzelebilmiş değilim.Ve şunu fark ettim ki, eğer insan kendini düşünemezse, ne kocası ne de başkası onu düşünmez.
Bu dünyada en önemli şey önce kendimiziz.
- 17 Temmuz 2008
- 3.378
- 1.598
- 123
- 42
- Konu Sahibi kumral_melek
- #47
dogum yapali hemen hemen 7 ay olacak ben de cok sorunlar yasadim, ilk eve geldigim gunlerde hep agliyordum hersey bana cok zor geliyordu evde yapayanlizdim, annem haftada bir geliyordu kalmiyordu bizde aksam geri dönuyordu.. sadece azicik uykuya ihtiyacim vardi .. oglum hic uyumazdi sadece yarim saat uyurdu uyanirdi deli ederdi beni, ben de diger arkadaslar gibi intahar etmeyi balkondan atlamayi dusundum.. hersey ustume ustume geliyordu..
herkes bana bebeginin 40 ciktiginda duzelecek dedi ve gercekten de öyleydi sag olsun anneannem hep destek oldu gececek bu gunler kizim dedi.. gercekten de öyle oldu cunku ben hep pozitiv dusundum hep duzelmesini istedim ve gun gectikce bebegimin askiyla uyandim
simdi dusunuyorum da nasil oyle intihari filan dusunmusum diye ben bebegimsiz ne yaparim, simdi diyorum ki Allaha ne olur canimi alma ben bebegimin buyumesini görmek istiyorum onunla gecirdigim her dakika bana mucize gibi geliyor
arkadaslar belirli bir sureye kadar bu psikolojide devam ediyorsaniz mutlaka yardim alin lutfen ben de almayi dusunuyordum 40 bekledim.. intihar yemin ederim ki cözum degil.. hayat o kadar guzel ki, bebeginizin meleginizin gulusunu o masum bakislarini dusunun..
herkes bana bebeginin 40 ciktiginda duzelecek dedi ve gercekten de öyleydi sag olsun anneannem hep destek oldu gececek bu gunler kizim dedi.. gercekten de öyle oldu cunku ben hep pozitiv dusundum hep duzelmesini istedim ve gun gectikce bebegimin askiyla uyandim
simdi dusunuyorum da nasil oyle intihari filan dusunmusum diye ben bebegimsiz ne yaparim, simdi diyorum ki Allaha ne olur canimi alma ben bebegimin buyumesini görmek istiyorum onunla gecirdigim her dakika bana mucize gibi geliyor
arkadaslar belirli bir sureye kadar bu psikolojide devam ediyorsaniz mutlaka yardim alin lutfen ben de almayi dusunuyordum 40 bekledim.. intihar yemin ederim ki cözum degil.. hayat o kadar guzel ki, bebeginizin meleginizin gulusunu o masum bakislarini dusunun..
- Konu Sahibi kumral_melek
- #48
ayyy annelik ne büyük ve ne güzel bir duygu yaaa.bebeklerimiz için yaşamak süper arkadaşlar.yazılarnızı okudum,zaman zaman hepimiz bunalıyoruz.ama bebeklerimiz RABBİMİZİN bizlere en güzel hediyesi.RABBİM bebeklerimize ve bizlere saglık,sıhat ömür versin.hepinize kolay gelsin.
- 4 Şubat 2008
- 3.187
- 81
- 123
- 40
- Konu Sahibi kumral_melek
- #49
slm kizlar sanirim yakinda bende depresyona gircem dogum yapali 42 gün oldu.ama inanin su 42de nebebegimi nede anneligimi anladimya doguma ailemi ynaima getiridim ama sagolsun kayinvaldeler bizi bigün bile yanliz birakmadilar,tamam anladim onu dedimki ailemi yanliz birakmamaya calisyolar sonucta burasi yurtdisi.neyse 25gün anca ynaimda kaldilar bu 25 gün boyunca hergün en az 3aile misafir inanin hasteneden ciktim evev bigeldim aksamaina yemekli msafir annem resmen bi asci olmustu kaidnda hic keyif süremedi
sabah beraber yiyoduk kaynanamgil bigünde demediki bunlar bi yanliz kalsinlar.neyse ailem gitti simdide torun bahanesine her aksam bizdeler deli olcamya.dünde kayinbaba gelmis tek baisna torununu sevme bahanesiyle icki iciyor deli oldum esimle kavaga ettim.beni hic anlamiyor ben biraz yanliz kalmak istiyorum bunaldim artikya bana diyorki sen benim babama karisamazsin icerde istedigini yparda hic beni düsünmüyor,resmen pskolijim bozuldu evimde bile durmak istemiyorum her an biri gelcek diye.cok anlayissizlaryaaaaa.
sabah beraber yiyoduk kaynanamgil bigünde demediki bunlar bi yanliz kalsinlar.neyse ailem gitti simdide torun bahanesine her aksam bizdeler deli olcamya.dünde kayinbaba gelmis tek baisna torununu sevme bahanesiyle icki iciyor deli oldum esimle kavaga ettim.beni hic anlamiyor ben biraz yanliz kalmak istiyorum bunaldim artikya bana diyorki sen benim babama karisamazsin icerde istedigini yparda hic beni düsünmüyor,resmen pskolijim bozuldu evimde bile durmak istemiyorum her an biri gelcek diye.cok anlayissizlaryaaaaa.
- 9 Eylül 2007
- 4.310
- 370
- 363
- 43
- Konu Sahibi kumral_melek
- #50
Doğum yapalı 5,5 ay oldum neredeyse,doğumdan hemen sonra depresyona girdim özellikle eşim doğumdan sonra çok soğuk davranmaya başladı bana hergün kavga eder olduk bide kayınvalidemlerin lafları sözleri hergün dualar ettim Allah a sığındım burda ne annem var nede bi yakınım,oğlumun gazına bile tahammül edemeyip hergün o minicik bebeğe bağırıp duran eşimi öldürmek istedim bütün duygularımı bastırmaya çalıştıkça daha çok depresyona girdim ama malesef bu halime kimseyi inandıramadım,o aralar eşimin şehir dışında işi çıktı ondan boşanmayı bile düşündüğüm o anlarda ilaç gibi geldi,2,5 aylık bebekle 12 saatlik yola çıktım hiç umrumda değildi çünkü ailemin yanına gidip biraz nefes alacaktım ve öylede oldu,ailemin yanında kendime geldim arkadaşlarımı,yakınlarımı gördüm ve bu arada eşimlede biraz uzaklık ikimizede iyi geldi yaklaşık 1 ay kadar ailemin yanındaydım tam mutlu oldum derken yine kayınvalidem huzurumu bozdu neden buraya gelmedi oraya gitti diye sürekli eşimi doldurdu durdu hergün yine telefonda kavgalar ettik sonunda dayanamadım kayınvalideme telefon açıp patladım ağzıma ne gelirse söyledim o kadar dolmuşumki zaten psikolojim iyi değil neyse içimdekileri döküp ferahladım,bi süre sonra eşim bizi almaya geldi istemeyerekte olsa evime geri döndüm şimdi bebeğim 5,5 aylık yapayalnız büyütmeye çalışıyorum eşim hiçbişeye yardımcı olmuyo kendime ayıracak vaktim yok bugün dışarı çıkıp oğlumu gezdirmek istedim bi afra bi tafra çıkmayacaksın dedi bende hiç bişeye hakkım yokmu dedim bana lanet olsun dedi ve kapıyı üzerimden kiltleyip çıkp gitti zaten çok bunalımdayım herşey üzerime geliyo sanki sürekli ağlıyorum bebeğimide alıp çekip gitmek istiyorum aslında acil psikoloğa ihtiyacım var ama eşim buna engel oluyo...
- Konu Sahibi kumral_melek
- #51
Arkadaşlar yazdıklarınızı okudum ve çok üzüldüm. Hepimiz hayatımızda bizi üzen hatta derinden sarsan olaylar yaşayabiliyoruz. Ben de anne adayıyım (kısmetse ilk bebeğim olacak inşallah). Ama anneler her şeye göğüs germeli arkadaşlar. Kendinizi hiçbir zaman bırakmayın lütfen. O kadar çok insan var ki bebek sahibi olabilmek için bekleyen... tüp bebek deneyenler mi dersiniz, her türlü çareye başvuranlar mı... O yüzden bebeklerinizin anneliğin kıymetini bilin lütfen. Zorluk her zaman olacak. Manevi olarak yardım isteyin yakınlarınızdan. Sizler de manevi olarak içinizde ne eksikse onu doldurmaya gayret edin. Dünya cismani ve boş ama bizi biz yapan maneviytımız, dualarımız, ruhumuz. Pikoloğa gitme imkanı olmayan da kitaplar okuyabilir evde. Ama inanın içimizdeki psikolog çok daha önemli... Esas tedaviyi yapacak olan içimizdeki psikolog. Hepiniz Allah'a emanet olun ve lütfen O'na sığının.
- Konu Sahibi kumral_melek
- #52
bu nasıl bir depresyonmuş anlamadım ben,iki sene oldu hala düzelemedim.ben istemeden anne olduğum için,daha doğrusu istediğimi sandığım için olduğunu sanıyordum.ama sonradan çok istekli olanların da benzer şeyleri yaşadığını duyunca şaşırdım.herkes güllük gülistanlık yaşamıyor,eskiden öyle sanardık.kızım kolikti,benim acılarım çoktu ilk günler ve eşim ütü gibiydi.inanın hayatım boyunca hatırlamak istemediğim günler lohsalıksenağlama.allah kimseye yaşatmasın.hala dönem dönem öfke nöbetleri ve isyanlara kapılıyorum.ne biliyim işte.ben de yazdım.
- Konu Sahibi kumral_melek
- #53
bu tip depresyonu yaşayan kişilerin bişeyleri düşünüp haline şükretmesi beş dakika etkili oluyor,yaşamayan bilemez,kimse de yaşamasın
- Konu Sahibi kumral_melek
- #54
forumu baştan sona okudum da onuyu unutup pirayeye odaklandım bir an,nasılsın,herşey yolunda mı merak ettim
Benzer Konular
