Avm ye tövbe ettirdi,Allahim nasil kosup magazalara giriyor inanamazsiniz,tek tek raflari yere indiriyor,toplamaya yetişemiyorum,kucagima aliyorum tekme yumruk savuruyor,çıglik kiyamet...eşim bunlari sogukkanlilikla karşiliyor,düşerse umursamiyor düşe kalka büyürmüşYaptığınıza doğru-yanlış demek haddim değil. Ama aşırı kontrolcü olmanın hem ebeveyne hem çocuğa zor olduğunu ve iyi gelmediğini düşünüyorum. Düşecekse düser diyorum ben. Sert kendine zarar verecek ortam yoksa çimenlik alanda koşup düşebilir ki düşmenin ne oldugunu canini yaktığını öğrensin. Ben dur düşersin dedigimde dinlemiyor. Dusunce yavaş gidiyor, düşersem acır diyor. Suya da çamura da düsmesinde bir mahsur yok. Yedek kiyafet bez aliyorum yanima. Kirlenmeyi öğrenir oyle de. Orada uzerini yedeklerle degistirir, evde mis gb banyosunu yapyi mi ohh:)) ne zaman pesinde koşarsın dersen? Benimki de 22 aylik ama asiri hareketli degil. Yol kenarinda yanımdan ayırmam. Parkta surekli pesinde dolanırım. Salıncak çarpmasın, merdivenden yuvarlanmasın diye. Avm de serbest bırakırım, sadece gözümün önünden ayirmam, elinden tutmam, kendi dolanmasina izin veririm. Merdiven ve kapıda elimi tutar veya kucagima alirim. Sosyallesmek hem cocuklara hem anne babaya iyi geliyor. Hasta biri varsa( buyuk kucuk fark etmez) lütfen uzaktan sev derim. Yabanci veya arkadasim olabilir bu kisi. Cocugumun sagligindan onemli degil. O hasta atesler icinde yanarken benim icim kavruluyor, sevenin degil. Elbette gerekeni diyecegim. Surekli kontrolden ziyade belli yerlerde kontrolu babaya birakip gezmeden tat almaya calisin. Arada cocugu kendi haline birakin. Dun disaridaydik. Esim hesabi odemeye gitti. Ben icecegimi icerken kizimda iciyordu. Yanimda koltukta bu arada. Bardagi masaya koymak isterken sendeledi cenesi masaya carpti. Agladi gezdirdi esim sustu. Olacaksa dibinde de oluyor zaten. Kimse kimseyi suçlamadı. Anlık oldu ve tutamadım. Eğer çocuk düştüğünde esiniz suçlar sekilde davraniyorsa 3 saat yalniz birakin. Bunlar olağan seyler oldugunu anlasin.
Endise etmekte hastalanmasin diye kaygi duymakta haklisiniz ancakk bu asiri hal almissa ve cevrenizdekilerin cogundan uyari aliyorsaniz kaygi bozuklugu durumu diye bi sey var. Ve bu sıkıntılı birsey..Cocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
Ahh Allahim ben de o günleri cabucak göreyim,büyüdügünü okula başlayip akıllandigini lütfeeenmerhaba benim de sekiz yaşında bir kızım var çok yaramazdı hiçbir şekilde yerinde durmazdı aynı şekilde ben de çok pimpirikliydim aman bir şey olmasın aman düşmesin insanlarla konuşamaz olmuştum ama bu gayet normal bir şey çünkü umursamaz anne olmak daha kötü bence çocuk bu düşer dersin çocuk düşüyor ağzı burnu patlar bunada karşıyım açıkçası ama geçiyor biliyor musun herkesin burada yazdığı gibi Şu an kızım sekiz yaşında ikinci sınıfa gidiyor onu okula bırakıp istediğim arkadaşlarımla istediğim şekilde görüşebiliyorum üstelik bana işimde pek fazla destek olmadı yoğun çalıştığı için ve ben kimseden destek almadım annem yakın çağırmadım saçımı kestirmeye bile gitmedim senelerce kendime hiç zaman ayırmadım ama şu an çok mutluyum Kendimi ayırabilecek mi çok zamanım var
Şu an var ya hic o 2 gun gecmeyecek gibihepimiz ayniyiz bacim merak etme :) bi laf var ya analar daş yesin die :) hah iste bu durumlar icin ne dogru duzgun oturabilirsin ne yersin ama canlari sagolsun gozunu uzerinden ayirma sen yine de buyuyecekler iki gun sonra hepsi unutulur olduktan sonra ah vah demenin bir anlami yok saglikla buyusunler insallah.. ha olacakla ölecege care yok demisler engel olmazsin zaten biraz evham iyidir asiriya kacmamak sarti ile
evhamli ol cnm etraf kötü her seye engel olamasak da kazalara falan en azindan gozunun onunden ayirmamaya bak cocuk bu düşe kalka buyuyecek elbet abartmamak kaydiyla evhamli olmak iyidir.. benimkiler 3 yaşında ben evhamli diilim pek ama rahat da degilimŞu an var ya hic o 2 gun gecmeyecek gibicok kaygili evhamliyim hic durmuyor ki yerinde,nasil olmayayim
valla canım çok akıllanmıyorlar açıkçası.bu sefer büyük bir insanla çatışmalar yasıyorsun.okul oluyor okuma öğret öğrendi öğrenemedi yaptı yapamadı.yani kısacası canım çocuğun varsa derdin çoktur.allah korusun hepsini o ayrı .ama zaman cabuk gecer bu yazdıgını gelır okursun 8 yıl sonra döndüm siteye.şimdi ikinciyi bekliyorum.hepsi unutuluyo çocukta özleniyor.Ahh Allahim ben de o günleri cabucak göreyim,büyüdügünü okula başlayip akıllandigini lütfeeen
ben seni çok iyi anlıyorum canım.bende senin gibiydim, birde ben kimseden birşey beklemeyen bir yapıya sahibim.kimse yardımcı olmadı bana hep tek başıma yaptım.kendim çocuktum çocuğumla büyüdüm.okula gitti bu sefer hareketli diye sınıftan dışlandı öğretmen dışladı okul değiştirdim şimdi bana ters bir okula gidiyor.napalım canım böyle böyle büyücekler .benım arkadasım kızım oldu senınde yavrun olsun inan mükafatını cok alırsın.çocuklar herseyın farkındavalla canım çok akıllanmıyorlar açıkçası.bu sefer büyük bir insanla çatışmalar yasıyorsun.okul oluyor okuma öğret öğrendi öğrenemedi yaptı yapamadı.yani kısacası canım çocuğun varsa derdin çoktur.allah korusun hepsini o ayrı .ama zaman cabuk gecer bu yazdıgını gelır okursun 8 yıl sonra döndüm siteye.şimdi ikinciyi bekliyorum.hepsi unutuluyo çocukta özleniyor.
Canim merhaba. Oglum suan 33 aylık ve bende senin gibiyim.Cocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
Ne zaman bitiyor peki? Kac yaslarina kadar boyleler.Asla size özel değil.Bende aynı şeyleri yaşadım.Sıcak yemek,sıcak çay,toplu ev,dilediğin gibi dinlenme, uyku hayal oluyor bunlar bir süre.
Ben hiçbir toplumda evde,parkta aklınıza neresi gelirse asla oturamazdım.Her işim yarım kalırdı.
Ama hepsi geçiyor anılar kalıyor.Güzel vakit geçirmeye,evladınızın tadını çıkarmaya bakın.Farkındayım hiç bitmeyecek bir kabus gibi geliyor size ama inanın geçiyor.
Ayni esim gibisin cok itici kusura bakma ama esin hakli ! 3 yasina gelsin cocuk toparlasin salarsin kendiliginden esimde auni boyleydi insan yaninda bana huzur vermezdi aman dusecek aman hasta olacak diken ustunde yasadim o yillari hala daha bir hapsursa benim burnumdan getirir niye hapsurdu neyi var acaba diye inan uzaktan ole ilgili gibi durmuyosunuzCocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?