- 19 Mayıs 2015
- 281
- 248
- 33
- 30
- Konu Sahibi Shiningstars
- #1
Ben burda hep insanlara çok güzel fikirler vermeye çalıştım. Hep bir erkek için üzülme sen de bir bireysin ona kafayı takmayı bırakıp kendine zaman ayır diye konuştum. Hep mantıklı şeyler söyledim ve yorumlarımın hep içlerini ferahlattığını onlara iyi geldiğini yazdılar. Ve ben bu kadar mantıklı konuşurken kendime bu yazdığım yorumların her gün her saat kat be kat fazlasını yapmama rağmen bi türlü iyileşemedim. Şu an öyle bi haldeyim ki ağlamaktan canım çıktı... İçime attıklarımı kusuyorum... Özlemimi bitmeyen aşkımı kusuyorum yine de içimden atamıyorum. Çok canım yanıyo... 1 buçuk seneyi geçti ayrılalı ama benim hala canımdan can gidiyo... Yaşadığımı hisedemiyorum. Hep güçlü durmaya çalıştım ama dayanamıyorum çok canım yanıyo... Nefes alamıyorum... İçimde öyle bişey var ki anlatamıyorum kimseye ne yaşadığımı... Rüyalarımda bile rahat edemiyorum hep onu görüyorum... Bugün üniversiteye başladım okulda hiç tanımadığım insanlara bile hep güleryüzlüydüm ama eve gidince yine o duygu yine canım çıkıyor özlemekten seni be adam. İnsan bir kişide bu kadar saplanıp kalır mı... Kalırmış.. Söküp atamıyorum hep orda o... Atmak da istemiyorum... Ölüyorum sadece... Ben napıcam .....
Hikayemizi soranlara... Tekrar yazacak gücü bulamadım birine anlatmıştım zaten özel mesaj olarak onu kopyalıyorum aşağıya :
Pek kimseye anlatamıyorum herkesle konuşamam öyle yakın arkadaşlarıma anlatırım bi de annem bilir eğer sıkılmazsan anlatiyim. Dediklerim doğru ablacım ama bende durum öyle değil belki de o yüzden bu kadar üzüldüm çünkü bana hiç yanlışı olmadı. Benim hatam oldu. Ben 18dim o da 21di çok yakın bi arkadaşım sayesinde tanışmıştık daha tanıştığımız gün ikimiz de neye uğradığımızı şaşırdık ve ilk defa biriyle bu kadar çabuk gelişen bi ilişkim oldu. Daha önce de olmuştu ama onlar çocukluktu ben ilk defa bu kadar aşık oldum o da beni el üstünde tuttu çok sevdi annem bile dedi o seni seviyo diye. Farklı şehirlerdeydik ama şöyle ben lise sondaydım o sırada İstanbulda yaşıyorum o da İstanbulda yaşıyor ama üniversiteyi Kayseride okuyordu. Biz birlikte olduktan sonra sene içinde hem o ailesini görmek için geldiğinde hem bayramlarda tatillerde geldiğinde hem de -çoğunlukla- benim için kaçamak yapıp geldiğinde sık sık buluşuyorduk en çok görüşmediğimiz zaman 1-2 aydı ve geldiğinde de kalırdı 1 haftadan fazla görüşürdük. Kısacası çok seviyordum ben de o da. 1 yıldan fazla zaman beraberdik birçok şey yaşadık birçok sey paylaştık ve ilk defa bi adamı "olgun" olarak tanımlayabiliyordum. Herşeyi çok güzeldi.
Çok sevgi doluydu. Fazla kaptırdım yazmaya ablacım galiba neyse olaya geliyim. Geçen sene ailemde kötü şeyler olmaya başladı hastalık üstüne hastalık geldi. Dedem düştü beyin kanaması geçirdi ondan sonra hep yatakta bakıma gerek duymaya başladı demansa girip kendini falan tanımazdı bizi tanımazdı geceleri uyumaz kendi kendine konuşurdu. Annemle yaşıyorum ben babamı kaybettim 5. sınıfta dedem de bizle yaşıyordu annem bakım evine falan vermez kendi bakar zaten vermesin de evimizde bakıyorduk. Ama kaldırak falan gerekiyordu zor oluyordu o yüzden bi de yardımcı kadın bulduk tabi onlar da çok sorun yarattılar habire kadın değişti olmadı vs. Annem de ben de yıprandık iyice. Dedem çok kötüydü çünkü geceleri kendinde olmadığı için bağırıp dururdu kaldırın beni gidicem benden tut kendini askeriyede bilmem ne de görmesine kadar. Kendini yataktan atar biz başında nöbetçi düşmesin bişey olmasın diye vs çok yıprandım ben de. Sonra dayım geldi üstüne pankreas kanseri oldu. Ona üzüldüm. Ardından eniştem düştü aynı dedem gibi oldu. Kısaca zor zamanlar geçirdik. Ve bunlar da hep sevgilime yansıdı ben kendi halimden çıkmıştım çok fevrileşmiştim. Beni olgunluğumla seven adamdan kendimi soğuttum. En ufak kavgamızda ayrılalom demeye başladım. Sonra pişman olup geri dönmeye çalıştım. En kötü ayrılığımızda 1 hafta falan konuşmamıştık hep dayanamadık çok seviyorduk çünkü o da anlıyordu beni sağolsun alttan alıyordu. Ama bundan sonra bana bitsin dersen kesin biticek artık ne kadar sevsem de dedi. 1-2 kere daha kavga ettik dilimin ucuna kadar geldi yine demedim ama bi kere dedemi hastaneye kaldırmak için geldiler yemek yemiyordu uyumuyordu serum takılacaktı. O sırada da sevgilim bana bikaç saat mesaj atmamış diye dedemi sedyeyle götürürlerken kendi kendime bi garip oldum şu an benim yanımda olması gerekirken bi mesajla dahi olsa bana yazmadığı için haberi bile yok diye düşündüm kızdım ona. Çok yanlış yapmışım halbuki kızdığım sebep ne bikaç saat bana yazmadı. Çok saçma..... Çok çocukça... Ona kızdım niye yazmıyo diye tartıştım ve dinlemeden bitirdim kötü günümde yanımda olmayanın iyi günümde de işi yok dedim. O gün bugündür barışmadık. Ne mesajlar attım sonrasında kendimi affettirmek için yaşadığım şeylerin beni çok yıprattığını o yüzden böyle olduğumu anlatan ama nafile o bi daha bitti dersen kesin bitecek demişti ben de bu dediğini kaç defa çiğnememe rağmen bu son yapışımda bitirdi. Ve ben sonrasında kendime gelemedim nasıl böyle birşey yaparım aşık olduğum adama nasıl böyle çocukluk yaparım diye kendimi yedim bitirdim. Onu kaybetmenin acısı da cabası. Öğrendim ki o da çok acı çekmiş sonrasında ama geri dönmedi. Kendi de söyledi zaten artık olmaz bizden dedi. Beni sevdiğini dahi söylemişti bir mesajında barışmaya çalışırken ben... Ama bunlara rağmen biliyorum ki artık olmaz demişti...
Kaç zaman oldu unutamadım işte belki de suçluluk duygusundan bilmiyorum. Çok uzun yazdım ablacım moralini de bozdum kusura bakma ya
Hikayemizi soranlara... Tekrar yazacak gücü bulamadım birine anlatmıştım zaten özel mesaj olarak onu kopyalıyorum aşağıya :
Pek kimseye anlatamıyorum herkesle konuşamam öyle yakın arkadaşlarıma anlatırım bi de annem bilir eğer sıkılmazsan anlatiyim. Dediklerim doğru ablacım ama bende durum öyle değil belki de o yüzden bu kadar üzüldüm çünkü bana hiç yanlışı olmadı. Benim hatam oldu. Ben 18dim o da 21di çok yakın bi arkadaşım sayesinde tanışmıştık daha tanıştığımız gün ikimiz de neye uğradığımızı şaşırdık ve ilk defa biriyle bu kadar çabuk gelişen bi ilişkim oldu. Daha önce de olmuştu ama onlar çocukluktu ben ilk defa bu kadar aşık oldum o da beni el üstünde tuttu çok sevdi annem bile dedi o seni seviyo diye. Farklı şehirlerdeydik ama şöyle ben lise sondaydım o sırada İstanbulda yaşıyorum o da İstanbulda yaşıyor ama üniversiteyi Kayseride okuyordu. Biz birlikte olduktan sonra sene içinde hem o ailesini görmek için geldiğinde hem bayramlarda tatillerde geldiğinde hem de -çoğunlukla- benim için kaçamak yapıp geldiğinde sık sık buluşuyorduk en çok görüşmediğimiz zaman 1-2 aydı ve geldiğinde de kalırdı 1 haftadan fazla görüşürdük. Kısacası çok seviyordum ben de o da. 1 yıldan fazla zaman beraberdik birçok şey yaşadık birçok sey paylaştık ve ilk defa bi adamı "olgun" olarak tanımlayabiliyordum. Herşeyi çok güzeldi.
Çok sevgi doluydu. Fazla kaptırdım yazmaya ablacım galiba neyse olaya geliyim. Geçen sene ailemde kötü şeyler olmaya başladı hastalık üstüne hastalık geldi. Dedem düştü beyin kanaması geçirdi ondan sonra hep yatakta bakıma gerek duymaya başladı demansa girip kendini falan tanımazdı bizi tanımazdı geceleri uyumaz kendi kendine konuşurdu. Annemle yaşıyorum ben babamı kaybettim 5. sınıfta dedem de bizle yaşıyordu annem bakım evine falan vermez kendi bakar zaten vermesin de evimizde bakıyorduk. Ama kaldırak falan gerekiyordu zor oluyordu o yüzden bi de yardımcı kadın bulduk tabi onlar da çok sorun yarattılar habire kadın değişti olmadı vs. Annem de ben de yıprandık iyice. Dedem çok kötüydü çünkü geceleri kendinde olmadığı için bağırıp dururdu kaldırın beni gidicem benden tut kendini askeriyede bilmem ne de görmesine kadar. Kendini yataktan atar biz başında nöbetçi düşmesin bişey olmasın diye vs çok yıprandım ben de. Sonra dayım geldi üstüne pankreas kanseri oldu. Ona üzüldüm. Ardından eniştem düştü aynı dedem gibi oldu. Kısaca zor zamanlar geçirdik. Ve bunlar da hep sevgilime yansıdı ben kendi halimden çıkmıştım çok fevrileşmiştim. Beni olgunluğumla seven adamdan kendimi soğuttum. En ufak kavgamızda ayrılalom demeye başladım. Sonra pişman olup geri dönmeye çalıştım. En kötü ayrılığımızda 1 hafta falan konuşmamıştık hep dayanamadık çok seviyorduk çünkü o da anlıyordu beni sağolsun alttan alıyordu. Ama bundan sonra bana bitsin dersen kesin biticek artık ne kadar sevsem de dedi. 1-2 kere daha kavga ettik dilimin ucuna kadar geldi yine demedim ama bi kere dedemi hastaneye kaldırmak için geldiler yemek yemiyordu uyumuyordu serum takılacaktı. O sırada da sevgilim bana bikaç saat mesaj atmamış diye dedemi sedyeyle götürürlerken kendi kendime bi garip oldum şu an benim yanımda olması gerekirken bi mesajla dahi olsa bana yazmadığı için haberi bile yok diye düşündüm kızdım ona. Çok yanlış yapmışım halbuki kızdığım sebep ne bikaç saat bana yazmadı. Çok saçma..... Çok çocukça... Ona kızdım niye yazmıyo diye tartıştım ve dinlemeden bitirdim kötü günümde yanımda olmayanın iyi günümde de işi yok dedim. O gün bugündür barışmadık. Ne mesajlar attım sonrasında kendimi affettirmek için yaşadığım şeylerin beni çok yıprattığını o yüzden böyle olduğumu anlatan ama nafile o bi daha bitti dersen kesin bitecek demişti ben de bu dediğini kaç defa çiğnememe rağmen bu son yapışımda bitirdi. Ve ben sonrasında kendime gelemedim nasıl böyle birşey yaparım aşık olduğum adama nasıl böyle çocukluk yaparım diye kendimi yedim bitirdim. Onu kaybetmenin acısı da cabası. Öğrendim ki o da çok acı çekmiş sonrasında ama geri dönmedi. Kendi de söyledi zaten artık olmaz bizden dedi. Beni sevdiğini dahi söylemişti bir mesajında barışmaya çalışırken ben... Ama bunlara rağmen biliyorum ki artık olmaz demişti...
Kaç zaman oldu unutamadım işte belki de suçluluk duygusundan bilmiyorum. Çok uzun yazdım ablacım moralini de bozdum kusura bakma ya
Son düzenleme:
