Covid19 süreci ve kaygı bozukluğu. Siz nasıl tahammül ediyorsunuz?

Herkese merhabalar, sağlıklı günler. Konumun özeti başlıkta saklı aslında, kaygı bozukluğu ve orta düzey anksiyete teşhisim var; üç senedir anti depresan kullanıyorum ve faydasını çok görüyorum inkar edemem. Kaygı düzeyim oldukça azaldı ancak süreç çok uzadı bildiğiniz gibi ve nasıl yönetildiğine bakarsak daha uzun süre bitmeyecek gibi. Evden çalışıyoruz karı koca, ben kendi isteğime bağlı olarak ofise de gidiyorum haftada 1-2 gün. Evimiz 3+1 apartman dairesi, sitede değiliz Maltepe sahile yakın ama oldukça kozmopolit bir mahalledeyim ve çok bunaldım. Kendimi evde sanki tabuta girmiş gibi hissediyorum. Kasım’da tam kapanma gelene dek iyiydi, hafta sonları aracımıza atlayıp kalabalıktan uzak yerlerde yürüyüş yapardık ya da sandalyelerimizi alır piknik. Ama çok boğuluyorum artık!

Benim mesaim 17:30 gibi bitiyor eşimin 18:00. Yasaklar gelmeden önce koştur koştur da olsa bir saatlik serbest zamanımız vardı yürüyüp hava almak için ama o da yok şimdi.

Tabi ki hastalanmadığım, ailemden birini kaybetmediğim için şanslıyım ve şükrediyorum ama bunaldım, delirmemek için balkonu düzenledim arada çıkıp hava alayım diye. Zaten en çok da basiretsiz şekilde yönetilen sürecin faturasını ödemekten ve kendi kendimi oyalamaya çalışmaktan yoruldum. Aman hap kadar balkonuma şükredeyim aman iyi ki işe gitmiyoruz, aman ya evim daha küçük olsaydı e tamam da bunaldım ben onu napıcaz?

Tabii asla tam olarak motive olup diyet miyet yapamadığımı, saldığımı da söylemeliyim. Zunmbaya başladım devamı gelmedi, step tahtam ağlıyor, heves edip yazlık şortlar aldım öyle kalkar bu gidişle onlar geriye. Özetle: motive olamıyorum.

Siz bu sürece nasıl tahammül edebiliyorsunuz, kendinizi nasıl motive ediyor, delirmediyseniz nasıl başarıyorsunuz?

Bir şey söyleyeyim mi? Balkonum yok.
Doktora gitmedim anksiyete konusunda ama bir şeyler var hissediyorum ve o dönemlerde kitap okuyorum kendimi kaybedene kadar, dünyayı unutup kitaba dalınca geçiyor uzun bir süreliğine, tavsiye ederim

hermionepotter .!.:

Bir şey söyleyeyim mi? Balkonum yok.
Doktora gitmedim anksiyete konusunda ama bir şeyler var hissediyorum ve o dönemlerde kitap okuyorum kendimi kaybedene kadar, dünyayı unutup kitaba dalınca geçiyor uzun bir süreliğine, tavsiye ederim

Genişletmek için tıkla...

Benim de yok sayılır, zaten mevzu balkon da değil aslında. Mevzu karantinada herşey gün gün kötüye giderken bir nefeslik mola yapabilmek. Kitap okumaya ara vereli uzun zaman oldu, çok okumadığım kitabım da var bunu değerlendireceğim teşekkür ederim.

Hepimiz ayni durumdayiz bende sikintidan agliyorum.ozellikle millet otelerde fink fink gezerken biz sitenin bahcesine bile inemiyoruz.benim uzuntum iceride olmamis degil biz icerdeyken baskalarinin ozgurce gezmesi

Bugün kardeşim pozitif çıktı bende de kas ağrıları var muhtemelen pozitifim evimiz çok küçük 5 kişiyiz arkadaşlarıma bakıyorum tatildeler defalarca şehir değiştirdiler gezdiler kıskanmıyorum 1 yıldır evde oturup kapmış olmak çok koyuyor . Karşı komşumuz da covidmiş asansörden kaptığımızı düşünüyorum sağlık durumum elverirse bu kapanmada ders çalışıp spor yapıcam

Kapının önünde çocuklar oynuyor kızım sokağa çıkma yasağı var diye onlara bağırıyor. Söyleyeceğim bu kadar. Uyana eziyet oldu sadece.

Hala bir sürü konu açılıyor. Nasıl yasakları delerim nasıl çakallık yaparım diye. Bırakın bitsin de hep beraber rahat edelim.

Size gelince çapa yöntemi kullanabilirsiniz. Sevdiğiniz şeylerle sevmediklerinizi birleştirin. Mesela bulaşık hiç sevmem ama güzel müzikle dansla yapiyorum iyi geliyor.

vivelamour .!.:

Benim de yok sayılır, zaten mevzu balkon da değil aslında. Mevzu karantinada herşey gün gün kötüye giderken bir nefeslik mola yapabilmek. Kitap okumaya ara vereli uzun zaman oldu, çok okumadığım kitabım da var bunu değerlendireceğim teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Elbette ama şu dönemde bütün servet balkonlar oldu resmen.
Ben, pandeminin ilk üç ayında geceleri ağlıyordum sevdiklerim ölecek diye.
Sonra sıkıntıdan dolap içlerini düzenlerken okumadığım birçok kitabımın olduğunu farkettim o gün bugündür hata kaza vaka sayılarını duyarsam üstüne 20 sayfa kitap okumam gerekiyor

Aynı ben. Gerçekten hiçbir şeye motive olamıyorum, kendime yaptığım planlar maksimum bir iki güne başa sarıyor. Halbuki ben bahar insanıyım, gerçekten evde yapamıyorum. Herkes aynı durumda değil, gerçekten evde mutlu olan insanlar var ama ben de yapamıyorum, daraldım ki ne daraldım..

Korona ilk başladığından beri evdeyim. Hiçbir yere gitmedim, sadece ev ve işyeri arasında mekik dokudum. Ama çevrem maşallah korona falan dinlemeden hep gezdiler, hala da geziyorlar.. Bunun sonucu ile birlikte depresyona girdim. Artık hiçbirşey yapasım gelmiyor. Bu yasaklara herkes uysaydı şu anda belki de hepimiz özgürce geziyor olacaktık..

vivelamour .!.:

Herkese merhabalar, sağlıklı günler. Konumun özeti başlıkta saklı aslında, kaygı bozukluğu ve orta düzey anksiyete teşhisim var; üç senedir anti depresan kullanıyorum ve faydasını çok görüyorum inkar edemem. Kaygı düzeyim oldukça azaldı ancak süreç çok uzadı bildiğiniz gibi ve nasıl yönetildiğine bakarsak daha uzun süre bitmeyecek gibi. Evden çalışıyoruz karı koca, ben kendi isteğime bağlı olarak ofise de gidiyorum haftada 1-2 gün. Evimiz 3+1 apartman dairesi, sitede değiliz Maltepe sahile yakın ama oldukça kozmopolit bir mahalledeyim ve çok bunaldım. Kendimi evde sanki tabuta girmiş gibi hissediyorum. Kasım’da tam kapanma gelene dek iyiydi, hafta sonları aracımıza atlayıp kalabalıktan uzak yerlerde yürüyüş yapardık ya da sandalyelerimizi alır piknik. Ama çok boğuluyorum artık!

Benim mesaim 17:30 gibi bitiyor eşimin 18:00. Yasaklar gelmeden önce koştur koştur da olsa bir saatlik serbest zamanımız vardı yürüyüp hava almak için ama o da yok şimdi.

Tabi ki hastalanmadığım, ailemden birini kaybetmediğim için şanslıyım ve şükrediyorum ama bunaldım, delirmemek için balkonu düzenledim arada çıkıp hava alayım diye. Zaten en çok da basiretsiz şekilde yönetilen sürecin faturasını ödemekten ve kendi kendimi oyalamaya çalışmaktan yoruldum. Aman hap kadar balkonuma şükredeyim aman iyi ki işe gitmiyoruz, aman ya evim daha küçük olsaydı e tamam da bunaldım ben onu napıcaz?

Tabii asla tam olarak motive olup diyet miyet yapamadığımı, saldığımı da söylemeliyim. Zunmbaya başladım devamı gelmedi, step tahtam ağlıyor, heves edip yazlık şortlar aldım öyle kalkar bu gidişle onlar geriye. Özetle: motive olamıyorum.

Siz bu sürece nasıl tahammül edebiliyorsunuz, kendinizi nasıl motive ediyor, delirmediyseniz nasıl başarıyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Keşke bir sitede oturuyor olsaydınız, rahatça çıkar gezerdiniz. Çünkü genelgede söylenenin aksine bizim sitede öyle tam kapnma falan yok! Maşallah çocuklar bisikletleriyle, scooterlarıyla sokağa atılmış, parklarda çığlık çığlığa sesler, yaşlısı genci tüm gün yürüyüşte... Biz de balkondan bakıyoruz.

Şimdi “açık havada gezmenin ne sakıncası var” diyenler olacak; biz covid’i yüksek ihtimalle binanın asansöründe kaptık, çünkü market fırın dışında hiçbir yere gitmemiştik. Bu binalardan sokağa çıkmak için asansör kullanan insanların çoğu maskesiz kullanıyor asansörü... Ne diyeyim, hepimiz ayrı dertliyiz bu kapanmadan...

Ramazanı ailemin yanında köyde geçiriyorum şu an, burada zaten virüs başladığından beri gelmeler gitmeler epey azalmıştı tedbirlere genel olarak uyuluyor, yaşlımız çok biraz da o yüzden. Evimin olduğu mahallem de sokağa çıkma yasağında sessiz bomboş oluyor insanlar uyuyor sokağa çıkma yasağına, ev oturmaları yapılıyorsa bilmem tabi. O yüzden yasaklara uyulmadığını okuyunca hem şaşırıyorum hem de üzülüyorum. Demek ki metropol şehirlerde nüfus fazla olunca yasakları sallamayanların sayısı da ona göre fazla oluyor, üzücü gerçekten. Aşı da yokmuş şu an, böyle tedbirsiz olursak ne zaman bitecek ki bu virüs? Geçenlerde bir haber okudum israilde maske takma zorunluluğu kalkmış (nüfusun tamamına yakını aşılanan bir ülke) ne kadar özendim, insanlar ne kadar hızlı aşılanırsa ve tedbirlere ne kadar çok uyulursa virüsün hızı o kadar azalır. Ülke ekonomik olarak o kadar hızlı toparlanır, yoksa böyle sürüncemede yıllar mı geçecek?

Viveciğim açıkçası sana iyi gelecek şeyler söylemek isterdim ama benim de içimden gelmiyor şu sıralar. Bari içimi dökeyim dedim. Şükür elhamdülillah sağlıklıyım ailem sağlıklı bunların kıymetini biliyorum, sağlığımız için dışarı çıkma hürriyetinin kısıtlanmasına da katlanmak zorundayız ama bazen insan yoruluyor evet.

Kim dedi tahammul edebiliyoruz diye
Psikiyatriye gitsem bir deli gomlegine bir hastaneye bakar isim.
Biktim virusunden de yasagindan da.
hep soyluyorum herkes itiraz ediyor hatta burda,insan sadece virusten ölmez,psikolojik problemlerden de ölür. Muhtemelen ben ikinci grupta olacagim

Bu arada hic evde oturmadim bu donemde. Calismadigim zamanda da yasaklardan muaftim cunku esime yardima gidiyordum. Simdi ise girdim yine muafim fabrikaya gitgel yaptigimdan. Ama sokaga cikiyor olmak yetmiyor. Yetemiyor. El kol bagli,sadece calisiyoruz. Kendin icin en son ne yaptin? Maske aldim ben, ordan pay bic

Geçen Marttan beri evdeyim ilk başlarda haftada 10 günde bir market bahanesiyle çıkıyordum hem yürüyüş oluyordu hem hava almis oluyordum. Hazirandan beri çıkmıyorum koca yazi evde geçirdim.
Idari izinliyim kronik hastalık sebebiyle ama sanki evden çalışan personel gibi hic bos durdugumu bilmem, hadi zaten evdeyim üstüne bilgisayar basinda kanepeye kitlendim.
Bugun acayip sirt ve bel ağrısı yaşıyorum, zaten kemiklerimde hassasiyet ve deformasyon var, boyun fıtığı teshisi de aldim pandemi öncesi, hala fizik tedavi olacağım!
Bir ara kilo vermiştim bu aralar biraz almışım, is stresi bende de kaygi sorununa yol açtı "ya her an ise cagrilirsam" korkusu yaşıyorum, bu çevrede kimse maske takmaz, uyarsam da takan yok!
Nasil.motive oluyorum
Aslinda hic bir sey yapamıyorum son dönemlerde
Halbuki kafam rahat olsaydi neler neler yapardım da stres yukum fazla
Bir ara online bir iki seans psikolog gorusmesi yaptim, bana "sizde klinik derecede anksiyete yok" dediler iki kisiyle görüştüm ayri zamanlarda birer saat. Bana virüs sebebiyle yasadigim korku ve kayginin normal olduğunu, bunun hastalik derecesinde olmadığını söylediler.
Ben en kolayindan youtubeda eglenceli, kafa dagitacak seyler izleyerek kendimi sakinlestirmede buldum careyi. Arada denk gelirse online egitimlere katılıyorum.
Kucuk bir balkonum var ama hic cikmiyorum desem yeridir, çünkü yikamam lazim fayans derzleri kötü oldugu icin komsu asagi akan sudan sikayetci (usta cagiramadim pandemi girince zaten pandemi öncesi tasinmistim). Bir de komşularım hep karantinaya girince balkona bile cikmadim kendimi korumak adina. Kisaca 2+1 evde (1 oda bos 1+1 seklinde kullaniyorum)+banyo+mutfak arasi mekik dokuyorum.
Ben korona kapmadigima şükredip kendimi motive etmeye ve sabretmeye çalışıyorum ama artik sosyallik ariyorum yalan yok :/

7 yaşımdan beri okul hayatım çalışma hayatım oldu hic 1 yıl evde kalmadım.Ta ki geçen yıl marta kadar. Sıkıntıdan ağladığım çok oldu..Boyle Ne olacak dediğim de. Eşim ve ben evden çalışıyoruz..Gerçi şu an izindeyim de..Zor gerçekten. Ha gezen yine gezdi tatiline gitti. Biz birçok yönden kısıtlandik. Sağlık olsun ama apartmanlara tıkılıp kalmak çok zor. Güzel günlere olan inançla yaşayıp gidiyoruz işte. Günler birbirinin kopyası zten

Valla sizin yerinizde olsam mutluluktan ölürdüm benimde teşhisim kaygi bozukluğu doktor antidepresan verdi ama zehirlendigim için devam etmedim.Ben asla evden çıkmak istemiyorum bir kaç zorunlu şeyler dışında çıkmadım doktorumda sen kendini kandırıyorsun beynini kandıramıyorsun dedi.Valla ben evdr bir sey yapmadan otursam dışarı cıkmasam mutluyum. Ama eşim çalışıyor keske sizin durumunuzda olsam hic umrumda olmazdı valla öyle evde bir köşede otururdum yeter ki insanlarla temasım olmasın.

Benim çok büyük bir balkonum çiçeklerim var. Is içinde evden çalışıyorum. Maddi durum olarak ta çok iyi denilir seviyedeyim. Ama eşim covid yoğun bakım servisinde doktor. Yemin ederim aylardır kan kusuyorum. Ne zaman virüs ona bulaşır diye ciddi kafayı yedim. Eve 15 günde bir geliyor test yaptırıp ama mutant virüs testte de belli olmuyormuş diye hep çok korkuyor. Nasıl bir izdirap anlamıyorum. Çok zor hepimiz için çok zor. Herkese sabırlar dilerim.

Tam kapanmaymış ben 1 seneden fazladır tam kapanmışım zaten.
Hiç de evcil biri değilim. Bayılırım gezmeye, kendimi sokaklara atmaya.
Ama sorumluluk duygum izin vermedi.
Bu milletteki rahatlığın çeyreği bende olaydı iyiydi ama yok.

Ya onlar gibi yasak masak sallamayacağım, gelsin vicdan azapları, covid ( asıl kuduruklara bir şey olmaz. Ben inadına olurum kesin)
Ya da böyle devam edeceğim. Vicdanım rahat sıkılıp çatlamaya..
Ikincisini seçiyorum işte..

vivelamour .!.:

Herkese merhabalar, sağlıklı günler. Konumun özeti başlıkta saklı aslında, kaygı bozukluğu ve orta düzey anksiyete teşhisim var; üç senedir anti depresan kullanıyorum ve faydasını çok görüyorum inkar edemem. Kaygı düzeyim oldukça azaldı ancak süreç çok uzadı bildiğiniz gibi ve nasıl yönetildiğine bakarsak daha uzun süre bitmeyecek gibi. Evden çalışıyoruz karı koca, ben kendi isteğime bağlı olarak ofise de gidiyorum haftada 1-2 gün. Evimiz 3+1 apartman dairesi, sitede değiliz Maltepe sahile yakın ama oldukça kozmopolit bir mahalledeyim ve çok bunaldım. Kendimi evde sanki tabuta girmiş gibi hissediyorum. Kasım’da tam kapanma gelene dek iyiydi, hafta sonları aracımıza atlayıp kalabalıktan uzak yerlerde yürüyüş yapardık ya da sandalyelerimizi alır piknik. Ama çok boğuluyorum artık!

Benim mesaim 17:30 gibi bitiyor eşimin 18:00. Yasaklar gelmeden önce koştur koştur da olsa bir saatlik serbest zamanımız vardı yürüyüp hava almak için ama o da yok şimdi.

Tabi ki hastalanmadığım, ailemden birini kaybetmediğim için şanslıyım ve şükrediyorum ama bunaldım, delirmemek için balkonu düzenledim arada çıkıp hava alayım diye. Zaten en çok da basiretsiz şekilde yönetilen sürecin faturasını ödemekten ve kendi kendimi oyalamaya çalışmaktan yoruldum. Aman hap kadar balkonuma şükredeyim aman iyi ki işe gitmiyoruz, aman ya evim daha küçük olsaydı e tamam da bunaldım ben onu napıcaz?

Tabii asla tam olarak motive olup diyet miyet yapamadığımı, saldığımı da söylemeliyim. Zunmbaya başladım devamı gelmedi, step tahtam ağlıyor, heves edip yazlık şortlar aldım öyle kalkar bu gidişle onlar geriye. Özetle: motive olamıyorum.

Siz bu sürece nasıl tahammül edebiliyorsunuz, kendinizi nasıl motive ediyor, delirmediyseniz nasıl başarıyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Küçük bir çocukla karı koca evden çalışıyoruz. Çocuğu oyalamak zaten sabrımızı sömürüyor. Oturup bir dakika kendim kalsam oh diyeceğim. Çocuk enerjisini atamıyor huysulanıp ağlıyor hırçınlaşıyor. İdare etmekten dilimiz damağımı kurudu. Çok zor.
Ben şu süreçte çocuksuz evli olmayı tercih ederdim sanırım. Sabah işim yoksa geç kalkar mis gibi kahvaltımı yapardım. Sonra leslie yapar kitap okurdum. Bol bol dizi izler mutfakta zaman geçirirdim. Dinlenirdim sanırım.
sizin durumunuza özendim yani ben de

Gerçekten çok zorlanıyorum. Psikolojim bitti. 15 dk önce eski eşimin yaptıklarını hatırlatıp şakır şakır ağladım. 5 dk sonra İnstagram reels videosuna gülerken yerlere yattım. Bütün dengem bozuldu. Alanımla ilgili kitaplar okuyabilirim ama 5 dk konsantre olamıyorum. Artık ev işi bile yapmak istemiyorum. Lanet olsun bu nasıl bir dönem. Yorulduk usandık artık.

Ekşi sözlükte yeni biriyle tanışma ve flörtleşmenin imkansız olmasından bahsediliyordu. Her iki cins de sosyalleşememekten, flört edememekten muzdarip. Çok da haklılar.
Bütün hayatımız marketten getir, yıka , pişir, yedir, topla, temizle modunda. Evde oturmaktan gergedana döndük. Allahım sen bizi bu beladan kurtar.