Cocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen