• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çok çabuk ağlayanlar...

nhltrk paylaşım için teşekkürler çok güzelmiş daha önceden okumuştum bunu :))

bende çok çabuk ağlarım yaa aslında bu zayıflık değil yaa insanın doğasında olan bişey.
bazıları soğukkanlı olur bazılarıda bizim gibi sulugözlü işte yapacak bişey yok :)

benim gözüm dolsa bile herkes anlar çünkü gözlerim acayip kızarıyo hemen kendimi ele veririm. bende sevmiyorum böyle herşeye ağlamayı ama kendimide tutamıyorum.
 
merhaba kızlarsenağlama bende 8 aylık evlıyım eşim e bazen sınır oluyorum coraplarını bıle ben kaldırıyorum soonra aglama kırızıne gırıyorum veya 2 gun hep aglıyorum o ne derse desın bana batıyo ama onu cok sevıyorum alsanaalsanasmile ona bazen bı gecırsemde rahatlasam dıyorum yıne aglıyorum ne yapcam bana akıl verın yoksa delırcem
:oklava:
 
canım henüz 8 aylık evlisin ve eşimin her hareketi batıyor diyorsun bu çok garip geldi bana çünkü daha yeni bir evlilik..bence eşinle aranızda bir sorun var yani sen bişeyden dolayı yada bir konuyla alakalı eşine kızıyosun o yüzden her hareketi batıyordur diye düşünüyorum
çünkü bende öyle oluyorrr eğer erkek arkadaşıma gıcık olmuşsam içten içe dertlenmişsem her hareketi batar bana sanırım senınkıde öle bişi
 
nefrett ediyorum bu huuuyumdan ya..hemenn herşeye ağlarım hemenn
birisiylee polemiğe girimmm ben haklı olsamda hemen gözlerim dolar konuşamam,sesim garipleşir..
nasıl yenebılırım bunuuu
 
Ben ya bennn.. hiç olmaması gereken yerde nasılda dolar o gözler yaa resmen savaş veririm kendimle akmasınlar diyee..
Azcık daha odunsu olsaydım keşkee benimki bayan olmaya özgü bşyide geçmiş durumda yani sulugözün tekiyim nefret ediyorum bu huyumdan :(
 
ben hep çabuk ağlayan bir insanım ama bu ara daha çok olmaya başladı. öyle bir geçer zaman ki diye bir dizi başlamış. ne zaman denk gelse ağlamaya başlıyorum. eşimle tartışıyoruz bu yüzden ama durduramıyorum kendimi. bundan 10 yıl öncede pokeman diye bir çizgi film vardı ona bile ağlıyordum ben yaaa mafoldumben
 
konu aşksa pembe diziyse kavuşamamaksa hemen ağlayabilirim :))
 
bende küçük oğlumu kaybettikten sonra herşeye ağlayan biri oldum..
nefret edilecek bir durum bu..
 
Bende önceden herşeye ağlardım ama insan daha büyük sorunlar yaşayınca artık küçük sorunları ciddiye almıyor
Bende alınganlık çoktu biri ters bişey derse alınır ağlardım hep hata benim yüzümnden derdim ama zaman içinde her olayda hatanın benden olmadığını anladıkça ağlamalarım azaldı
İnsan karşısındakine tepki gösteremeyince kendine yenilip ağlıyor
Neden ağladığınızı sebeplerini ne yapabileceğinizi yazın ve uygulayın
 
evt kızlar bende çok sulu gözüm eşiminde sinirlenir hemen ağla der farkettimde ağlamak insanı küçük düşürüyo bir başkası için ağlayınca hepimiz güzel kadınlarız neden ağlayalım ki yenik düşelim karşımızdaki insana herkez kendini savunsun bence bende size kardeş tavsiyesi kaydirigubbakcemile3
 
bende bu konuyu arıyordum canım ama hiçde iyi değilim çünkü son zamanda daha sıklaştı neden yok eve girmek istemiyorum kapıya kadar gidiyorum içeri girince bi sıkıntı daha kapıdan girerken başlıyorum ağlamaya ama biliyorum bundan bir kaç sene öncede böyleydim ssakinleştirici falan kullanmıştım artık ağlamıyorum diye sevinmiştim ama yine ve çok ağır olarak başladı
ailem babam olmasada annem çok karışıyo oturuyorum niye oraya oturdun onu niye öyle yaptın bizi dinlemedin güzel bi işin yok saçın kötü elbisen olmmaış hep başkaları onun gözünde yüksekte akşamda teyze oğlu gelini bizde gelin eltisini anlatılyo hararetli hararetli bende eniştemin yanında oturuyorum enişte keşke çekirdek alsaymışız dedim oda güldü geç oldu dedi annem çıktı kız lafını anlatırken bu saatte ne çekirdeğiymiş falan filan bbende anne bimiyosun niye öyle konuşuyosun dedim suç oldu yattım öbür odadan bağırıyo bana ya ben napım çok mu istedim böyle olmayı ama artık kaldıramıyorum bende küçük değilim ki 25 yaşındayım benden küçükleri dinlerde ben ne konuşsam suç eskiden çok konuşurdum her zaman kızardı bana sus her lafa girme diye bende bende sustum artık susuyorum şimdide hiç birşey konuşmuyomuşum dertleşmiyomuşum ben nasıl anlatayım kime söliyeyim içime ata ata şimdi ota ...oka ağlar oldum allah aşkına siz söyleyiin ben napayım çok uzun oldu ama 7/24 ağlıyorum kimseye birşey anlatamaz oldum kelimeler boğazımda düğümleniyo bir kardeşim var 15 yaşında 3 lafından 2si evlende git oluyo küçük olsa çocuk dersin karşılık vermiyorum ama susmuyo bütün arkadaşlarım haftada 3 kere dışarı çıkar ortamları var ben aylarca çıkamam arkadaşım sahile inelim dedi desem olmaz aman napcan saat 8 olmuş der 7 olmuş der bu saattten sonra aşşamı inilir olur arkadaşım yok diye kızıyo ama bütün arkadaşlarımı beyenmeyen onlarla görüşme deyen de kendisiydi çalışırken yanıda benim yaşlarımda bir kız vardı yanında yok o bankacı bulmuş senmde hala bişey yok koca güne bankalardasın birini bulamadın bak o nerelerde ama yine buldu onu yaptı bunu yaptı bu yüzden çevremde kimse kalmadı işe git gel yemek hazırla bulaşık yıka yat uyu sabah kalk yine iş bir tek izin günüm var pazar günü ondada temizlik akşam oluyo son zamanlarda sanki ben gidersem herkes hıuzurlu olucakmış gibi geliyo çıkar yol bulamıyorum allah aşkına yol gösterin o kadar doluyum ki mafoldumben



ben de aynen senin gibiyim.annemle aramızda iletişim yok.hiç bi derdimi anlatamam anneme,onunla oturup biraz sohbet de edemem hiç.annesiyle arkadaş gibi olabilen,ona her derdini anlatabilen arkadaşlarıma imrenirim hep.hatta bana ilk defa bi arkadaşım annesiyle oturup dertleştiğini söylediğinde çok şaşırmıştım annelere dert anlatılır mı arkadaş gibi olunabilir mi diye.herkesin annesini benimki gibi sanıyodum.özellikle ergenlik dönemindeyken çok kötüydüm.en ufak bişeye saatlerce ağlardım.annem de beni ağlarken gördüğü halde hiç sormazdı neden ağladığımı,yediğin önünde yemediğin arkanda ağlıycak neyin var bizim yerimizde olsan napcaksın derdi bana hep.bana bi derdim olabilme şansını bile vermezdi yani.büyüdükçe annemin sadece bana karşı diil herkese karşı böyle olduğunu,kimseye sevgisini gösteremediğini fark ettim,o yüzden onun yapısı böyle diye onu böyle kabul etmeye ve artık sorun etmemeye karar verdim.ama bence insan kendi annesine derdini anlatamadığı zaman başka hiç kimseye anlatamıyo.yıllarca hep içime derdimi attım dertlerimi,en yakın arkadaşım dediğim insanlara bile anlatamadım hiç bişey. şu an da sadece sevgilime anlatabiliyorum ama ona anlatırken bile rahat olamıyorum.derdimi anlatmaya alışkın olmadığım için mesela onunla tartıştığımızda hiç bişey söyleyemiyorum hemen ağlamaya başlıyorum.bazen de gece yatıp da hayal kurmaya başladığımda nedense hep sevgilimle aramızda sorunlar çıktığını ve ayrıldığımızı hayal ediyorum,ve bu gerçek olmayan şeylere ağlıyorum bi de.sevgilim de çok kızıyo bu huyuma resmen kendine mutsuz olmak için sebep arıyosun diyo.napıcam ben nasıl düzelicem bilmiyorum.

offfff çok doluymuşum ben de,çok uzun yazmışım.okurken sıkılırsanız özür dilerim
 
Back