Deprem bölgesinde yaşama sorunsalı

Moonse

Moonse

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
1 Nisan 2023
633
2.228
28
Kızlar 6 Şubat depremleri dahil olmak üzere diğer artçı depremleri yaşadım ve üzerinden aylar geçtikten sonra dün yine aynı hissi yaşamak benim psikolojimi bozdu artık. 6 Şubat'ta yaşanan o çok şiddetli iki depremde düne göre daha yapıcı, metanetli ve aileme karşı da toparlayıcıydım. Dün nispeten daha hafif sallandık ama tabiri caizse elim ayağım boşaldı. Dünden peri kanepede kendim bile kıpırdasam sanki sallanıyoruz gibi hissediyorum. Depremden sonra normal bir durum psikolojik olarak ancak bir günde anksiyete sahibi oldum. Afet yani bu ne gelirse başımız gözümüz üstüne diyorum, bir yandan da dünden beri rahat uyuyamadım. Mesela telefonda uğraşırken yarım saat unuttum diyelim sonra dışarıdan geçen arabanın bas sesi bile içimi titretmeye yetiyor. Ya da kanepeye birinin oturması, yatakta dönerken sallanmak falan. Ne bilim içimi dökmek istedim aileme yansıtmıyorum ki onlarda korkmasın dediğim gibi o büyük depremde aileyi babamla beraber toparlamış, metanetli durmuş ve gerçekten de içsel olarak ne bu kadar korkmuş ne de yorulmuştum. Omuzlarımda koca bir yük oldu. Evin içinde gece rahat gezemedim. Banyoya giremiyorum. Büyük ihtimalle yanıma birini alıp öyle duş alıcam. Korkuyorum. Korkumun üstüne gitmezsem yerleşecek bunu da biliyorum. Sürekli aklıma yok olmak geliyor. Silinmek bu hayattan, ailemden kopmak ya da ailemle birlikte tamamen yok olmak... Sevdiğim adam, arkadaşlarım, akrabalarım. Çünkü böyle oldu büyük depremlerde. insanlar silindi, aileler yok oldu. Unutulmaktan mı korkuyorum ölmekten mi bilmiyorum. Ölüm de zamansız diyorum. Belki bir nebze teskin edebilirim böyle kendimi. Nasıl ki depremin yeri zamanı belli değilse ecel de öyle. Bilemiyorum kızlar. Böyle işte. Biraz rahatlamak istedim.
 
Öncelikle çok geçmiş olsun, kolay şeyler yaşamamışsınız. Kaygı duymanız da çok normal ama sizin de dediğiniz gibi devam ederse hayatınızı çok zorlaştırır bu korkular.

Yukarıda depremzedelere ücretsiz destekten söz edilmiş, bilgim yok konu hakkında ama böyle bir şey varsa çok güzel olur sizin için.
 
Allahım güç kuvvet versin inşallah arkadaşım.
 
Annem hep şey der, Allah ölümün de hayırlısını versin. Bu ülkede aylardır enkaz altından çıkarılamayıp çürümeye terk edilen cesetler varken deprem için, akıbetimiz için, kendimiz ve sevdiklerimiz için endişelenmemiz çok normal. Ama hayatı da kaçırmamalıyız, buna alışmak zorundayız. Hafıza-ı beşer nisyan ile maluldür. Unutmasak yaşayamayız. Biz de yaşadık depremi ama her gün bu kadar diri tutmuyorum düşüncelerimi. Siz de yapmayın. Bunu kendi kendinize başaramıyorsanız yardım, destek alın.
 
Öncelikle çok geçmiş olsun.
Yaşadığınız olay gerçek bir travma.
(Öyle ay çocuğuma bağırdım travma olacak cinsinden değil)
Dolayısıyla bu tür hatırlatacak şeyler başa döndürebilir, kaygılarınızı arttırabilir.
Kendi adıma deprem bölgesinde olmama rağmen hala etkisi sürüyorken sizlerin yaşadığı zorluk çok daha fazladır.
Bu anlamda profesyonel destek almanızı öneriyorum. Başka türlü aşması zor :(
 
Moonse .!.:
Ben de unutmuştum bende de bu kadar canlı değildi. Dün sabah tekrar olunca sanırım ilkinde yaşayamadığım, bastırdığım o korkuyu dışa vurdum.
Genişletmek için tıkla...
O bende de biraz var dünden beri. Geçer umarım. 🙏🏼
 
Geçmiş olsun Allah yardım etsin...

İnancınız ne bilmiyorum. Kendi inancıma göre : insanlar yok olmadı. Sadece boyut değiştirdiler. Kimine ödül kimine ceza oldu. Bazısı şehit statüsü kazandı... Örneğin karısını döven Bi adam orada cezasını çekiyor.. Diğeri çiçekler içinde bekliyor...

Ben de korkuyorum ölümden. Yalan yok... Geride bırakacaklarımdan yada orada beni bekleyen yeni bir başlangıçtan...

Şöyle de bir gerçek var; ne zaman nasıl olacağı belli değil... Depremin 3 günü 8 şubatta görüncem vefat etti. 49 yaşında eyt çıkmıştı. Emeklilik hayali vardı. Ölümcül Hastalığı yoktu. Grip gibiydi birden bırakıp gitti...

Depremlerin sık olduğu bölgedeyiz.. Yaşadığımız yapıya güvenemiyoruz yada dışarıda nerede yakalanacağımızı bilmiyoruz... Allah ölümün de hayırlısını versin...

Seni anlıyoruz... Psikolojik destek al. İnşallah şifa olur...
 
Adana'dasiniz degil mi? Ben de ilk depremde boyle olmadim. Ama sonrakilerde daha cok etkileniyorum. Bence sebebi depremi yasarken sallandik bitti, zarar gormedik ama sonrasinda zarar gorenleri gordukce korkumuz buyudu. Nelere sebep olabilecegini gordugumuz icin daha cok korkuyoruz. Bir de her ne kadar unutmamis olsak da yeniden sallanmak sinirlerimizi bozdu. Bana da gece iki kere sallandik gibi geldi. Bu histen nefret ediyorum.
 
Çok zor şeyler yaşadık. Tepkileriniz normal geliyor bana. Ben de hissettigim her artcida nefes alıp vermekte sıkıntı yaşıyorum, dizlerimin bağı çözülüyor. Ama kendimi hızlıca normale dondurebiliyorum, nefes alışverişimi düzenleyebiliyorum birkaç saniye içinde.

Mesela bazen kendi kalp atışım bedenimi sallasa deprem sanabiliyorum. Ya da sabah uyanınca bugün deprem olsa ne yaparım diye düşünebiliyorum. Gittigim her yerde güvenli bölge neresidir diye bakınabiliyorum. Hatta deprem yaşamamış bir şehirde önü kazılıp kapatılmış bir binayı ağır hasarlı sanıp korkabiliyorum.

Bir daha bir apartmana girmem mümkün değil diyordum, apartmanda yaşıyorum şu an hem de deprem bölgesinde. Yalnızken banyo yapamam, tuvalete gidemem birinin beni beklemesi gerekir diyordum; evde gün boyu yalnız kalabiliyorum.

Deprem hayatımızın bir parçası artık. Hep derim içimizde bir şeyler kırıldı ve hep kırık kalacak. Asla o günleri hiç yaşamamış gibi olmayacağız ama hayat devam etmek zorunda. Deprem anında korkmanız, o korkunun bedeninizde tepkiler yaratması normal ama birkaç saniye. Sürekli korku ve panik halindeyseniz ve bunu kendi başınıza asamiyorsaniz bir destek şart.
Hayatımız ne kadar sürecek bilmiyoruz. Bu yüzden günlerimizi, anlarımızı güzel değerlendirmemiz lazım.

Depremde ve deprem sonrasında da ani ve çok acı kayıplar yaşamış biri olarak bu sabah mutlu uyandım, kahvemi keyifle içtim, birazdan huzurla kahvaltı yapacağım. Hayat bu. Yaşarken degerlendiremezsek ona haksızlık etmiş oluruz, kendimize haksızlık etmiş oluruz, emanet bedenimize haksızlık etmiş oluruz.

Umarım en kısa zamanda daha iyi hissedersiniz.
 
Dün yine ilk gün ki gibi korktuk
Artık kendimizi sokaklara
Bitsin artık ,verdiğimiz canlar hâlâ yüreğimizde koca bir yangin
Boşlukları dolmaz
Acıları dinmez
Çok zor günler geçiriyoruz
Rabbim yardimcimiz olsun
 
İstanbuldayım. 99 depreminde çocuktum ama yaşadığım korkuyu çok net hatırlıyorum. 6 şubatı yaşamadım ama bende derin travma bıraktı. Sürekli çocuğumla birlikte enkaz altında kaldığımızı kuruyorum. Basucumda suyla, düdükler uyuyorum. Oglumla birlikte uyuyorum vs vs...Ben bile böyleysem depremi gerçekten yaşayan, enkaz altından çıkan insanların psikolojisini hayal edemiyorum. Sizin şu an böyle hissetmeniz çok normal. Hicbir şey olmamış gibi yasasaniz tuhaf olurdu asıl. Yapabileceğimiz tek şey önlemlerinizi alıp gerisini Allaha bırakmak. Ben psikolojik destek de almaya başlayacağım çünkü kendim basa çıkamıyorum.
 
6 şubat da kayserideydim, dünkü depremde yine kayserideydim.
ilk 6 şubat depreminde izmirden kayseriye gelirken oh be deprem korkusu olmadan uyuyabilecegim dedim tillahını orada yaşadım.
yani demek istiyorum ki bunu artık hayatın bir gerçeği olarak kabul etmeliyiz nerede ne zaman olacagı belli olmayan bir şey icin kendimizi harab etmenin bir anlamı yok.
evet deprem bölgesinde yaşamak zor ürkütücü ama hayatda basımıza gelebilecek tek olay deprem degil ki.
bir trafik kazasinda ölmek veya baska bir sekilde ölmek ile depremde ölmek arasında pek bir fark yok aslında.
depremlerde toplu ölüm yaşandıgı icin bizlere bu kadar travmatik durumlar yaşatıyor.
biraz mantıklı düşünüp olaya farklı acıdan bakinca rahatlarsiniz belki sizde
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back