- 27 Aralık 2013
- 1.038
- 979
- 208
- Konu Sahibi haziran0806
-
- #1
Öncelikle Herkese Merhaba,
Benim 6 yaşında ilkokula başlayan bir kızım var. Geçmişten gelen sosyal korkuları bugüne kadar yerini bambaşka duyguları alarak devam etti. Önceleri parka gitme korkusuyla başladı. Sonraları çekingenlik ürkeklik çocuklara yaklaşamamayla devam etti. Ve lafı uzatmayacağım bu yıl 1.sınıfa başladı e haliyle kızımı tanıyorum karşılaşacağım şeyleri de az çok tahmin ederek okul açılmadan önce durumumuzu okul Müdür yardımcısına anlattık uygun ve bizi anlayan bir öğretmenle yolumuza devam etmek istediğimizi söyledik. Öğretmenimiz çok şükür ki anlayışlı özel olarak kızımla ilgilenip sınıf için etkinliklere katılması konusunda çaba harcıyor fakat tabiki gözlemi kızımın çocuklarla sosyal iletişim sorunu üst seviyede ve biz sorunu çözebilmek adına profesyonel destek almaya başladık.
Gelelim yaşadığımız sorunlara belki toplum içinde bir kesimin hiç önemsemeyeceği hatta ne var ki çocuk bu sessiz uslu diye adlandırıp üstünü örteceği bi durum olarak görünse de; sanıldığının aksine büyük bir zorluk karşısındayız! 6 yaşındaki bir çocuğun kendi yaşıtlarından korkması , ürkmesi, çekinmesi, artık ne derseniz sosyal iletişim bozukluğu yarattı. Kendi yaşıtlarıyla konuşamıyor. Kendini kendi yaşıtlarına ifade etmekten çekiniyor, toplu çocuk ortamlarında asla bulunmak istemiyor, daha sessiz ve güvenli yerde bulunmayı tercih ediyor. Daha çok bireysel arkadaşlıklardan hoşlanıyor. Büyüklerle ilgili hiçbir problemi yok konuşuyor, cevap veriyor, çekinmiyor, ürkmüyor, Bizim asıl meselemiz kendi yaş grubu!! Önceleri anlamlandıramadık belki de geç kaldık destek alma noktasında... Kendi yaşıtlarında hep karşı taraftan bekliyor teklifi! Konuştuğumuzda ya reddedilirsem ya gelmezlerse ya oynamazlarsa ya konuşmazlarsa ya kaybedersem kafasında bu kötü düşüncelere hapsolmuş durumdayız.
Aranızda bu durumu yaşayan anneler var mı? Nasıl bir yol izlediniz??? Görüşlerinizi bekliyor olacağım???
Benim 6 yaşında ilkokula başlayan bir kızım var. Geçmişten gelen sosyal korkuları bugüne kadar yerini bambaşka duyguları alarak devam etti. Önceleri parka gitme korkusuyla başladı. Sonraları çekingenlik ürkeklik çocuklara yaklaşamamayla devam etti. Ve lafı uzatmayacağım bu yıl 1.sınıfa başladı e haliyle kızımı tanıyorum karşılaşacağım şeyleri de az çok tahmin ederek okul açılmadan önce durumumuzu okul Müdür yardımcısına anlattık uygun ve bizi anlayan bir öğretmenle yolumuza devam etmek istediğimizi söyledik. Öğretmenimiz çok şükür ki anlayışlı özel olarak kızımla ilgilenip sınıf için etkinliklere katılması konusunda çaba harcıyor fakat tabiki gözlemi kızımın çocuklarla sosyal iletişim sorunu üst seviyede ve biz sorunu çözebilmek adına profesyonel destek almaya başladık.
Gelelim yaşadığımız sorunlara belki toplum içinde bir kesimin hiç önemsemeyeceği hatta ne var ki çocuk bu sessiz uslu diye adlandırıp üstünü örteceği bi durum olarak görünse de; sanıldığının aksine büyük bir zorluk karşısındayız! 6 yaşındaki bir çocuğun kendi yaşıtlarından korkması , ürkmesi, çekinmesi, artık ne derseniz sosyal iletişim bozukluğu yarattı. Kendi yaşıtlarıyla konuşamıyor. Kendini kendi yaşıtlarına ifade etmekten çekiniyor, toplu çocuk ortamlarında asla bulunmak istemiyor, daha sessiz ve güvenli yerde bulunmayı tercih ediyor. Daha çok bireysel arkadaşlıklardan hoşlanıyor. Büyüklerle ilgili hiçbir problemi yok konuşuyor, cevap veriyor, çekinmiyor, ürkmüyor, Bizim asıl meselemiz kendi yaş grubu!! Önceleri anlamlandıramadık belki de geç kaldık destek alma noktasında... Kendi yaşıtlarında hep karşı taraftan bekliyor teklifi! Konuştuğumuzda ya reddedilirsem ya gelmezlerse ya oynamazlarsa ya konuşmazlarsa ya kaybedersem kafasında bu kötü düşüncelere hapsolmuş durumdayız.
Aranızda bu durumu yaşayan anneler var mı? Nasıl bir yol izlediniz??? Görüşlerinizi bekliyor olacağım???