Merhaba. Yine ben. Yine bir iç dökmesi
Hiçbir şey düzelmedi. Hatta daha kötüye gitti. İntihar ettim. Ama ölmedim. Ha yaşamak istiyor muyum hayır. Ölmek istiyor muyum artık o da hayır. Duruyorum.beyin ölümü gerçekleşmiş bir hasta gibi, makineye bağlı gibi...
Hepinizin kınayacağı, dağınayacağı hatta acıyacağı bir konumdayım biliyorum. Çünkü çok zavallıyım. Çabaladıkça battım ben. Güçlü olucam, aşıcam derken yenildim. Bir erkek mi bunu bana yapan? Bir erkek için mi? Hayır. Kimseye anlatamasam da hayır.
Lütfen siz anlayın. Anlayın beni. Beni birileri anlasın. 5 yıl bir ilişki yaşadım ve terk edildimden daha fazlası.. Ben baştan yenik gibiyim. İlk golü babam attı, berbat bir çocukluk berbat bir ergenlik ama hep dik duran bir ben.. Dedim ki ben bu meyvenin çekirdeği olmayacağım. Ben babamı aldatan annem, annemi aldatan babadan olmama rağmen onlar gibi olmayacağım. Sokağa atılıp, karakollara düşürmelerine rağmen umudumu kaybetmicem ben. Eve birçok adam girip çıksa da hatta o adamlardan birinin tacizine de uğrasam iyi insanların varlığına inanıcam ben. Annemin intihar girişimlerini gördükçe daha çok yaşicam ben. Hem hayallerim var benim, okuyacağım öğretmen olacağım, hatta akademik kariyer bile yaparım. Öyleydim çünkü. Liseyi birinci bitiren, ünive dereceyle giren, iyi bir ortalamayla mezun olan...
Peki noldu? Noldu bana? Aslında bana olan her şeyi reddetmekle olmuş. Boyum eğmemekle... Annemi babamı kabul etmemekle... İyiliğe, dürüstlüğe, gerçek sevgiye inanmakla olmuş her şey. Elimde kaldı benim inandığım her şey. O insanın hayatıma girip acımasızca 2. Defa çıkmasıyla elimde kaldı.
Sağlıklı insanlar,sizler sevginin bitebilecen bir şey olduğunu söylediniz hep. Ben ama inanmadım buna. Ama bitmiş işte. Olabilir. Sadece neden diyorum? Neden benim birini sevmekten korktuğumu bilirken, kimseye güvenemediğimi bilirken, sonra tanıdıkça yaralarımı görürken, daha ben söylemeden ben senin neyin eksikse sana o olurum, anaysa ana babaysa baba, senin ailen ben olurum demişken, beni asla bırakmayacağını söylemişken neden hiçbiri olmamış gibi beni terk etti? Neden ikinci defa aynı şeyi yapabildi? Hiç sevmemiş gibi acıtarak nasıl gidebildi?
Ben sevilmiyorum arkadaşlar. Ve bana bu ağır geliyor. Onun tarafından sevilmemek.. Sevdiğine inandırıp defalarca secmiyoeum diye terk edilmek.. Lanet olsun annem haklı diyebilmek. Lanet olsun herkes babam gibi demek. Lanet olsun ben yaşamaya layık değilim demek... Bunlar çok ağır. Annem gibiyim artık. İntihar girişimleri olan, çığlık çığlık ağlayan, dağıtan, kıran ama asla anlaşılmayan, mutlu olmayan.. İnsan neyden kaçıyorsa o oluyormuş. Eğer o olsaydı.. Ben inanıcaktım. Sevgiye, aşka , umuda.. Ama yok. Artık yok. Engellendim her yerden. Haklı. Ona hakaret ettim, sonra yalvardım, sonra küstüm, sonra kızdım,kırıldım ama yine yine yalvardım. Beni artık napsın.Beni mi çekcek iyi yaptı. Yaptı da sonra ben gitti ilaçları boğazıma dizdim.
Doktor zaman diyor. Geçer diyor. Ruhumu söküyorlar. Ne geçecek?insanların zalimliği mi, adaletsizlik mi, sevdiklerimin beni aslında hiç sevmemiş olmaları mı, acı mı? Onurumu,gururumu ayaklar altına aldım. Değse de değmese de.. Bana ne kaldı? Silemediğim anılar. Nefret ve aşk.. Yetim bir çocukluk, yanlış bağlanmalar, ölüm istekleri, beceriksizler. İşte bu, buyum ben.
Hiçbir şey düzelmedi. Hatta daha kötüye gitti. İntihar ettim. Ama ölmedim. Ha yaşamak istiyor muyum hayır. Ölmek istiyor muyum artık o da hayır. Duruyorum.beyin ölümü gerçekleşmiş bir hasta gibi, makineye bağlı gibi...
Hepinizin kınayacağı, dağınayacağı hatta acıyacağı bir konumdayım biliyorum. Çünkü çok zavallıyım. Çabaladıkça battım ben. Güçlü olucam, aşıcam derken yenildim. Bir erkek mi bunu bana yapan? Bir erkek için mi? Hayır. Kimseye anlatamasam da hayır.
Lütfen siz anlayın. Anlayın beni. Beni birileri anlasın. 5 yıl bir ilişki yaşadım ve terk edildimden daha fazlası.. Ben baştan yenik gibiyim. İlk golü babam attı, berbat bir çocukluk berbat bir ergenlik ama hep dik duran bir ben.. Dedim ki ben bu meyvenin çekirdeği olmayacağım. Ben babamı aldatan annem, annemi aldatan babadan olmama rağmen onlar gibi olmayacağım. Sokağa atılıp, karakollara düşürmelerine rağmen umudumu kaybetmicem ben. Eve birçok adam girip çıksa da hatta o adamlardan birinin tacizine de uğrasam iyi insanların varlığına inanıcam ben. Annemin intihar girişimlerini gördükçe daha çok yaşicam ben. Hem hayallerim var benim, okuyacağım öğretmen olacağım, hatta akademik kariyer bile yaparım. Öyleydim çünkü. Liseyi birinci bitiren, ünive dereceyle giren, iyi bir ortalamayla mezun olan...
Peki noldu? Noldu bana? Aslında bana olan her şeyi reddetmekle olmuş. Boyum eğmemekle... Annemi babamı kabul etmemekle... İyiliğe, dürüstlüğe, gerçek sevgiye inanmakla olmuş her şey. Elimde kaldı benim inandığım her şey. O insanın hayatıma girip acımasızca 2. Defa çıkmasıyla elimde kaldı.
Sağlıklı insanlar,sizler sevginin bitebilecen bir şey olduğunu söylediniz hep. Ben ama inanmadım buna. Ama bitmiş işte. Olabilir. Sadece neden diyorum? Neden benim birini sevmekten korktuğumu bilirken, kimseye güvenemediğimi bilirken, sonra tanıdıkça yaralarımı görürken, daha ben söylemeden ben senin neyin eksikse sana o olurum, anaysa ana babaysa baba, senin ailen ben olurum demişken, beni asla bırakmayacağını söylemişken neden hiçbiri olmamış gibi beni terk etti? Neden ikinci defa aynı şeyi yapabildi? Hiç sevmemiş gibi acıtarak nasıl gidebildi?
Ben sevilmiyorum arkadaşlar. Ve bana bu ağır geliyor. Onun tarafından sevilmemek.. Sevdiğine inandırıp defalarca secmiyoeum diye terk edilmek.. Lanet olsun annem haklı diyebilmek. Lanet olsun herkes babam gibi demek. Lanet olsun ben yaşamaya layık değilim demek... Bunlar çok ağır. Annem gibiyim artık. İntihar girişimleri olan, çığlık çığlık ağlayan, dağıtan, kıran ama asla anlaşılmayan, mutlu olmayan.. İnsan neyden kaçıyorsa o oluyormuş. Eğer o olsaydı.. Ben inanıcaktım. Sevgiye, aşka , umuda.. Ama yok. Artık yok. Engellendim her yerden. Haklı. Ona hakaret ettim, sonra yalvardım, sonra küstüm, sonra kızdım,kırıldım ama yine yine yalvardım. Beni artık napsın.Beni mi çekcek iyi yaptı. Yaptı da sonra ben gitti ilaçları boğazıma dizdim.
Doktor zaman diyor. Geçer diyor. Ruhumu söküyorlar. Ne geçecek?insanların zalimliği mi, adaletsizlik mi, sevdiklerimin beni aslında hiç sevmemiş olmaları mı, acı mı? Onurumu,gururumu ayaklar altına aldım. Değse de değmese de.. Bana ne kaldı? Silemediğim anılar. Nefret ve aşk.. Yetim bir çocukluk, yanlış bağlanmalar, ölüm istekleri, beceriksizler. İşte bu, buyum ben.
