- 3 Haziran 2020
- 18
- 9
- 36
- 54
- Konu Sahibi Mavigozlupremses
-
- #1
Merhabalar,
İçimden öyle dertleşmek geldi. Evlilik süresince kayınvalidem ile ilgili birçok sorun yaşadım. Narsist bir kayınvalidem var. Ama terapi gibi destekler alarak şu an ustesinden gelebiliyorum. Geçen yıl içerisinde tüp bebek tedavisi gördüm. Şu an hamileyim bu süreçte kimse yanımda yoktu:') Tek desteğim eşim oldu. Bu dönemde annemle olan ilişkimizin farkına vardım. Aslında hiç yanımda olmamasi, jayinvalidemin bana kötü ve aşağılayıcı davranmaya cüret edebilmesinin en büyük kaynağının annem olduğunun farkına vardım. Bu benim için daha üzücü ve yıpratıcı oldu. Annemden değer gormedigimi gören kv de bir nevi onu taklit ediyordu. Ben bunu geç fark ettim çünkü anneme hep böyle alışmıştım. Terapiye başlayınca da birçok zorluğun, belki bu kadar ozguvensiz oluşumun annem yüzünden olduğunu fark ettim. Acı bir şekilde hem de. Annem hep beceriksiz, tembel ne giyse yakışmaz biri olduğumu soylerdi. Sanırım birkaç kez bunu kvnin yanında da söylemişti. Öyle biri değilim bence. Şimdi çocuğuma hamileyim nasıl bir anne olunmayacaginin farkındayım ama riskli bir gebeliğim var. Bu süreçte de kimse destek olmadı bana tabiki. Hatta doktor kurban bayramından önce sezeryanla bebeği alabiliriz normal doğum olmaması gerekir dedi. Bunu anneme söylediğimde kendini biraz daha tutamiyor musun bayram bayram seninle uğraşamam dedi:') Düşünüyorum da ben hep annemin stres topu olmuşum hayatında birine kizdiginda birine darildiginda hep beni arar benimle tartisirdi. Bugün de aynısı oldu. Güzelce uyandım dışarıda kahvaltı yaptım, biraz alışveriş yaptım mutluydum. Onunla telefonda konuştuk ve zehrini akıtıp agladı. Anne ben hamileyim, bugün mutluydum ne yaptım da şimdi durduk yere bana günümü zehir ediyorsun dedim. Telefonu suratıma kapattı. Şimdi belki de hayatımdaki en büyük farkindaligi yaşıyorum bir tokat gibi çarpıyor yüzüme bu farkındalık. Ben aslında hiç çocuk olmamisim, hiç nazlanmamisim, sesimin titrekliginin, isittigim asagilanmalarin tek bir sebebi varmış. Şimdi 30 yaşıma geldim. Bu yaştan sonra kendimi nasıl koruyabilirim? Nasıl ebeveynlik yapmaktan vazgeçebilirim? Nasıl yüzüme yüzüme beni asagilayanlarin suratına tokat carpabilirim? Düşünüyorum her şeyi tek başıma yapmışım, her yokuşu tek asmisim, ne büyük kırgınlık, ne büyük yorgunluk. İyi ki kimseye benim için de bunu yaptı dedirtmemis Allah. Buna iyi ki... Ama ya bu kadar yalnız olmamin verdiği acinasilik:'(
İçimden öyle dertleşmek geldi. Evlilik süresince kayınvalidem ile ilgili birçok sorun yaşadım. Narsist bir kayınvalidem var. Ama terapi gibi destekler alarak şu an ustesinden gelebiliyorum. Geçen yıl içerisinde tüp bebek tedavisi gördüm. Şu an hamileyim bu süreçte kimse yanımda yoktu:') Tek desteğim eşim oldu. Bu dönemde annemle olan ilişkimizin farkına vardım. Aslında hiç yanımda olmamasi, jayinvalidemin bana kötü ve aşağılayıcı davranmaya cüret edebilmesinin en büyük kaynağının annem olduğunun farkına vardım. Bu benim için daha üzücü ve yıpratıcı oldu. Annemden değer gormedigimi gören kv de bir nevi onu taklit ediyordu. Ben bunu geç fark ettim çünkü anneme hep böyle alışmıştım. Terapiye başlayınca da birçok zorluğun, belki bu kadar ozguvensiz oluşumun annem yüzünden olduğunu fark ettim. Acı bir şekilde hem de. Annem hep beceriksiz, tembel ne giyse yakışmaz biri olduğumu soylerdi. Sanırım birkaç kez bunu kvnin yanında da söylemişti. Öyle biri değilim bence. Şimdi çocuğuma hamileyim nasıl bir anne olunmayacaginin farkındayım ama riskli bir gebeliğim var. Bu süreçte de kimse destek olmadı bana tabiki. Hatta doktor kurban bayramından önce sezeryanla bebeği alabiliriz normal doğum olmaması gerekir dedi. Bunu anneme söylediğimde kendini biraz daha tutamiyor musun bayram bayram seninle uğraşamam dedi:') Düşünüyorum da ben hep annemin stres topu olmuşum hayatında birine kizdiginda birine darildiginda hep beni arar benimle tartisirdi. Bugün de aynısı oldu. Güzelce uyandım dışarıda kahvaltı yaptım, biraz alışveriş yaptım mutluydum. Onunla telefonda konuştuk ve zehrini akıtıp agladı. Anne ben hamileyim, bugün mutluydum ne yaptım da şimdi durduk yere bana günümü zehir ediyorsun dedim. Telefonu suratıma kapattı. Şimdi belki de hayatımdaki en büyük farkindaligi yaşıyorum bir tokat gibi çarpıyor yüzüme bu farkındalık. Ben aslında hiç çocuk olmamisim, hiç nazlanmamisim, sesimin titrekliginin, isittigim asagilanmalarin tek bir sebebi varmış. Şimdi 30 yaşıma geldim. Bu yaştan sonra kendimi nasıl koruyabilirim? Nasıl ebeveynlik yapmaktan vazgeçebilirim? Nasıl yüzüme yüzüme beni asagilayanlarin suratına tokat carpabilirim? Düşünüyorum her şeyi tek başıma yapmışım, her yokuşu tek asmisim, ne büyük kırgınlık, ne büyük yorgunluk. İyi ki kimseye benim için de bunu yaptı dedirtmemis Allah. Buna iyi ki... Ama ya bu kadar yalnız olmamin verdiği acinasilik:'(