önceki konularımdan bilen bilir.hamileyim ve kız diye eşimle çok sorun yaşadım. eşim zaten sorunlu biri anlayacağınz gibi. annem uzakta doğum için yanıma geldi.şimdi doğumu bekliyoruz.eşim çok kaba. annemin yanında beni azarlıyor bağırıyor.aslında bi işi yapamayınca kendine kızmış oluyor ama bana bağırıyor da diyebiliriz.haliyle annem sinir oluyor.sürekli bana eşimi kötülüyor. niye böyle yaptı.niye şöyle yaptı.benm oğullarım olsa böyle yapmazdı vs vs..işte kaç yıl evliydinz çocuğunz olmamıştı keşke çocuk olmadan ayrılsaydınz falan diyo.yani içimde zerre kadar çocuğuma ilgi kalmadı.bunu yazarken bile çok üzülüyorum.ne yapacağımı şaşırdım.acaba çocuk doğunca boşansam mı bi de kredi çekmiştik ev için.aslında iyi biri ama bana çok ilgili değil.bazen çok iyi bazen dayanılmaz kötü.yani şu doğumda ölsem bari diyorum artık çok bunaldımm.bense ona çok ilgiliyim, öksürse hastamısın derim hemen.benm o kadar sevgime karşılık görememek de beni çok yıprattı.bi de annem gerçekleri yüzüme vurması beni resmen öldürüyor.kendimi çok değersiz hissediyorummm.buraya yazma nedenim de rahatlamak için çünkü sürekli gözlerim çeşme gibi.içimi dökmek istedimm
(
ben de kaç kere dedim biz seni seviyoruz bebeğim diye. inş unutmuştr dünkü ruh halimi. takmıyorum valla annemle eşimi.anneme de dedim bari sen sus.yanıma doğuma geldin hiç moral olmuyosun diye.şimdilik iyiler bakalım.bir an önce doğurmak ve bebeğimi kucağıma almak istiyorum. 
yorumlarınız için teşekkürler kızlar 
