merhaba arkadaşlar, ben 23 yaşındayım. tıp fakültesi öğrencsiyim. ailemden uzaktayım. başlıktanda anladığınız gb kendimi müthis bir yalnızlık içnde hissediyorum. babamı 2 yaşındayken kaybettm ve bunun eksiklğini hep hissettim. liseyi yine evden uzakta yatılı okudum yani 9 senedr evden uzağım. su an beni en çok üzen ise hiç doğru düzgün bir ilişkim olmadı. evet pek güzel bi kız değilim. hayatın bana kötü davrandığını düşündüğüm için belki hiç mutlu hissedemiyorum kendimi. bayanlar genel olarak kendini beğenir ama ben kendimden nefret ediyorum, belki biraz daha güzel olsaydım bana değer veren biri olurdu yanımda diyorum. öyle özeniyorum ki yaşıtlarıma
bazen yasamak çok zor geliyor. ben ne yapıcam hiç bilmiyorum.