ben de öğretmenlik mezunuyum ama evde oturmaktayım.atanacağımı da hiç hayal edemiyorum.ders çalışamıyorum ve artık çalışmak da istemiyorum.bazen gidiyim dersanelere haftasonları ben burada parasız çalışmak istiyorum diyim diye aklımdan geçiyor.dün panikatağım geldi.gitmişti 1,5 yıldır filan pek yoktu.geceye doğru artan mide ağrısı,yanması gibi biliyorum psikolojik,sanki kafamdan biri bastırıyor,ellerim kelepçeli,çoraplarım bile sıkıyor gibi..hep ertelemişim gibi isteklerimi.hep cesaretsiz,evinde,kabuğunda..dışarı çıkamaz,bakkala bile inemez.sadece çocuklarım değil elbet buna engel evde oturup her sene sınava öylesine girmek..yaş geçiyor elde ne var.Allah a şükür şükredecek çok şeyim var ama kendi içimdeki cesaretsiz kadın..sorun burda..eşim çok yardımcı,adamın canı çıkıyor hem işte hem evde yatana kadar çalışıyor biliyorum.biliyorum ama ben de ne yapayım kim kimse yok,o gelmezse evden adım atamam,havalar berbat,bir kişi kapımı çalmaz,gelmez,çağırsa bile ben 3 çocukla kimseye gitmek istemem..işte öyle..buna şükür.bin şükür..