sen öyle yaptıkça, çocuk dahada yaramaz ve hırçın olcaktır...genelde yabancı ülkede çocuklara pek müdahele edilmez, serbest bırakılır, kendi düşer, kalkar, yemeğini 1 yaşından kendi yemeye başlar döke saça...yere düşsün, kirlensin, çocuğu özgür bırak, çocuk için güvenli alanı yarat, çok müdahale etme, düştüğünde kendi kalksın örneğin, en ufak şeylerdeCocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
Bende ayno durumdayım çocukla hiçbiryere gitmek istemiyorum çünkü 2 katı yoruluyorum burnumdan geliyor herşey o dolu dolu yaşıyor dediğin kadınlar emin ol çoçukları sakın sattiyle uyuynan saatiyle kalkan şanslı anneler benim yavrum ele avuca sığmıyor peşinden 2 dk ayrılamıyorum yapacak birşey yok birkaç yıl böyle gececek tehlikeliri anlayacak yaşa gelene kadar böyle.Cocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
aslinda biliyoruz da temizlige takıyoruz ,of yine kirlendi Nasıl temizlicem derdine dusuyoruz şahsen ben öyle halim kalmadığı için çocuğu kisitliyorumsen öyle yaptıkça, çocuk dahada yaramaz ve hırçın olcaktır...genelde yabancı ülkede çocuklara pek müdahele edilmez, serbest bırakılır, kendi düşer, kalkar, yemeğini 1 yaşından kendi yemeye başlar döke saça...yere düşsün, kirlensin, çocuğu özgür bırak, çocuk için güvenli alanı yarat, çok müdahale etme, düştüğünde kendi kalksın örneğin, en ufak şeylerde
çocuğa hemen müdahale edip, onun gelişimini engelliyoruz...bizler çocuk yetiştirmeyi bilmiyoruz açıkçası...
Canım bu yapı meselesi birazda panik bir yapınız varsa zor ararsınız bizde de eşim sen gibi ben daha sakinim kızım günde bir 20 defa düşüyor napalim düşe kalka büyüyecek çocuk bunlar az sakinleştir kendiniCocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
Yaptığınıza doğru-yanlış demek haddim değil. Ama aşırı kontrolcü olmanın hem ebeveyne hem çocuğa zor olduğunu ve iyi gelmediğini düşünüyorum. Düşecekse düser diyorum ben. Sert kendine zarar verecek ortam yoksa çimenlik alanda koşup düşebilir ki düşmenin ne oldugunu canini yaktığını öğrensin. Ben dur düşersin dedigimde dinlemiyor. Dusunce yavaş gidiyor, düşersem acır diyor. Suya da çamura da düsmesinde bir mahsur yok. Yedek kiyafet bez aliyorum yanima. Kirlenmeyi öğrenir oyle de. Orada uzerini yedeklerle degistirir, evde mis gb banyosunu yapyi mi ohh:)) ne zaman pesinde koşarsın dersen? Benimki de 22 aylik ama asiri hareketli degil. Yol kenarinda yanımdan ayırmam. Parkta surekli pesinde dolanırım. Salıncak çarpmasın, merdivenden yuvarlanmasın diye. Avm de serbest bırakırım, sadece gözümün önünden ayirmam, elinden tutmam, kendi dolanmasina izin veririm. Merdiven ve kapıda elimi tutar veya kucagima alirim. Sosyallesmek hem cocuklara hem anne babaya iyi geliyor. Hasta biri varsa( buyuk kucuk fark etmez) lütfen uzaktan sev derim. Yabanci veya arkadasim olabilir bu kisi. Cocugumun sagligindan onemli degil. O hasta atesler icinde yanarken benim icim kavruluyor, sevenin degil. Elbette gerekeni diyecegim. Surekli kontrolden ziyade belli yerlerde kontrolu babaya birakip gezmeden tat almaya calisin. Arada cocugu kendi haline birakin. Dun disaridaydik. Esim hesabi odemeye gitti. Ben icecegimi icerken kizimda iciyordu. Yanimda koltukta bu arada. Bardagi masaya koymak isterken sendeledi cenesi masaya carpti. Agladi gezdirdi esim sustu. Olacaksa dibinde de oluyor zaten. Kimse kimseyi suçlamadı. Anlık oldu ve tutamadım. Eğer çocuk düştüğünde esiniz suçlar sekilde davraniyorsa 3 saat yalniz birakin. Bunlar olağan seyler oldugunu anlasin.Cocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
2 tane evladim var biri 4 biri 2 yasinda bunun 2 katini yasiyorum ama bunu asla bi sorun olarak gormedim bence senin sorunun bu olaylari sorun olarak gormende annelik bu anlattiklarin zatenCocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
Bu da cocuk büyütmenin en guzel yanı degil bana göreBu da zaten cocuk buyutmenin en guzel yani degil mi . Siz tek basiniza yetiskinsiniz evet ama cocugunuzla cocuk olun onun gibi dusunmeye calisin istahsiz ise zorlamayin ztn acikinca yiyecektir. Arkadaslarla takilmak? Zevk alamamak maalesef bu cocuugunzla vakit gecirmenin yaninda dert bile olmamali. Takilacaksanis esinize birakin zevk alirsinz. Ultra yaramaz bir cocugum var ve ben bundan cok memnunum cok egleniyoruz. Bence cocugunuz oldugu icin ona aayak uydurmayi ve eglenmeyi deneyin ztn 2 yasinda bir bebeginizin sorumlulugu szdeyse ilk derdiniz bebeginizi memnun etmek olmali evet guvenligini saglarsiniz ama cocuguna bakarken korurken zevk almalisin eglenmelisin
Bu sekilde bastan olmaz. Herkes ay cocuk neden boyle ay cok hareketli ay cok yaramaz. Pardon ? Annesi benjm ilgilenen benim kimene . Biraz bunalmislik gordum 2 yilda yilmissinz. Esinizden herseyi beklemeyin erkekler pek ilgilenmezler maalesef hastalik bulasmasina gelince cocuk onlar ya hrryerden aliyorlar gercektn guluyorum bazi annelerin bu haline sakinan goze cop batar
Siz kesinlikle kötü bir anne degilsiniz ama ben olsam düştügü an ok gibi firlayip kaldirmaya bi yeri acıdımı diye bakmaya koşuyorum, farkimiz buFazla evham iyi değil.
Birgün parktayız. Veliler ve çocuklar vs... Benim küçük oğlum 1.5 yaşlarında falan. Parkta oyun oynuyor. Gözlerim devamlı üstünde, bende bankta oturuyorum. Oğlum olduğu yerde düştü. Kadınlar ayyy ayyy diye bağırdı. Oğlum onların ayyy demesinden korktuherneyse istifimi bozmadım. Oğlumu izledim. Ayağa kalktı bacağı toz oldu silkeledi, oyununa devam etti. Kadınlar kendi aralarında bik bik konuştular. Onlara göre kötü anneyim. Koşup çocuğuma yetişmedim diye. Ama her düştüğünde annesi yanında olmayacak ki. Sonuçta yüksek bir yerden düşmedi ki, olduğu yerde yere düştü.
Önemli olan çocuğun bir birey olmasını sağlamak. Düştüğü gibi kalkmasını da öğrenecek. Eline yerden birşey aldığında, elinden çekip almadım. Oğlum bu kaka, pis at çöpe dedim. Böyle böyle öğrendi.
4 yaşındayken ablamlarla yeğenlerle pikniğe gittik. Oğlum başkalarının yerde bıraktığı pet şişeleri, poşetleri toplamaya başladı. Ablam ne yapıyor dedi. İzle dedim. Hepsini toplayıp çöp kovasına attı. Yanıma geldi ıslak mendil alıp ellerini sildi. Onu da çöpe attı. Ablam güldü ne çevreciymiş dedi
Bunlar birer örnek. Küçük yaşta başlanmalı. Nasıl birey olunacağına. Onlar birer çocuk ama aynı zamanda birer minik insan.
Bırakın çocuk arada bir düşsün insanlarla temas etsin yemek konusunda çok fazla ısrarcı olmayınCocugu olan bayanlar,inanin çıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,sürekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir örnek vereyim dün piknige gittik aman düşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime göre aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, sürekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,içim içimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,sürekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir süreç mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?coçukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler söyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen
Ben de ilk çocukta öyleydim. Sonra anladım ki öyle olmamalı. İkinci çocukta rahattımSiz kesinlikle kötü bir anne degilsiniz ama ben olsam düştügü an ok gibi firlayip kaldirmaya bi yeri acıdımı diye bakmaya koşuyorum, farkimiz burefleks bu bende dur diyemiyorum kendime...taşa topraga ota cimene dokunmasina bende karışmiyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?