Merhabalar herkese. Başlıkta da belirttiğim gibi konu kedim. Dert çok ama şu sıralar revaşta olan maalesef bu.
Ben ve eşim çok hayvan sever insanlarız, kendimi bildim bileli hayvan besledim gözüm gibi baktım (kedi, köpek, kuş), sokak hayvanları vs...
Geçen yıl kedimiz terastan düştü ve maalesef öldü, tabi eşim de ben de çok üzüldük çok ağladık uzunca bi süre etkisinden çıkamadık, üstelik hamileydim, kediye sahip çıkamadım çocuğuma nasıl bakacağım gibi duygusal kahrolmalar vs derken atlattık ama unutamadık... Gel gelelim cinli kedimize..
Hayalimiz bebeğimizin kediyle büyümesi hayvan sevgisi bilmesi vs idi, tabi ben kedimiz öldükten sonra hiç bir şekilde istememiştim kedi bir daha, arkadaşımızın kedisi doğum yaptı, sahiplenelim mi alalım mı edelim mi derken ortak kararımızla sahiplendik. Siyam cinsi bir CANAVAR.
Arkadaşlar bunu gerçekten utanarak söylüyorum, bazen kendime kızıyorum böyle düşündüğüm için ama hayatımda ilk defa bir hayvandan nefret ettim. Şuan 4 aylık, okadar yaramaz okadar hiperaktif ki, evde her yerde, asla rahat huzur vermiyor, uyutmuyor, kapatsam biryere deli gibi bağırıyor ve KAPININ KOLUNU AÇABİLİYOR. ayaklarıma yapışıyor sürekli yan yan zıplaya zıplaya sürekli ayağımda ısırıyor oyun yapıyor evet ama okadar bunalıyorum ki artık, kızımı uyuturken onu da oyun sanıp çocuğun saçına başına dalıyor, yatağına yatırıyorum, gidip uyandırıyor, sensörlü gibi her hareketi oyun olarak algılayıp üstümüze atlıyor deli gibi. Ve günün her saati her dakikası böyle. Eşime sahiplendirelim katlanamıyorum diyorum izin vermiyor, bazen vicdan yapıyorum, çünkü çok sinirleniyorum. Sonra kıyamıyorum, ama bu kıyamama hissi 5 dk bile sürmüyor ona bile vakit bırakmıyor. Ben ne yapacağım, eşimi nasıl ikna edeceğim bilmiyorum. Ama bu kediyle ciddi anlamda başım dertte. Benim kedilerim scottishti yıllarca baktım, bilen biler inanılmaz güzel huylulardır. Siyam besleyen var mı, bu hayvan durulur mu???
ama neticede durum bu ve normal.
