Merhaba kızlar, forumu takip edenler arasındayim, bu açtığım ilk konum olacak.
15 yıllık evliyim 36 yaşındayım. Çalışan üç çocuklu bir anneyim. Eşimin de güzel bir mevkide işi var. Evine bağlı iş-ev arası gidip gelen, çocuklarla ilgili bir baba. Normal şartlarda uyumlu olan eşimin sanki iki farklı yüzü var. Her şey yolundayken benim bir sözüme, bir tavrıma günlerce küser. Sık sık tekrar ediyor. Aynı evin içinde aynı yatakta günlerce hiç konuşmadan yaşayıp gidiyoruz bazen. Dayanamadim çoğu zaman...ağladım olmadı... sustum olmadi.... bagirdim çağırdım olmadı..."Evlilik bitiyor, tukeniyoruz!"dedim... "Dayanacak gücüm kalmadı, çocuklar da çok etkileniyor."dedim olmadı... olmadı...bir türlü bu huyundan vazgeçmedi. Ne gece bizim küslügümüze ağlayarak uyanan oğlum , ne "Yine mi küseceksiniz?" diye en ufak tartışmada titreyen kızım bu huyundan vazgeçiremedi. Çok zor günler yaşadım sırf evdeki bu sessiz zulmünden... En özel günlerimiz 15 yılda düşünüyorm da küslükler arasında geçmiş gitmiş... Bayram, doğumgünü, kızımın okul gecesi, oğlumun mezuniyeti, yolculuklar, tatiller... O kadar çok ki hangi birini sayayım... Şimdi yine en ufak bir şeyden küstü üç gündür. Artık ona karşı duyarsızlaştım. Üç çocuk iş-güç derken bir de onun tripleri çok ağır geliyor. Ne hali varsa görsün diyorum. Kocası böyle olan, bu huyunu unutturan var mı? Bir akıl verin, yol gösterin, takdik verin lütfen. Mücadele etmiyorum artık... gücüm tükendi, hislerimi anlat, ağla- sızla olmadı! Küsmeyi unutmak bir yana daha da kroniklesti. Bu evdeki yabancı benim kocam mi aklım almıyor. Barışınca her şey bir anda yoluna giriyor gülüm balım muhabbet... Bıktım bu ikilemden!!! Yorumlarınızı bekliyorum.
15 yıllık evliyim 36 yaşındayım. Çalışan üç çocuklu bir anneyim. Eşimin de güzel bir mevkide işi var. Evine bağlı iş-ev arası gidip gelen, çocuklarla ilgili bir baba. Normal şartlarda uyumlu olan eşimin sanki iki farklı yüzü var. Her şey yolundayken benim bir sözüme, bir tavrıma günlerce küser. Sık sık tekrar ediyor. Aynı evin içinde aynı yatakta günlerce hiç konuşmadan yaşayıp gidiyoruz bazen. Dayanamadim çoğu zaman...ağladım olmadı... sustum olmadi.... bagirdim çağırdım olmadı..."Evlilik bitiyor, tukeniyoruz!"dedim... "Dayanacak gücüm kalmadı, çocuklar da çok etkileniyor."dedim olmadı... olmadı...bir türlü bu huyundan vazgeçmedi. Ne gece bizim küslügümüze ağlayarak uyanan oğlum , ne "Yine mi küseceksiniz?" diye en ufak tartışmada titreyen kızım bu huyundan vazgeçiremedi. Çok zor günler yaşadım sırf evdeki bu sessiz zulmünden... En özel günlerimiz 15 yılda düşünüyorm da küslükler arasında geçmiş gitmiş... Bayram, doğumgünü, kızımın okul gecesi, oğlumun mezuniyeti, yolculuklar, tatiller... O kadar çok ki hangi birini sayayım... Şimdi yine en ufak bir şeyden küstü üç gündür. Artık ona karşı duyarsızlaştım. Üç çocuk iş-güç derken bir de onun tripleri çok ağır geliyor. Ne hali varsa görsün diyorum. Kocası böyle olan, bu huyunu unutturan var mı? Bir akıl verin, yol gösterin, takdik verin lütfen. Mücadele etmiyorum artık... gücüm tükendi, hislerimi anlat, ağla- sızla olmadı! Küsmeyi unutmak bir yana daha da kroniklesti. Bu evdeki yabancı benim kocam mi aklım almıyor. Barışınca her şey bir anda yoluna giriyor gülüm balım muhabbet... Bıktım bu ikilemden!!! Yorumlarınızı bekliyorum.
Son düzenleme:
