Ah be filmdelisi içimi acıttın. Aynı şeyleri hissediyorum. 2. Çocuğum doğduğundan beri hissettiğim pişmanlık, yetememe duygusu. Benim iki çocuğum var ama çocuklarımın tek annesi. Ve ben ne yaparsam yapayım birini ihmal ediyorum.Büyüğümü tamamen ben, ikinciyi bakıcı büyüttü diyebiliriz.
Daima yanımda kim varsa küçüğün bebek arabasını o sürdü, üstünü başkası giydirdi vs.
Çünkü dediğiniz gibi temel bakımı hariç hiçbir şey yapmadım ben ona, elbet yanındayım, kucağımda ama uyuturken bile büyüğü ben masal okudum, küçüğe babası.
Büyük de sorunlu olduğundan 4 yaşına kadar kucağımda, bana yapışık yaşadı, kimseyi kabul etmedi.
Pandemi sürecinde büyük 4, küçük 3 idi ve bana küçüğüm şöyle bir cümle kurdu ‘sen git babam gelsin, sen abimin annesisin’.
Bendeki dönüm noktası bu, çok haklıydı.
Çok da ağladım bu cümleye, birini söndürmeye çalışırken diğerini kendimce etmesem de onun bakış açısında nasıl ihmal ettiğimi gördüm.
Ve o günden sonra kıskansa da çatlasa da herkese tembih ettim, gözünün önünde sevilecek, öpülecek, öncelik küçüğe verilecek diye.
Çok çocuklu annelik daima üzülmek, ya birine ya diğerine:)
Sabırlar diliyorum.
Bak İstanbul’a gittik geldik geçen hafta. Büyük kızın oto koltuğu var. Mümkün değil onda durmadı. Ben küçüğü kucağımda uyuttum. Büyükte yanımıza yere yattı.
İnşAllah sizin gibi benzer bir durum yaşamayız. Bende işte sizin gibi tecrübeli annelerden akıl almaya uğraşıyorum. Bir şekilde denge kurmayı başarırım inşAllah.
Forumda çoğu kadın herşeyin en doğrusunu yapan, çok mükemmel anne gibi lanse ediyor kendini. Senin şu samimiyetin, yetemediğin yerde bunu dürüstçe paylaşman inan benim için çok kıymetli. Teşekkür ederim