Kafam allak bullak .. binamız çöktü, ayrıntı yazmak tekrar yaşamak gibi oluyor , inanın normalde korku filmi olarak dahi izleyemeyeceğim şeyleri bizzat yaşadım .. kendimi toparlayamıyorım .. öğretmenim , aynı ilde mi kalsam başka ile mi gitsem bilmiyorum.. kendi memleketim değildi zaten eşim asker diye gelmiştik, sevip ev almıştık .. bilemiyorum, herşeyimizi kaybettik .. şükür et diyeceksiniz şükrediyorum .. binlerce kez şükürler olsun ama birisi de tutup bak en azından ölmediniz deyince içimi bir öfke kaplıyor , ha yaşamaya hakkımız yok mü , hep daha kötüsünü düşünüp bi az kötüye razı mı gelmeli , evet ölenlerin de haksızlığa uğradığını düşünüyorum neden biz bunu yaşadık , neden ben çocuğuma gecenin 4 ünde üzerimize düşen dolabın altından çıkabilmek için yırtındım neden bu çaresizliği yaşadım neden kafamı kaldırdığımda , deprem anında dengesini kaybeden iki kişinin onuncu kattan zemine çakılmasını gördüm.. neden orada , güya insani duygusu yüksek olan ben.. arkamı dönüp kızımla ikinci kattan atlayarak kaçtım…… ama bundan sonra da ne yapacağız bilmiyorum önümü göremiyorum . Bunun adı şükürsüzlük mü ? İmtihanımı mı veremiyorum .. kafam karman corman ….. neden yaşandı bunlar .. buradan sonra ne yapacağız
Son düzenleme: