Çocuk nasıl yetiştirilir?

duruguzel

Only positive vibes 💕
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
17 Mart 2021
7.422
24.503
298
Antalya
İyi günler arkadaşlar.
Pek çoğunuz biliyor. Biri 16 aylık, diğeri 3 aylık iki kızım var. Büyük olanla son zamanlarda ciddi sıkıntı yaşıyoruz. Kıyafetini değiştirirken kendini yerlere atıyor, komidinlere çıkmaya çalışıyor, vara yoğa ağlıyor, sürekli hırçın, enerjisini atamıyor…
Ben nasıl çocuk yetiştirilir bilmiyorum. Kendi iç güdülerimle hakaret ediyorum. Bana yol gösteren bir büyüğüm yok. Burda tecrübeli anneler var. Çocuk gelişimi kitaplar okumuş arkadaşlar var. Bunun yolu nedir acaba? Biz babasıyla “yapma, etme” diyoruz ama gözümüzün içine baka baka istemediğimiz şeyleri yapmaya devam ediyor.
Bu dönem normal olarak böyle mi devam edecek yoksa başka alternatif bir yol var mı? Kendi yeğenlerimden gözlemlediğim okul çağına kadar bir disiplinleri yoktu. Okula başlayınca sakin, uslu, söz dinleyen çocuklar oldular.
Şimdiden cevaplarınız için teşekkür ederim
 
Valla dogal Bi süreç 17 ay gibi 2 yaş sendromuna giriş yapıyor çocuklar benlik duygusu oluşuyor inat etmeler vs normal yani çözüm olarak sadece anlaşma yoluna gidin çocuk anlaşmaya hep hazırdır mesela sehpaya çıkma demek yerine dur ben Bi yastık koyayım yere sen onun üzerine çık o daha güvenli sehpadan düşebilirsin gibi engelleyin sürekli dur yapma hayır derseniz dinlemiyor çocuklar benimki 29 aylık erkek çocuk daha hareketli oluyo koltukların üzerine çıkıp bizim üzerimize atlıyor inat vs çok arttı son zmanda bazen anlaşmaya gidiyorum bazen de izin vermiyorum aglayıp sakinleşene kadar kriz geçiriyor sakinleşince sarılıp düzeltiyoruz çocuk büyütmek için net çizgiler söylenemez her çocuk kendine özel bize olumlu olan sizin çocugunuz için uygun olamaz her çocukta anne de bişeyler ögreniyo zamanla göreceğiz nasıl çocuklar olacaklar
 
Kafasikarisikbirisi evet dediklerin çok doğru. Biz “yapma, etme” dedikçe inadına yapıyor. Benim kızım böyle hırçın olmasında kardeşinin doğumu da etkili sanırım. Düzenimiz tamamen değişti. 13 aya kadar ben sadece büyük kızımla ilgileniyordum 7/24. Kardeşi doğunca haliyle ikiye bölünmek zorunda kaldım. Krize girercesine ağlamak bizde de var. O zaman kendi haline bırakıyoruz. Sırf sussun diye istediğini yaparsakta önüne geçemeyiz diye düşünüyoruz. Bizde deneye yanıla bir yol tutturacağız gibi görünüyor
 
Benimkinin de kardeşi var 9 aylık o da araları 20 ay zaten bu durumlarda kardeş de etkili
 
benimki 2 buçuk yaşında. 15-16 aylıkken ilk ağlamaları başlamıştı. başkasının elindekini isteme, alamayınca ağlama, parktan çıkmam diye tutturma, istediği çekmeceyi açamayınca tutturma, her şeye benim deme... bunlar normal ama bence sizin bocalamanız da normal. ben de 10 gün ne olduğumu anlamamıştım. prize dokunulmaz, makasla oynanmaz gibi kurallar vardı ama onlar dışındakilerde ısrarcı olmadım. oyuncağını yıkama bahanesiyle elini yıkar 20 dk üstünü ıslatmasına göz yumar, sonra oyunla üstünü değiştirirdim. her şeyi oyuna vurmaya çalıştım, yemek sandalyesine oturmam deyince mutfakta yere örtü serip piknik yapıyoruz diye yerde yedirdim. ağlama krizine girince 1-2 dk ağlamasına müsaade ettim ama sonrasında dikkatini dağıttım.
2 yaş 3 ay civarı bir vites daha artırdı. Gerçek 2 yaş krizi buymuş. Dikkatini dağıtmak daha zor. Hayır deyince pazarlığa girişmek istiyor, istemediği şeyi yapmamak için sadece ağlamıyor artık duymazdan da geliyor, başka isteklerle süreci uzatıyor, vs. taktikleri çoğaldı yani. Bir de maalesef ağlama kapasitesi çok daha fazla. Yine oyun, tatlılık ana yöntem. Kitaplar işe yarıyor, mesela uyku, diş fırçalama vs ile ilgili kitaplar okuyorum. Faydası da oluyor. Kreşe gitmemek için üstümü giymem, ayakkabımı giymem diyor. Önce kıyafetini ona seçtiriyorum eğer işe yaramazsa açıkça yalın ayak ve pijamalı da olsa okula gideceğini söylüyorum, sert veya cezalandırıcı şekilde değil ama kararlı şekilde. 1-2 kez de gerçekten öylece götürdüm. Yapacağımı bildiği için süngüsü düşüyor. Zaten daha da ısrar ederse kırgınlık, hastalık gibi başka bir derdi var diye düşünüyorum. Ağlamaya bırakmak oğluma ve bana uygun bir yöntem olamadı, kendim sakinleştiğim anda onu da sakinleştirmeye çalışıyorum.
Sizin küçüğünüz de var tabi, birçok açıdan durumunuz çok farklı olabilir. Kolay gelsin.
 
Evet Beyza hanım, benzer şeyler yaşıyoruz. Biz başlangıçtayız demek ki Kitap okuma aktivitemiz yok bizim. Onu deneyeceğim. Bakalım dikkatini çekecek mi?
Siz kaç yaşında kreşe verdiniz acaba? Kreş gelişimi için olumlu oldu mu? Biz çocukları paylaştık. Eşimle evde bakıyoruz. İkimizde işi bıraktık. Ben küçükten fırsat buldukça büyükle ilgilenebiliyorum. Bakıcı tutmadık, güvenemedik Ama bizde daha nereye kadar dayanırız bilmiyorum tabii.
 
2 yaşında başladı. Ben de bakıcıyla evde başbaşa bırakamadığım için kreşi tercih ettim. Gelişimine acayip katkı yaptı diyemem. 2 yerine 3 yaşında başlasaydı bir şey kaybetmezdi. Zaten sosyallik ve konuşma açısından iyiydi. Ama bakıcıyla gündüzü ekran ve uyku ile geçirme riski vardı. Benim kadar konuşup benim kadar gezdirmeyecekti. O yüzden kreş gelişimi açısından daha iyi oldu diye düşünüyorum.
 
2 yaş sendromu nerede görsem tanırım.
 
Allahım kolaylık versin inşallah arkadaşım.

Bir bebe ile ilgilenmek zorken iki bebe inanılmaz yoruyordur.

Uyku,banyo ve beslenme saatleri düzenli mi bilmiyorum. Benim en önemli kırmızı çizgilerim bunlar.

Bunlar dışında meyveyle,kitapla,şarkılarla oyalamaya çalışıyorum. Az daha büyüse hemen oyun grubu düşünüyorum. Bugün yetemediğimi düşündüm ben de.
 
Son düzenleme:
Kuzum işine yarar mı bilmem ama mahallenin en mutlu yumurcagı diye bir kitap var, Dr Karp ın. Ben mahallenin en mutlu bebeğini okudum, iyi geldi bize
 
Kolayliklar diliyorum İki cocugunuz da cok kucuk henuz. Bildigim kadarıyla anlatmaya calisayim. Buyuk cocugunuz da bebek henuz. Bebekler olumsuz cumleleri anlayamazlar. Bu sebeple sınır koyarken yapma, etme yerine "yapmak yok" seklinde soyleyebilirsiniz. Verdiginiz ornekle ilgili ise, yapmak yok deseniz bile yapmaya devam edecektir. Cunku aslinda bebeginiz size neler "yapabildiğini" gostermek istiyor. Bebeginizin oynayabilmesi icin guvenli alan olusturmaniz, hem onun enerjisini atmasina yardimci olur, hem de yaptigi seylere sınır koymus olursunuz. Bir diger sebep kardes kiskancligi olabilir. Bununla ilgili cocuk kitaplari da var fakat bebeginiz cok kucuk, onun anlayabilecegi sekilde uygulayabilirsiniz belki. Ben kucuk icin ne yaptiysam buyugune de yapıyordum, ama benim kızım daha buyuk 5 yasinda. Siz de deneyin isterseniz, ilgiyi dengelemeye calisin mutlaka fark olacaktir diye dusunuyorum. Kiziniz konusabiliyor mu bilmiyorum fakat, kendini ifade edemiyor olmak da bebeklerde gerginlige sebep oluyor. Eger konusmuyorsa, istegi varsa anlamaya calisip seni anladim bunu istiyorsun gibi onu anladiginizi dile getirin. Kızım icin bu yontemi konusmaya basladiktan sonra da kullandim ve sakinlesmesinde cok faydasini gordum.
 
Allah kolaylik versin canim.
Sadece istedigi seyler olmayinca aglama kısmına yorum yapabilirim.
Gecen hafta zirvesini gördük. Koşa koşa kendini yere atıp aglamaya basladi, ciglik atıyor, esyalari firlatmaya basladi, gozyaslari sel oldu. O gün kacinci defa aynisini yasadik bilmiyorum. Sadece izledim, hic tepki vermedim. Aglamasi yavaslayinca gidip sarıldım. Artik hep ayni seyi yapıyorum. Agliyor, aglarken onu sevdigimi ve ağlamasına gerek olmadigini anlatiyorum(umrunda degil). Sakinlesmeye baslayinca kucagima aliyorum. Sanki son bir haftadir bu davranisi azaldi gibi.
 
Bir oyun ablası mı bulsan canım haftada bir kaç gün bir kaç saat , parka falan götürür. Sen bebeği de al git diyeceğim ama büyüğü takip edemezsin .
 
Jane kızım henüz bir kaç kelime konuşuyor. Anlamsız bir şeylerde konuşuyor, biz anlamıyoruz. Dediğiniz gibi bize bir güç gösterisinde bulunuyor sanki. Komidine çıkıyor “Bakın ben bunu başardım” der gibi gözümüzün içine bakıyor. Elimizden bir şeyi alıyor, evim içinde dolanıyor. Dediğinizi yapacağım. “yapmak yok” diyeceğim.
İlgiyi şöyle dengelemeye çalışıyorum. Benim sütüm kesildi. Küçük olan mama ile besleniyor maalesef. Bu durum beni çok üzüyor ama elimden bir şeyde gelmiyor. Gün içerisinde küçük olanı babasına bırakıp büyük olanla bahçede dolaşıyoruz, markete gidiyoruz. Beraber vakit geçiriyoruz. O anlarda inanılmaz sakin, uysal. Ama ne zaman eve geliyoruz çocuğun içinden bir canavar çıkıyor
 
Panda ağladığında panik yapıyorum. Babası “git içerde ağla” diyor. Müdahale etmiyor. Sakinleşmesini bekliyor. Eşya fırlatması var bizde de. Ondan da korkuyorum. Kırılacak şeyleri de atıyor.
 
Bir oyun ablası mı bulsan canım haftada bir kaç gün bir kaç saat , parka falan götürür. Sen bebeği de al git diyeceğim ama büyüğü takip edemezsin .
Deryacım ben kendim götürüyorum. Küçük babasında kalıyor. Eşim işi bıraktı beraber bakalım diye. Öbür türlü onunda beraber hiç vakit geçirmezsem kendimi inanılmaz dışlanmış hissediyor. Ya biz kardeşi olunca mutlu olur sandık ama çocuğun psikolojisi şu an hiç iyi değil
 
Ya…

Bilmiyorum da babanın tepkisi normal mi?

Benim içim acıdı.
 

Panikleme canim. Muazzam bir aglama kapasiteleri var, yetiskinler gibi degiller birde odanda agla demek icin erken geldi bana? Kardesi oldugu icin ilgiyi kiskaniyor, birde iceri git demek onu daha cok incitiyor ve hircinlastiriyor olabilir mi?
esya firlatma bizde de var, nasil ogrendi bunu anlamıyorum. Ben sunu farkettim, tepki gosterdikce daha cok yapiyor. Atmak yok diyorum, atiyor. Bide beni cezalandiriyor. Halinin kapatmadigi kisimda taş var, gidip surekli oraya yatip suratima bakıyor. Bu arada bize disari cikmakta iyi geldi. Esin evde diye hatırlıyorum. Bebek arabasina koyup 2 saat gezdirse pamuk gibi olur bebiş.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…