- 23 Kasım 2008
- 1.823
- 6.186
- 683
Kızım 8-9 aylıkken konu açmıştım. Çok ağlayan bir bebeğim var, evde bakıcı da olmasına rağmen bir dakika kimsede durmuyor diye. O zaman da fikir vermiştiniz, kalça çıkığı şu bu olabilir diye. Şu an 19 aylık olduk o dönemki huysuzlukları kalmadı çok şükür ama şu an başka bir derdimiz var.
Kızım işaret parmağı kullanmıyor. Yaptığı bye bye gibi hareketleri canı isterse ya da hazırlıksız yakalandıysa ya da o an aklı başka bir yerdeyse yapıyor. Örnek vermek gerekirse sar makarayı şarkısının bir bölümünü bugün sabahtan akşama kadar yapıyor ancak ertesi gün hiç bilmiyormuş gibi.
Kitap okurken anlatmamı istediği şeyleri işaret parmağı ile gösteriyor ancak uzaktaki nesneleri göstermek için ya beni elimden tutup götürüyor ya da o nesnenin önünde ağlıyor.
İsmini her söyleyişimizde bakıyor. Göz teması var. Uzun uzun gözlerime bakıyor özellikle yaramazlık yapacaksa. 5-6 komut alıyor ancak hiç kelime yok de-de ma-ma dahi demiyor.
Kucak seviyor. Temastan hoşlanıyor. Gün içerisinde sürekli beni takip ediyor. Pandemi sürecinde çok fazla olmamak kaydıyla ablalarının izlediği tv, video vs’ye maruz kaldı ama bunun dışında sürekli ilgilendik ama ilgilenmelerimiz hep susturma odaklıydı.
Çocuk psikiyatrına götürdük tanı koymadı ama takip etmek istedi. Bireysel eğitimin şu anlık gerekli olmadığını söyledi ancak biz hemen başlayalım vakit kaybetmeyelim istiyoruz. Görüştüğümüz özel eğitim öğretmenleri derse beni alamayacaklarını söylüyorlar. Bense 1,5 yıldır evden başka bir kapalı ortam görmemiş çocuğumu tanımadığı birisiyle aynı ortamda bırakmak istemiyorum. Bana olan güven duygusu da zedelenir siye düşünüyorum. Kaldı ki pandemi başladığımdan beri evimize misafir almadık biz de kimsenin evine gitmedik. Kızım yabancılara karşı aşırı güvensiz. Bu şekilde ağlatarak eğitim vermek doğru mu? Aynı yoldan geçmiş ya da bu konuda herhangi bir şekilde fikir sahibi olanlardan yardım rica ediyorum.
Kızım işaret parmağı kullanmıyor. Yaptığı bye bye gibi hareketleri canı isterse ya da hazırlıksız yakalandıysa ya da o an aklı başka bir yerdeyse yapıyor. Örnek vermek gerekirse sar makarayı şarkısının bir bölümünü bugün sabahtan akşama kadar yapıyor ancak ertesi gün hiç bilmiyormuş gibi.
Kitap okurken anlatmamı istediği şeyleri işaret parmağı ile gösteriyor ancak uzaktaki nesneleri göstermek için ya beni elimden tutup götürüyor ya da o nesnenin önünde ağlıyor.
İsmini her söyleyişimizde bakıyor. Göz teması var. Uzun uzun gözlerime bakıyor özellikle yaramazlık yapacaksa. 5-6 komut alıyor ancak hiç kelime yok de-de ma-ma dahi demiyor.
Kucak seviyor. Temastan hoşlanıyor. Gün içerisinde sürekli beni takip ediyor. Pandemi sürecinde çok fazla olmamak kaydıyla ablalarının izlediği tv, video vs’ye maruz kaldı ama bunun dışında sürekli ilgilendik ama ilgilenmelerimiz hep susturma odaklıydı.
Çocuk psikiyatrına götürdük tanı koymadı ama takip etmek istedi. Bireysel eğitimin şu anlık gerekli olmadığını söyledi ancak biz hemen başlayalım vakit kaybetmeyelim istiyoruz. Görüştüğümüz özel eğitim öğretmenleri derse beni alamayacaklarını söylüyorlar. Bense 1,5 yıldır evden başka bir kapalı ortam görmemiş çocuğumu tanımadığı birisiyle aynı ortamda bırakmak istemiyorum. Bana olan güven duygusu da zedelenir siye düşünüyorum. Kaldı ki pandemi başladığımdan beri evimize misafir almadık biz de kimsenin evine gitmedik. Kızım yabancılara karşı aşırı güvensiz. Bu şekilde ağlatarak eğitim vermek doğru mu? Aynı yoldan geçmiş ya da bu konuda herhangi bir şekilde fikir sahibi olanlardan yardım rica ediyorum.
