- 19 Ağustos 2009
- 498
- 4
merhaba arkadaşlar,benimde sizlerle paylaşmak istediğim bir sorunum var.
ben ortaokul ve lise döneminde başarılı bir öğrenciydim. Ailem kendi imkanlarının çok çok üzerinde şartlarla okuttular beni. Ünv kazandım ancak büyük bir şehirde değilde,küçük bir şehirde okudum. hayalim başkaydı ama ben kamu yönetimi tutturdum. Ailem tabiki sevindi ve yine maddi olarak desteklerdiler beni.
Bu arada babam işinden kaynaklanan sorunlar yüzünden (stres,,,) sağlığını kaybetti ve ben 3. sınıftayken rahatsızlandı. doktorlar bypass olması gerektiğini söylediler ancak babam ilk etapta kabul etmedi ve 1 yıl gibi tedavi olmadı. ben evde değildim,başka şehirdeydim. her an babamı kaybedebileceğimiz korkusuyla yaşıyordum. annemde yıllardır zaten rahatsız. ben tek çocuğum. onlara ne oldu? ne olacak ?ölecekmi babam? diye düşünmekten panik atak geçirdim.bilmiyorumki smile babamın onca telaşına benim hastalığımda eklendi. Zavallı annem hem benimle hem babamla uğraşıyordu. bu dönem maddi manevi çöktük tabi.akannehir bu arada okula da gereken önemi veremedim ve okulum uzadı. ben 1,5 yıl tedavi gördüm . Yeşil reçeteli ilaçlar kullandım. babamda ameliyat oldu( bilirsiniz kalp ameliyatı zor bir ameliyat) . ve bu dönemi güç bela atlattık.
babam ameliyat sonrası emekli oldu.
Ben okulu 3 sene uzatarak bitirebildi. tabi bu durum birçok şeyin sonu oldu. öncelikle okulda kalmayı düşünüyordum ancak dersleri ucu ucuna verdiğim için not ort düşüktü. okul bitince de hemen eve dönmek istedim. annemlerden ayrı kalmak istemiyordum.
ancak okul bittikten sonrada hemen iş bulamadım. Her iş görüşmemde okulun uzama sebebi önüme dikildi. doğru düzgün iş bulamadım. 1 yıl sonra (bu arada yaşımda 26 oldu) şu piyasada çokca ilanı olan satış işlerinden birine girdim. işimi sevmiyordum ancak çalışmalıydım. satış işi tabiatıma uygun değildi. başka bir işe girdim çağrı merkezi gibi bir yere. bu arada evlendim. ancak maddi olarak maaşım çok az olduğu için ailemde destek oldu. ama onlarda yıllardır zaten borç içindelerdi. evlendikten1,5 yıl sonra iş yerinin mesaisi yüzünden ( neredeyse haftanın 7 günü çalşıyordum,hafta için 10:30 da eve geliyordum) işten ayrılmak zorunda kaldım. bu arada diğer konumdan hatırlayanlar olacaktır. endometriosis kistim yüzünden ameliyat oldum ve acil bebek dedi doktorlar . aşılama falan denedik ama olmadı. tek imkan tüp bebekmiş. onuda şu anda maddi sebebler yüzünden erteledik.
Sonuçta birkaç ay sonra 30 yaşında olacağım. elimde net bir mesleğim veya uzmanlık alanım yok. ne aileme bunca yıllık emeklerinin karşılığında yardım edebiliyorum, ne de kendi ailemde maddi olarak huzur bulabiliyorum. Annemlerin onca sağlık sorunu içinde birde borçla uğraştığını görerek kahroluyorum. Arkadaşlarım kariyer basamaklarını hızla tırmanırken ben çok istediğim halde bir iş bulamıyorum. en basitinden bebek sahibi bile olamıyorum kendi kendime.. Allahtan çok sevdiğim bir eşim var ancak onunla da bu maddiyat vs gibi konular yüzünden aramız açılacak diye ödüm kopuyor.
Geleceğe hiç iyimser bakamıyorum. Özellikle aileme karşı vicdan azabım hat safhada.onların emeğini boşa çıkarmışım gibi geliyor. Beni lise döneminden tanıyan,yıllarca görüşmediğim kişiler şu anda bulunduğum duruma inanamıyor. Herkes benim çok iyi yerlerde olacağımı bekliyormuş, sen hep başarılıydın diyorlar.
Hayatım ellerimden kayıp gidiyormuş gibi hissediyorum ve Ne yapacağımı hiç bilmiyorum mafoldumben
ben ortaokul ve lise döneminde başarılı bir öğrenciydim. Ailem kendi imkanlarının çok çok üzerinde şartlarla okuttular beni. Ünv kazandım ancak büyük bir şehirde değilde,küçük bir şehirde okudum. hayalim başkaydı ama ben kamu yönetimi tutturdum. Ailem tabiki sevindi ve yine maddi olarak desteklerdiler beni.
Bu arada babam işinden kaynaklanan sorunlar yüzünden (stres,,,) sağlığını kaybetti ve ben 3. sınıftayken rahatsızlandı. doktorlar bypass olması gerektiğini söylediler ancak babam ilk etapta kabul etmedi ve 1 yıl gibi tedavi olmadı. ben evde değildim,başka şehirdeydim. her an babamı kaybedebileceğimiz korkusuyla yaşıyordum. annemde yıllardır zaten rahatsız. ben tek çocuğum. onlara ne oldu? ne olacak ?ölecekmi babam? diye düşünmekten panik atak geçirdim.bilmiyorumki smile babamın onca telaşına benim hastalığımda eklendi. Zavallı annem hem benimle hem babamla uğraşıyordu. bu dönem maddi manevi çöktük tabi.akannehir bu arada okula da gereken önemi veremedim ve okulum uzadı. ben 1,5 yıl tedavi gördüm . Yeşil reçeteli ilaçlar kullandım. babamda ameliyat oldu( bilirsiniz kalp ameliyatı zor bir ameliyat) . ve bu dönemi güç bela atlattık.
babam ameliyat sonrası emekli oldu.
Ben okulu 3 sene uzatarak bitirebildi. tabi bu durum birçok şeyin sonu oldu. öncelikle okulda kalmayı düşünüyordum ancak dersleri ucu ucuna verdiğim için not ort düşüktü. okul bitince de hemen eve dönmek istedim. annemlerden ayrı kalmak istemiyordum.
ancak okul bittikten sonrada hemen iş bulamadım. Her iş görüşmemde okulun uzama sebebi önüme dikildi. doğru düzgün iş bulamadım. 1 yıl sonra (bu arada yaşımda 26 oldu) şu piyasada çokca ilanı olan satış işlerinden birine girdim. işimi sevmiyordum ancak çalışmalıydım. satış işi tabiatıma uygun değildi. başka bir işe girdim çağrı merkezi gibi bir yere. bu arada evlendim. ancak maddi olarak maaşım çok az olduğu için ailemde destek oldu. ama onlarda yıllardır zaten borç içindelerdi. evlendikten1,5 yıl sonra iş yerinin mesaisi yüzünden ( neredeyse haftanın 7 günü çalşıyordum,hafta için 10:30 da eve geliyordum) işten ayrılmak zorunda kaldım. bu arada diğer konumdan hatırlayanlar olacaktır. endometriosis kistim yüzünden ameliyat oldum ve acil bebek dedi doktorlar . aşılama falan denedik ama olmadı. tek imkan tüp bebekmiş. onuda şu anda maddi sebebler yüzünden erteledik.
Sonuçta birkaç ay sonra 30 yaşında olacağım. elimde net bir mesleğim veya uzmanlık alanım yok. ne aileme bunca yıllık emeklerinin karşılığında yardım edebiliyorum, ne de kendi ailemde maddi olarak huzur bulabiliyorum. Annemlerin onca sağlık sorunu içinde birde borçla uğraştığını görerek kahroluyorum. Arkadaşlarım kariyer basamaklarını hızla tırmanırken ben çok istediğim halde bir iş bulamıyorum. en basitinden bebek sahibi bile olamıyorum kendi kendime.. Allahtan çok sevdiğim bir eşim var ancak onunla da bu maddiyat vs gibi konular yüzünden aramız açılacak diye ödüm kopuyor.
Geleceğe hiç iyimser bakamıyorum. Özellikle aileme karşı vicdan azabım hat safhada.onların emeğini boşa çıkarmışım gibi geliyor. Beni lise döneminden tanıyan,yıllarca görüşmediğim kişiler şu anda bulunduğum duruma inanamıyor. Herkes benim çok iyi yerlerde olacağımı bekliyormuş, sen hep başarılıydın diyorlar.
Hayatım ellerimden kayıp gidiyormuş gibi hissediyorum ve Ne yapacağımı hiç bilmiyorum mafoldumben